Η αγάπη είναι ένα ρολόι που στάζει,

οι δείκτες του λιώνουν σε υγρά φεγγάρια.

Κάθε χτύπος του χάνεται σε έναν καθρέφτη,

κι εγώ περπατώ σε μια λίμνη του χρόνου 

Χέρια από σύννεφα υφαίνουν το σώμα σου,

τα μάτια σου λάμπουν σαν πράσινα δάση,

μα ξάφνου η μορφή σου ραγίζει σε κύματα

και χάνεσαι μέσα σε σκόνη από άστρα.

Σε ψάχνω σε δρόμους που αιωρούνται,

σε σπίτια με πόρτες που οδηγούν στο πουθενά.

Μα η αγάπη δεν έχει σημείο ή τόπο—

είναι ένας ήχος που ψιθυρίζει: “έλα”.

@ Γιάννης Παρασκευόπουλος