Ο άνεμος σηκώνει σκόνη,

γδέρνει τα γυμνά κλαδιά,

μια φωνή στα χαλάσματα λέει

πως η άνοιξη αργεί ακόμα.

Στις πλατείες, τα πρώτα τραπέζια έξω,

οι άνθρωποι μισό χειμώνα, μισό καλοκαίρι,

με μάτια που κοιτούν τον ουρανό

και χέρια που ζεσταίνουν τον καφέ.

Ο ήλιος παίζει με τη γη—

μια μέρα καίει, την άλλη χάνεται.

Το ποτάμι γεμάτο νερό

θυμάται τον πάγο που μόλις έλιωσε.

Μάρτης είναι.

Μισή υπόσχεση, μισή προειδοποίηση.

@ Γιάννης Παρασκευόπουλος