Στις ράγες σβήνουν οι φωνές, στ’ ατσάλι και στο χώμα,
αίμα και δάκρυα μαζί , κραυγάζουνε ακόμα.
Στην άκρη εκεί του σκοταδιού, μια σπίθα ανασαίνει,
είν’ η φωνή του λαού, που πλέον δε σωπαίνει.
Πώς γίνεται να ξεχαστεί η νύχτα που γιναν όλα μαύρα
όταν η ανικανότητα σκόρπισε τον θάνατο σαν λαύρα;
Ποιο χέρι έσβησε το φως και άφησε τις ψυχές
δίχως επιστροφή ποτέ, δίχως απαντήσεις πια χθες;
Μιλούν για λάθη, για στιγμές, για μοίρας παιδιαρίσματα
μα όταν υπάρχουνε νεκροί δεν είναι παιχνιδιαρίσματα
Ποιος έχτισε με ψέματα το μέλλον των παιδιών
και τ’ άφησε να γίνουνε φαντάσματα βαγονιών;
Μα η δικαιοσύνη δε λυγά, κι ας την κρατούν δεμένη,
γίνεται κύμα, γίνεται φως, θεριό που περιμένει.
Για κάθε σιωπηλό κορμί, για κάθε άδεια θέση,
ο χρόνος δεν θα γιατρευτεί, το ψέμα δε θ’ αντέξει.
Γιατί η αλήθεια είναι εδώ, στις φλόγες που δε σβήνουν,
μέσα στις φωνές των ζωντανών που θα τα κατακρίνουν
Κι αν χρόνια θέλει η πληγή, κι αν η ντροπή βαραίνει,
ο λαός δε λησμονεί—απαιτεί κι επιμένει
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος