Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις Ελλήνων δημαγωγών κομματαρχών και εξουσιομανών μετά τη μεταπολίτευση, με παγκόσμια ιδιαιτερότητα τις απίστευτες «κωλοτύμπες» τους, σε μερικά ηθικοδιδακτικά «παραμύθια» από τον Όμηρο, τον Πλούταρχο και τον Χότζα έως τους Γιώργο Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά, Πάνο Καμμένο και, τον εκτός συναγωνισμού, Αλέξη Τσίπρα.
Ως δημοσιογράφος και συγγραφέας έχω καταγράψει σε εκατοντάδες άρθρα στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και σε εφημερίδες που διηύθυνα («Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής» και «Απογεματινή) και σε δεκάδες βιβλία μου όλες σχεδόν τις οβιδιακές μεταμορφώσεις, μετεκλογικά, Ελλήνων δημαγωγών κομματαρχών και εξουσιομανών, οι οποίοι προεκλογικά έταζαν λαγούς με πετραχήλια στον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο ελληνικό λαό.
Του Δημήτρη Στεργίου
Έτσι, αφού κατακτούσαν την πολυπόθητη εξουσία και εναγκαλίζονταν τη θεά κυβερνητική «καρέκλα», ως κυβέρνηση προσγειώνονταν στη σκληρή πραγματικότητα με εντυπωσιακές σε παλμό και τακτική «κωλοτούμπες» για την εξασφάλιση πόρων και δανείων προς συνέχιση της σπατάλης.
Κατά τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια, η κωλοτούμπα ή αρχαϊστί κυβίστηση, είναι άσκηση γυμναστικής αλλά και είδος ακροβατικού. Κατά την κωλοτούμπα ο δρων στηρίζεται αρχικά με το κεφάλι και τα χέρια στο έδαφος σε πρόσθια θέση και στη συνέχεια δίνει ώθηση ώστε το κάτω μέρος του σώματος να περάσει πάνω από το κεφάλι -το οποίο πάντα βρίσκεται σε επαφή με το έδαφος- και να καταλήξει στο έδαφος σε ύπτια θέση.
Ωστόσο, κατά την περίοδο μετά το 2008 έως και σήμερα, η κωλοτούμπα από άσκηση γυμναστικής και είδος ακροβατικού εξελίχθηκε σε εθνικό κομματικό σπορ, αφού όλοι οι Έλληνες κομματάρχες δημαγωγοί και εξουσιομανείς εμφανίζονταν ή, καλύτερα υπόσχονταν «καλύτερες ημέρες» είτε με τη γνωστή ιαχή «Τσοβόλα δώστ΄ όλα» ή «κάθαρση» ή «λεφτά υπάρχουν» του αιθεροβάμονος Γιώργου Παπανδρέου, είτε με τις στεντόρειες καταγγελίες του … «αντιμνημονιακού» Αντώνη Σαμαρά σε εκδηλώσεις στο Ζάππειο και σε προεκλογικές συγκεντρώσεις για το «έγκλημα» του πρώτου Μνημονίου, που τελικά συνοδεύθηκε από Δεύτερο (με … αέρινη δική του … μνημονιακή κωλοτούμπα», είτε με τις γνωστές αντιμνημονιακές αντιδράσεις σε κάθε συζήτηση στη Βουλή για μνημονιακά μέτρα ή σε προεκλογικές συγκεντρώσεις και ομιλίες του «άγρια» … αντιμνημονιακού Πάνου Καμμένου, είτε με τις «νεφελοκοκκυγιικές» διαβεβαιώσεις, υποσχέσεις και απειλές του σφόδρα αντιμνημονιακού αριστερού Αλέξη Τσίπρα σε Θεσσαλονίκη και σε αθηναϊκές πλατείες για «σκίσιμο» του Δεύτερου Μνημονίου, το οποίο, μετεκλογικά, ως πρωθυπουργός πια, με μια ιλιγγιώδη, σα σβούρα, σε τεχνική, σε μαεστρία, σε επιδεξιότητα και σε υποτίμηση της νοημοσύνης του ελληνικού λαού, κωλοτούμπα, έγινε Τρίτο με συνεχές γύρισμα όλου του σώματος και του κόμματος και με το κεφάλι καταγής, αγκαλιά με το άλλο, δεξιό τάχα, μετά το 2015 «κωλοτουμπίστικο» (όμοιος ομοίω αεί πελάζει, κι ας λένε το αντίθετο για τα μάτια του … πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου ελληνικού λαού!) συνέταιρό του στην καρέκλα, πρόεδρο των «Ανεξάρτητων» Ελλήνων!!!
Λοιπόν, όλες αυτές οι μνημονιακές «κωλοτούμπες» και μάλιστα από αρχηγούς δύο στην αρχή και τριών στη συνέχεια κομμάτων εξουσίας, δηλαδή του «σοσιαλιστικού» Πράσινου , του «φιλελεύθερου» Γαλάζιου και του διάφορων αριστερών, σοσιαλιστικών, κουμμουνιστικών, μαρξιστικών, οικολογικών αποχρώσεων συνασπισμού, ήταν μια αδήριτη εξέλιξη των εκάστοτε προεκλογικών «παραμυθιών», τα οποία έχουν προκαλέσει τέτοια έξι στον ελληνικό λαό ή σε μια μεγάλη μερίδα, που συνεχώς ζητάει κι … άλλα (μην πω άλλη φράση)!
Όλα αυτά τα «παραμύθια» ή «δούλεμα» με ψιλό μάλιστα γαζί έχουν κορυφωθεί τις τελευταίες ημέρες με το γνωστό θέμα της αναβολής των περικοπών των συντάξεων και της κατάργησης του αφορολόγητου, ενώ φέρνουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή της «κωλοτουμπίστικης» αριστεροδεξιάς κυβέρνησης για εφαρμογή τους από την 1 Ιανουαρίου του 2019 και 2020 στο πλαίσιο των ατέλειωτων Μνημονίων, τα οποία θα «σκίζονταν» ή από τα οποία θα βγει τάχα η χώρα τάχα τώρα καθαρά από τον προσεχή Αύγουστο (η πραγματικότητα είναι ότι η εφιαλτική νύχτα θα διαρκέσει έως το 2060 (αν θα υπάρξει τότε Ελλάς με Έλληνες!!!).
Έχουν μάλιστα γίνει τόσο πολύ «πιστευτά», που «λειτουργούν» πια ως έξις στον ελληνικό λαό, σε σημείο να ζητάει συνεχώς κι άλλα! Και, φυσικά, του τα δίνουν, ευχαρίστως, με δηλώσεις, υποσχέσεις, θεατρινισμούς, μπλόφες και, κυρίως, με το σύγχρονο όνειδος της ελληνικής δημοσιογραφίας, τα face news, τις «ψεύτικες ειδήσεις». Όλα, λοιπόν, είναι ένα πολιτικό, κομματικό ψέμα που δεν έχει σταματημό και εκφράζεται ως «παραμύθι».
Προειδοποιήσεις για «κωλοτούμπες» από την αρχαιότητα
Τέτοια «παραμύθια» για μετεκλογικές «κωλοτούμπες», για «ψεύτικες ειδήσεις» και υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών από πολιτικούς θα επιχειρήσω να παρουσιάσω από την ομηρική περίοδο έως τον ρέκορνταν όλων των εποχών Αλέξη Τσίπρα, χωρίς ποτέ να γίνουν μέγιστο μάθημα για τον ελληνικό λαό και, συνεπώς, «ηθελέ τα και ΄παθέ τα»:
- Προειδοποιήσεις Ομήρου στην Ιλιάδα για τα πολλά λόγια σε κρίσιμες εθνικές στιγμές: Στους στίχους 244 -255 της Ραψωδίας Υ της Ιλιάδας, ο όμηρος παρουσιάζει δύο ξορκισμένους εχθρούς, τον Αινεία και τον Αχιλλέα, λίγο πριν από τη «σφαγή την άγρια», συμβουλεύοντας την ανθρωπότητα και, φυσικά, τους Νεοέλληνες, ότι μπροστά σε ένα μείζον πρόβλημα (οικονομικό, κοινωνικό, εθνικό κλπ) δεν χρειάζονται μεγάλα, περιττά, παχιά λόγια και βρισιές, όπως κάνουν οι … γυναίκες! Στη συνέχεια, παραθέτω σε μετάφραση των Ν. Καζαντζάκη και Ι.Θ. Κακριδή τους στίχους αυτούς με την ελπίδα ότι θα «σκεπάσουν» και τη σημερινή «γοργόστροφη» («στρεπτή» κατά τον Όμηρο!) και περιττή γλώσσα των κομματαρχών μας:
«Μα τώρα ομπρός, ας μη στεκόμαστε μες στη σφαγή την άγρια·
μικρά παιδιά θαρρώ δεν είμαστε, για να μιλούμε τέτοια·
τι λόγια αγγιχτικά κατέχουμε κι εσύ κι εγώ να πούμε,
ένα σωρό, που ούδ' εκατόκουπο θα τ' άσκωνε καράβι.
Του ανθρώπου η γλώσσα είναι γοργόστροφη, περίσσιες οι κουβέντες,
λογής λογής, κι ο κάμπος διάπλατος για να θερίζεις λόγια·
κι ο κάθε λόγος έχει αντίλογο, κι ό,τι θα πεις θ' ακούσεις.
Μα ποια είν' η ανάγκη εμείς να στήσουμε καβγά και ξεσυνέρια,
ο ένας τον άλλο αντίκρα βρίζοντας, παρόμοια με γυναίκες,
που καρδιοφάουσα αμάχη ξάναψε, κι ως έχουνε φρενιάσει,
καταμεσός του δρόμου πιάνουνται, και ρίχνει η μια στην άλλη
λόγια πολλά, σωστά και ψεύτικα, σαν που ο θυμός τις σπρώχνει;»
- Προειδοποιήσεις Ηροδότου για τον ωφέλιμο κομματισμό ανταγωνισμό σε κρίσιμες εθνικές στιγμές: Ο Ηρόδοτος στο βιβλίο του «Ιστορίαι» (8.79.1 – 8.80.2) με τα αθάνατα λόγια που βάζει στο στόμα του Αριστείδη, απευθυνόμενος στον μεγάλο πολιτικό του αντίπαλο, τον Θεμιστοκλή, καταδεικνύει το υψηλό φρόνημα, την ανιδιοτέλεια και τον πραγματικό πατριωτισμό του δίκαιου Αθηναίου πολιτικού και, φυσικά, κάθε υπεύθυνου διαχειριστή των τυχών της χώρας κομματάρχη. Παραθέτω, στη συνέχεια, το σχετικό απόσπασμα (σε μετάφραση από τη Μνημοσύνη, την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας):
«Την ώρα που λογόφερναν οι στρατηγοί πέρασε από την Αίγινα στη Σαλαμίνα ο Αριστείδης, ο γιος του Λυσιμάχου, Αθηναίος πολίτης που το δημοκρατικό πλήθος τον είχε τιμωρήσει με εξοστρακισμό· όμως εγώ, συγκεντρώνοντας πληροφορίες για τη συμπεριφορά του, σχημάτισα τη γνώμη πως αναδείχτηκε ο πρώτος στην αρετή και ο δικαιότατος ανάμεσα στους Αθηναίους. Αυτός ο άντρας στάθηκε έξω απ᾽ τον χώρο όπου συνεδρίαζαν κι έλεγε να του φωνάξουν τον Θεμιστοκλή· δεν ήταν βέβαια φίλος του, κάθε άλλο, ήταν ο πιο μεγάλος εχθρός του· όμως καθώς οι συμφορές που τους βρήκαν τότε ήταν μεγάλες, έριξε στη λήθη τις διαφορές τους και τον καλούσε να βγει έξω θέλοντας να συναντηθούν.
Κι είχε κιόλας ακούσει πως οι Πελοποννήσιοι ασκούσαν πίεση, για ν᾽ ανοιχτούν με τα καράβια τους στον Ισθμό. Λοιπόν, μόλις βγήκε έξω ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης του μίλησε έτσι: «Εμείς έχουμε χρέος να συγκρουόμαστε και σε κάθε άλλη κρίσιμη ώρα και προπάντων τώρα για το ποιός από τους δυο μας θα προσφέρει πολυτιμότερες υπηρεσίες στην πατρίδα. Έχω λοιπόν να σου πω ότι είτε πολλά είτε λίγα έχετε να πείτε με τους Πελοποννησίους για την αποχώρηση του στόλου αποδώ, το ίδιο κάνει. Γιατί εγώ σου λέω ως αυτόπτης πως, όσο κι αν το θέλουν οι Κορίνθιοι —ας είναι κι ο ίδιος ο Ευρυβιάδης—, δε θα μπορέσουν να φύγουν αποδώ με τα καράβια τους· γιατί μας έχουν ζώσει ολόγυρα οι εχθροί. Αλλά πήγαινε μέσα και δώσε τους αυτό το μήνυμα».
Κι ο Θεμιστοκλής αποκρίθηκε: «Έξοχες οι παραινέσεις σου και λαμπρές οι ειδήσεις σου· γιατί αυτά που εγώ παρακαλούσα να γίνουν, τα είδες με τα μάτια σου στον ερχομό σου. Μάθε λοιπόν πως πίσω απ᾽ αυτές τις κινήσεις των Μήδων βρίσκομαι εγώ. Γιατί έπρεπε, τη στιγμή που οι Έλληνες δε δέχονταν να πάρουν θέση μάχης με τη θέλησή τους, να εξασφαλίσω τη συμπαράταξή τους άθελά τους. Εσύ τώρα, αφού βέβαια ήρθες φέρνοντας καλή είδηση, ανάγγειλέ την ο ίδιος σ᾽ αυτούς. Γιατί, αν τα πω εγώ αυτά, θα πουν ότι τα έπλασα με το νου μου και τα λέω, και δε θα τους πείσω ότι οι βάρβαροι έκαναν αυτή την ενέργεια. Αλλά πέρασε μέσα και δώσε ο ίδιος το μήνυμα, τί συμβαίνει. Κι αφού τους δώσεις το μήνυμα, αν πειστούν, τόσο το καλύτερο· αν όμως δεν το βρουν αξιόπιστο, εμάς το ίδιο μας κάνει. Γιατί τώρα πια δε θα δραπετεύσουν, αφού ο εχθρός μάς έχει ζώσει από παντού, κατά τα λεγόμενά σου».
Δηλαδή, ας το τονίσουμε: Τα λόγια αυτά τα είπε στον Θεμιστοκλή ένας εξοστρακισμένος έως τότε από την Αθήνα, ο Αριστείδης, που με κίνδυνο της του κατόρθωσε να φτάσει στη Σαλαμίνα, λίγο πριν από τη ναυμαχία, για να ειδοποιήσει για να συμβουλεύσει τον αντίπαλό του να μην … αποτύχει και να σώσει την πατρίδα! Ας κρατήσουμε τα αθάνατα αυτά λόγια όπως τα γράφει ο Ηρόδοτος: «Ημέας στασιάζειν χρεών εστι εν τε τω άλλω καιρώ και δη και εν τώδε περί οκότερος ημέων πλέω αγαθά την πατρίδα εργάσεται»= Εμείς πρέπει να μαλώνουμε και σε άλλες περιστάσεις και μάλιστα τώρα φια το ποιος από εμάς τους δύο ια κάνει στην πατρίδα του περισσότερο καλό»! Ποια οικεία νεοελληνικά κομματικά κακά θυμίζουν όλα αυτά; Μα, ότι εδώ, στην Ελλάδα, οι κομματάρχες μαλώνουν για το ποιός θα κάνει στην πατρίδα το περισσότερο κακό!!!
- Προειδοποιήσεις Πλουτάρχου για τα χειροκροτήματα, τις πλαστικές σημαίες και το χάιδεμα αυτιών από τους κομματάρχες: Αλλά, το περισσότερο καλό στην πατρίδα μπορεί να κάνει ο κομματικός ανταγωνισμός, όταν δεν χαιδεύει τα αυτιά και δεν κάνει παροχές – θυσία στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ένα τέτοιο μείζον ηθικοδιδακτικό παράδειγμα παραδίδει ο Πλούταρχος (Φωκίων), αλλά επί ματαίω, παρουσιάζοντας τις αρετές του Φωκίωνα. Παραθέτω μερικά σχετικά αποσπάσματα από το βιβλίο αυτό (από τις Εκδόσεις Κάκτος «Οι Έλληνες»):
-Κατά κοινή ομολογία έγινε στρατηγός σαράντα πέντε φορές χωρίς να παρευρεθεί ούτε μια φορά στις αρχαιρεσίες, αλλά, ενώ ήταν απών, έστελναν και τον καλούσαν και τον χειροτονούσαν. Γι΄ αυτόν τον λόγο, οι σωστά σκεπτόμενοι απορούσαν με τον λαό, γιατί, ενώ ο Φωκίων ερχόταν πάρα πολλές φορές σε σύγκρουση μαζί του και δεν είπε ποτέ ούτε έκανε τίποτε για να τον ευχαριστήσει, ο λαός μεταχειριζόταν τους κομψούς στα λόγια και ευχάριστους δημαγωγούς για διασκέδαση…
-Όταν κάποτε, εκφράζοντας τη γνώμη του στον λαό, συνάντησε την επιδοκιμασία του και είδε ότι όλοι αποδέχονταν με προθυμία την πρότασή του, στράφηκε στους φίλους του και είπε: «Μήπως είπα κάτι κακό και δεν το κατάλαβα;»)!!!
- Προειδοποιήσεις Αριστοτέλη για τα κατά συρροήν ψέματα: Πλήρης και συνεχής είναι η δικαίωση του Αριστοτέλη όχι μόνο από τον σημερινό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αλλά και από τον προηγούμενο, τον κ. Αντώνη Σαμαρά, και τον προπροπροηγούμενο Γιώργο Παπανδρέου και όλους τους προγενέστερους, ιδιαίτερα μετά το 1981, οι οποίοι άρχιζαν τη θητεία τους με το ένα ψεύδος να διαδέχεται το άλλο. Υπενθυμίζεται ότι στις 28 Ιανουαρίου 2015, δηλαδή τρεις ημέρες μετά τις εκλογές, από επίσημη ανακοίνωση της νέας τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προέκυπτε, τελικά, ότι ήταν ίσως η πολυπληθέστερη κυβέρνηση όλων των εποχών, ενώ προηγουμένως ο κ. Τσίπρας υποσχόταν ολιγομελή! Και ήταν το πρώτο ψεύδος του κ. Τσίπρα, το οποίο μάς θύμισε τη ρήση του Αριστοτέλη για το «πρώτον ψεύδος» (Αναλυτικά, πρότ . 66α. 16): «Ο δε ψευδής λόγος γίνεται παρά το πρώτον ψεύδος», με την οποία ήθελε να προφυλάξει από τα κακά συμπεράσματα που ακολουθούν μια πλανεμένη βασική σκέψη και πού αφορά ένα ψέμα που μπορεί να έχει για επακόλουθα και άλλα ψέματα. Και πράγματι, στη συνέχεια τα ψεύδη, μετά το πρώτο αυτό, δεν έχουν τελειωμό! Προηγήθηκε (για να αναφερθώ μόνο στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας μας) ο κ. Σαμαράς με τις γνωστές υποσχέσεις στο Ζάππειο, οι οποίες, από την πρώτη κιόλας ημέρα διακυβέρνησής του, αθετήθηκαν με κωλοτύμπεςπου πήγαιναν «σύννεφο»! Είχαν προηγηθεί οι αναιρέσεις υποσχέσεων του Γιώργου Παπανδρέου ως πρωθυπουργού (για να αναφερθώ στα πιο «φρέσκα»). Υπενθυμίζω, σε επιβεβαίωση της ρήσης του Αριστοτέλη, ότι στις 13 Νοεμβρίου 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου είχε υποσχεθεί: «Όχι σε απολύσεις και σε επιπλέον επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων»! Υπενθυμίζω ότι στις 25 Μαρτίου 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου είχε τονίσει: «Το Σύμφωνο για το ευρώ, που υιοθέτησαν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, για την Ελλάδα δε συνεπάγεται την υιοθέτηση νέων μέτρων. Έχουμε λάβει πολλά σημαντικά μέτρα»! Υπενθυμίζω ότι λίγες μόνο εβδομάδες ή ημέρες από τις συνεχείς διαβεβαιώσεις ότι δεν θα ληφθούν πρόσθετα φορολογικά μέτρα, ανακοινώνονταν τα ακριβώς αντίθετα, στο πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και των Μνημονίων.
| Σταματάω, διότι ο κατάλογος είναι μακρύς και συνεχώς «εμπλουτίζεται»με όλα τα γνωστά παλιά και σημερινά των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ψεύδη, τα οποία, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι απόρροια του πρώτου… |
- «Αποκαλύψεις» του Λουκιανού και του Πλουτάρχου για την αθάνατη τακτική της διαβολής για την εξόντωση αντιπάλων: Όπως ανιστορεί ο Πλούταρχος, κάποιος στην αυλή του Αλεξάνδρου είπε πως μένει η ουλή της διαβολής, δηλαδή η πληγή, η ρετσινιά που προκλήθηκε από τη συκοφαντία, ακόμη και αφού αποδεχθεί ότι δεν ήταν η κατηγορία αληθινή. Η διαβολή είχε εξελιχθεί σε ένα άγριο μηχανισμό εξόντωσης των αντιπάλων από την αρχαιότητα έως σήμερα (κι όταν λέμε σήμερα κυριολεκτούμε!!!). Από την αρχαιότητα, η διαβολή ή η συκοφαντία είναι μια τακτική που αποσκοπεί στη χειραγώγηση του λαού, τον διασυρμό και την καταστροφή του αντιπάλου. Ο Λυσίας έλεγε ότι «πάντων δεινότατόν ἐστι διαβολή» . Στην Αθήνα του 4ου και 5ου π.Χ. αιώνα η συκοφαντία πήρε μεγάλες διαστάσεις ως επακόλουθο μιας πολυτάραχης περιόδου. Αρκετά συχνά οι συκοφάντες ενεργούσαν κατ΄ εντολήν άλλων και εφόσον απέφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα εισέπρατταν από εκείνους το ανάλογο χρηματικό αντίτιμο. Σημειώνεται ότι συκοφαντία με την κατηγορία της υπεξαίρεσης χρυσού απαγγέλθηκε εκείνη την εποχή κατά του αρχιτέκτονα και γλύπτη Φειδία. Η κατηγορία που στόχο είχε να βλάψει περισσότερο τον Περικλή, με τον οποίο ο Φειδίας διατηρούσε προσωπική φιλία, και όχι τον ίδιο τον καλλιτέχνη, έληξε αισίως χάριν της προνοητικότητας του Φειδία, ο οποίος είχε φροντίσει ώστε τα κομμάτια του χρυσού, με τον οποίο φιλοτέχνησε το άγαλμα της Αθηνάς για το ναό του Παρθενώνα, να είναι αποσπώμενα. Έτσι όταν ο χρυσός αφαιρέθηκε από το άγαλμα και ζυγίστηκε, απαλλάχθηκε των κατηγοριών.
Θύμα συκοφαντίας υπήρξε κάποτε και ο περίφημος ζωγράφος της Ελληνιστικής περιόδου Απελλής, ο οποίος κατηγορήθηκε από κάποιον ομότεχνό του, τον Αντίφιλο, πως συνωμότησε στο πλευρό του Υπάρχου της Τύρου Θεοδότα εναντίον του βασιλιά της Αιγύπτου και ευεργέτη του, Πτολεμαίου του Α΄. Η περιπέτεια του Απελλή έληξε γρήγορα καθώς αποδείχθηκε πως δεν είχε επισκεφτεί ποτέ του την Τύρο. Επισημαίνεται ότι ο Απελλής αποτύπωσε την απογοήτευσή του από τη συκοφαντία , ζωγραφίζοντας ένα πολυσύνθετο έργο με τίτλο «Διαβολή».
Ο πίνακας δυστυχώς δε διασώθηκε. Αιώνες αργότερα όμως ο Σάντρο Μποτιτσέλλι εμπνευσμένος από τις λεπτομερείς περιγραφές του έργου του Απελλή που ο Λουκιανός ανέφερε στην πραγματεία του, «Περὶ τοῦ μὴ ῥᾳδίως πιστεύειν διαβολῆ», κατάφερε να τον αναπαραγάγει και να αποδώσει με μεγάλη παραστατικότητα το δράμα του αρχαίου ζωγράφου μεταφέροντάς το στην εποχή του. Ο πίνακας με τίτλο, «De calumnia» (η Συκοφαντία), που αναδύει έντονα τα αναγεννησιακά στοιχεία, φιλοτεχνήθηκε κατά τα έτη 1494 – 1495 και εκτίθεται στο Μουσείο Ουφίτσι της Φλωρεντίας. Ιδού πώς περιγράφει τον πίνακα ο Λουκιανός:
«Στα δεξιά κάθεται κάποιος άνδρας με πολύ μεγάλα αυτιά, σχεδόν όμοια με αυτά του Μίδα, προτείνοντας το χέρι στη Συκοφαντία ενώ ακόμα στέκεται μακριά της. Γύρω του στέκονται δύο γυναίκες, η Άγνοια, νομίζω, και η Δοξασία. Από την άλλη μεριά πλησιάζει η Συκοφαντία, γυναίκα υπερβολικά όμορφη, γεμάτη θέρμη και ερεθισμό, σαν να δείχνει τη λύσσα και την οργή, κρατώντας στο αριστερό χέρι αναμμένη δάδα και με το άλλο χέρι σέρνοντας από τα μαλλιά ένα νεαρό που τεντώνει τα χέρια στον ουρανό και καλεί για μάρτυρες τους θεούς. Προηγείται άνδρας κάτωχρος και άσχημος, με διαπεραστική ματιά, που μοιάζει να έχει γίνει σκελετός από μακρόχρονη ασθένεια. Θα μπορούσε κάποιος να νομίσει ότι αυτός είναι ο Φθόνος (ζήλια).
Επιπρόσθετα, τη Συκοφαντία ακολουθούν και άλλες δύο γυναίκες που την ενθαρρύνουν τη ντύνουν και τη στολίζουν. Όπως μου είπε ο ξεναγός, η μία είναι η Επιβουλή και η άλλη η Απάτη. Μετά ακολουθούσε κάποια γυναίκα με εμφάνιση εντελώς πένθιμη, ντυμένη στα μαύρα αληθινά ράκος. Αυτή λεγόταν, νομίζω, Μετάνοια. Αυτή, λοιπόν, στρεφόταν προς τα πίσω με δάκρυα και γεμάτη ντροπή έριχνε λοξές ματιές στην Αλήθεια που πλησίαζε».
- 6. Ο Πλούταρχος παρουσιάζει τη μόνιμη τακτική αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα. Με τον σκύλο του Αλκιβιάδη: Σε ένα ανέκδοτό του ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Αλκιβιάδης στην προσπάθειά του να αποπροσανατολίσει τους Αθηναίους από άλλα επιλήψιμα φερσίματά του, χρησιμοποίησε όχι «θετικά», αλλά «αρνητικά» μέσα, κόβοντας δηλαδή την ουρά του μεγάλου, ωραίου και ακριβού σκύλου του. Και το επιτυγχάνει διότι, όπως αναφέρεται στο ανέκδοτο, όλοι οι Αθηναίοι ασχολούνταν με τον κολοβό σκύλο . Συγκεκριμένα, ο Πλούταρχος αναφέρει τα εξής ( Αλκιβιάδης, 9): «Ο Αλκιβιάδης είχε ένα σκύλο θαυμαστό για το μέγεθος και την ομορφιά του, τον οποίο είχε αγοράσει για εβδομήντα μνες. Αυτού του σκύλου την ουρά, αν και ήταν πάρα πολύ όμορφη, ο Αλκιβιάδης την έκοψε. Όταν οι φίλοι του τον επέπληξαν λέγοντας ότι όλοι είναι πολύ οργισμένοι γι’ αυτό πού έκανε στο σκυλί και τον βρίζουν, ο Αλκιβιάδης γέλασε και είπε: Αυτό θέλω, θέλω οι Αθηναίοι να τα λεν αυτά, για να μην πουν τίποτε άλλο χειρότερο για μένα!».
- 6. Πανηγυρική επιβεβαίωση Νασρεντίν Χότζα για τα Μνημόνια που μπαίνουν και … φεύγουν και τις συντάξεις που περικόπτονται και … αναβάλλονται κι άλλα κομματικά τερτίπια: Ο Ο Νασρεντίν Χότζα (στα τουρκικά «Nasrettin Hoca», αραβικά «جحا», αγγλικά «Nasreddin Hodja») ή Ναστραντίν Χότζας (το όνομα σημαίνει «Η δόξα της Πίστης» στα αραβικά) ήταν , όπως πληροφορούμαστε από το Διαδίκτυο, ένας δημοφιλής κεντρικός ήρωας μύθων, παροιμιών, ανεκδότων που κυκλοφορούσαν ευρύτατα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανόμενης και της Τουρκίας. Στη συνέχεια, παραθέτω ένα «επίκαιρο» για την ελληνική κομματική επικαιρότητα ανέκδοτο του λαϊκού αυτού φιλοσόφου (κατ΄ άλλους γεννήθηκε τον 13ο αιώνα και κατ΄ άλλους τον 15ο ή 16ο αιώνα )προς τέρψιν άμα και αγανάκτησιν: «Ένας φτωχός οικογενειάρχης, που ζούσε σε ένα δωμάτιο με την πολυμελή οικογένειά του, πήγε στον Χότζα και του ζήτησε ένα πιο μεγάλο σπίτι για να ανασάνει λίγο η ταλαιπωρημένη οικογένειά του.
– Αγαπητέ μου Χότζα, θέλουμε ένα πιο μεγάλο σπίτι, γιατί δεν μπορούμε να ζούμε η γυναίκα μου και εγώ, τα τόσα μας παιδιά και συγγενείς όλοι μαζί σ΄ένα δωμάτιο, έκλαψε ο δύσμοιρος άνθρωπος.
Ο Νασρεντίν τον ρώτησε αν έχει ζώα στην αυλή του.
– Έχω, του απάντησε.
– Τότε απόψε βάλε και τις όρνιθες μαζί σας, τον συμβούλεψε ο Νασρεντίν.
Τις βάζει ο άνθρωπος και πάει το επόμενο πρωί στον Χότζα.
– Αγαπητέ μου Χότζα, είμαστε χειρότερα, σκάσαμε όλοι μαζί και με τα ζώα.
– Έχεις και άλλα ζώα; τον ρώτησε ο Νασρεντίν.
– Έχω, είπε ο άνθρωπος, σκύλο και γάτο.
– Απόψε βάλε και αυτά μαζί.
Τα βάζει ο καημένος και πάει ξανά το επόμενο πρωί για να κλάψει απαρηγόρητος.
Ο Νασρεντίν τον ρωτάει και πάλι:
– Μήπως έχεις και κανέναν γάιδαρο στην αυλή;
– Ναι, του απαντά ο άνθρωπος.
– Απόψε βάλε και αυτόν και έλα αύριο.
Την επομένη πάει απαρηγόρητος. Τότε ο Νασρεντίν του λέει:
– Απόψε βγάλε το γάιδαρο έξω και έλα αύριο.
Την επομένη ο άνθρωπος πάει χαρούμενος και του λέει:
– Ευχαριστούμε Χότζα μου, είμαστε λίγο καλύτερα.
– Απόψε βγάλε λοιπόν και τις όρνιθες, αύριο το σκύλο και μεθαύριο τη γάτα.
Έτσι κάνει ο άνθρωπος και πάει χαζοχαρούμενος στον Χότζα και τον ευχαριστεί θερμά για τη βοήθειά του και του λέει:
– Να ‘σαι καλά Χότζα μου, τώρα ανασάναμε, σε ευχαριστούμε πολύ, πολύχρονος να ‘σαι!
Νεώτερες «Ιστορίες» για τους κομματάρχες και τα «κοπάδια» τους
Ο μέγας Εμμανουήλ Ρίδης είχε προβλέψει πριν από 160 χρόνια την πορεία προς τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Από τις «ιερές» παρακαταθήκες του Εμμανουήλ Ροίδη παραθέτω μερικές μόνο επισημάνσεις για το πώς οδηγούνταν, με μαθηματική ακρίβεια, η χώρα προς τις χρεοκοπίες και τα Μνημόνια με τις γλυκιές προεκλογικές σειρήνες για την κατάκτηση ή ανάκτηση της εξουσίας και τις κωλοτούμπες, μετεκλογικά, για την εξασφάλιση δανείων και φορολογικών και άλλων εσόδων για τη συντήρηση κομματικών «κοπαδίων» ή «κομματικών κηφήνων», όπως χαρακτήριζε τους κομματικούς φίλους:
-«Ο πολύς πληθυσμός της Ελλάδος συνίσταται εκ πεντήκοντα χιλιάδων ανθρώπων γνωριζόνων ανάγνωσιν και ανορθογραφίαν και τρεφομένων υπό ενός εκατομμυρίου αγραμμάτων φορολογουμένων».
-«Εν και ήμισυ εκατομμύριον νοήμονος και φιλοπόνου λαού, οικούντος χώραν ευλογημένηνν, οία η Ελλάς, κατηνάλωσεν ολόκληρον τεσσαρακονταετίαν εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών. Άπαν δε το χρήμα του λαού, αντί έργων χρησίμων, προς πόλεμον ή προς ειρήνην , εδαπάνησεν εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου».
- «Αλλαχού τα κόμματα γεννώνται, διότι υπάρχουν άνθρωποι διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδι, συμβαίνει ακριβώς το ανάπαλιν. Αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία μεθ΄ ής πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα, να τρέφωνται δαπάνη του Δημοσίου».
-Αν υπήρχε λεξικόν της νεοελληνικής γλώσσης, νομίζομεν ότι ο ορισμός της λέξεως «κόμμα» ήθελεν είναι ο ακόλουθος: «Ομάς ανθρώπων ειδότων ν΄ αναγινώσκουσι και να ν΄ ανορθογραφώσι, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν΄αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».
-«Κατά τον πολύ Μοντέσκιον, έκαστος υπουργός, λαμβάνων την εξουσία, φροντίζει κατά με τον πρώτον έτος περί εαυτού, κατά δε το δεύτερον περί της επαρχίας του, και έπειτα, τέλος πάντων, και περί του έθνους εν γένει. Ουδόλως, λοιπόν, πρέπει να δυσανασχετώμεν κατά των ημετέρων πολιτικών, αν δεν προφθάνουσι να πράξωσι το παραμικρόν υπέρ του τόπου, αφού ουδέ τας ιδίας υποθέσεις αφήνομεν αυτοίς καιρόν να τελειώσωσιν».
-Ό,τι ακολουθεί εις τον στρατόν συμβαίνει, δυστυχώς, και εις τους άλλους κλάδους. Τα ημέτερα ζώα, μάλλον δυσαρίθμητα, φαίνεται, όντα των αλλαχού, έχουσιν ανάγκην πλειόνων απαριθμητών. Τα ημέτερα δένδρα, μάλλον δυσφύλακτα, πλειόνων δασοφυλάκων. Τα ημέτερα πλοία, μάλλον δύσπλοια, πλειόνων πλοιάρχων. Αι ημέτεραι αλυκαί πλειόνων αλατοαποθηκαρίων. Τα ημέτερα δικαστήρια απειράκις πλειόνων δικαστικών γραφέων. Οι ημέτεροι φόρων πλειόνων φοροφάγων».
- «Η θέσις των παρ΄ ημίν πολιτευομένων πολύ ομοιάζει την αυτήν των αυτοκρατόρων της βυζαντινής Ρώμης, οίτινες προς κατάληψιν του θρόνου συνεμάχουν μετά Φράγκων, Τούρκων και Βουλγάρων, εις ούς αυτοί τε και οι ημέτεροι φατριάρχαι, προς σχηματισμόν ή ενίσχυσιν κόμματος, εστρατολόγουν εκ των τριόδων μισθοφόρους, ους επλήρωνον δια δημοσίων χρημάτων, ήτοι δια θέσεων περιττών. Των τοιούτων μισθοφόρων επί τοσούτον εποπλλπλασιάσθη προϊόντος του χρόνου ο αριθμός και το θράσος, ώστε κατέστησαν σήμερον η μόνη αξιόμαχος δύναμις της Ελλάδος, προ της οποίας και βασιλεία και κυβέρνησης και βουλή και ολόκληρον το έθνος κύπτει το γόνυ μετά τρόμου».
-Εσφαλμένως, νομίζομεν, παρωμοίασάν τινες τους ημετέρους κομματάρχας προς αρχηγούς ληστρικών συμμοριών. Το πταίσμα αυτών είναι ότι εδημιούργησαν τας συμμορίας, σήμερον όμως αντί να είναι αρχηγοί αυτών, κατήντησαν απλοί μεσίται, δια των οποίων αι συμμορίαι αύται διαπαργματεύονται προς το έθνος τα λύτρα, ανθ΄ ων συγκατανεύουσι να παραχωρήσωσιν αυτώ ασφάλεια ζωής και περιουσίαν. Τα λύτρα ταύτα καλούνται κατ΄ ευφημισμόν προϋπολογισμός. Απόδειξις όμως του αληθούς αυτών χαρακτήρος είναι η δουλική ευπείθεια, μεθ΄ ης ολόκληρος η Βουλή, σιγώσης της αντιπολιτεύσεως, σπεύδει να καταβάλη άνευ συζητήσεως εις τον εισπράκτορα της κατισχυούσης συμμορίας, καλώς γνωρίζουσα ότι πάσα αντίστασις ή απόπειρα ελαττώσεως αυτών ήθελε τιμωρηθεί δι΄ αντιστάσεως την επιούσαν».
-«Το δε όντως λυπηρόν είναι ότι και οι υποτασσόμενοι εις πάσαν ταπείνωσιν και κακουχίαν, στέργοντες να μένωμεν άοπλοι και εις πάσαν ύβριν εκτιθέμενοι, πάλιν δεν κατορθούμεν να πληρώνωμεν ολοσχερώς τα κατ΄ έτος εξογκούμενα ημών λύτρα, αναγκαζόμενοι να δανειζώμεθα ακαταπαύστως και ίσως μετ΄ ου πολύ να παραστήσωμεν το πρωτοφανές εν τη ιστορία θέαμα έθνους χρεωκοποιούντος άνευ παρασκευών, άνευ πολέμου, άνευ επαναστάσεως ή άλλης τινός εκ των μέχρι τούδε γνωστών προφάσεων χρεωκοπίας».
Επίσης, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» στις 11 Σεπτεμβρίου 2011 υπό τον τίτλο «Πώς φθάσαµε στη χρεοκοπία» ο πρώην διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου Γιάννης Μαρίνος υπενθύμισε όσα έγραφε ο Ροίδης για την εκβιαστική απεργία των λιμενεργατών του Πειριαά, όπως δημοσιεύθηκαν σε κύριο άρθρο της «Εστίας», το οποίο στις 16 Νοεµβρίου 1929: «Είναι αναµφισβήτητον ότι το Ελληνικόν κράτος κατά τα τελευταία αυτά έτη κινδυνεύει να εξουθενωθεί τελείως και να υποκύψει προ των Ελληνικών “µπουλουκιών”. Κάθε οµάς ανθρώπων, συνδεοµένων από κοινά συµφέροντα και µόνον, συγκροτεί µίαν οργάνωσιν, εξασφαλίζει µερικούς δηµοσιογραφικούς ή κοινοβουλευτικούς υποστηρικτάς και υπαγορεύει έπειτα τας θελήσεις της εις το Κράτος. Αλοίµονον δε εις εκείνον, υπουργόν, δηµόσιον λειτουργόν, ή δηµοσιογράφον, ο οποίος θα ετόλµα, όχι µόνον να αντιταχθή, αλλά και να µη υποστήριξη τας αξιώσεις, αι οποίαι προεβάλλοντο. Η δύναµις των οµάδων εις την Ελλάδα έχει καταστή καταπληκτική. Και αι παραδοξότεραι των αξιώσεων κατορθώνουν να εµφανίζωνται ως δίκαιαι και να αναγνωρίζωνται αµέσως από το πτήσσον και πανικόβλητον Κράτος. Εάν τυχόν η αξίωσις είναι περισσότερον του δέοντος εξωφρενική, εάν η Κυβέρνησις καταλαµβάνεται υπό δισταγµών και προτάσσει αντιρρήσεις, αρκεί µια θορυβώδης διαδήλωσις εις τους δρόµους, διά να εγκαταλειφθούν αµέσως αι αντιρρήσεις και να συνθηκολογήσει το Κράτος. Υπό τοιαύτας συνθήκας, ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσµός της Ελλάδος µεταβάλλεται εις µπουλούκια, τα οποία συγκροτούµενα εις Επιτροπάς, Εκτελεστικά Συµβούλια, Γενικάς Συνελεύσεις, ή Συνοµοσπονδίας περιέρχονται τα υπουργικά και δηµοσιογραφικά γραφεία, διά την επιδίωξιν µιας αποζηµιώσεως, ενός ειδικού φόρου, ενισχυτικού της οργανώσεώς των, ενός νέ ου δανείου, ενός οικοδοµικού συνεταιρισµού. Ποίος Ελλην θα ηρνείτο να αποτελέση µέρος µιας τοιαύτης οργανώσεως, όταν ως ανταµοιβήν διά τας ολίγας ώρας της αναµονής εις τους υπουργικούς προθαλάµους θα ελάµβανε παρά του Κράτους ένα προνόµιον, µίαν καλήν αποζηµίωσιν, µίαν σύνταξιν, ή ένα ωραίον οικόπεδον;
Τα αποτελέσµατα της τροµεράς αυτής συνήθειας είναι δύο ειδών: Πρώτον, ότι το Ελληνικόν Κράτος χρεώνεται έως τον λαιµόν διά να κατορθώση να αντεπεξέλθη εις όλας αυτάς τας αξιώσεις και να ικανοποίηση όλας αυτάς τας ορέξεις, επιβαρύνει συνεχώς τον προϋπολογισµόν του µε µεγάλα κονδύλια και υπερφορτώνει την αγοράν της χώρας κατά τρόπον µοιραίως δήµιουργούντα οικονοµικήν κρίσιν. Αφ’ ετέρου, οι πολίται, κακοσυνηθίζοντες από την εξαιρετικήν αυτήν υποχωρητικότητα του Κράτους, εγκαταλείπουν τας παραγωγικάς των εργασίας διά να επιδίδωνται εις την ολιγώτερον κοπιαστικήν και περισσότερον κερδοφόρον εργασίαν της αναµονής εις τα Πολιτικά Γραφεία και τους υπουργικούς προθαλάµους. Υπάρχουν ήδη µυριάδες Ελλήνων που µόνον από κρατικάς επιχορηγήσεις, αποζηµιώσεις και επιδόµατα ζουν» .
Ο Γιάννης Μαρίνος στη συνέχεια προσθέτει το ακόλουθο δικό του σχόλιο: «Μπορεί αυτά να συνέβαιναν το 1929, αλλά η περιγραφή αποδίδει και το σήµερα. Η κατάρα της αποµύζησης του Κράτους από τους εκβιάζοντες και από τους υποκύπτοντες µετά τρόµου πολιτικούς µας είναι καταφανώς διαχρονική. Ας σηµειωθεί ότι το άρθρο αυτό της «Εστίας» εγράφη λόγω εκβιασµού σε βάρος της κυβερνήσεως από λεµβούχους και εισπράκτορες, αλλά ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αρνήθηκε να υποκύψει. Ωστόσο, τις επόµενες εκλογές τις έχασε ο εθνάρχης και οδηγηθήκαµε βαθµιαία στη δικτατορία Μεταξά».
Στο «Βήμα» ( 3 Ιουλίου 2005) δημοσιεύθηκε άρθρο του Μάριου Πλωρίτη υπό τον τίτλο «H συνταγή», στο οποίο παρουσιάζεται μια «μικρή ανθοδέσμη για τον ενάμιση χρόνο νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης», αλλά είναι διαχρονικό, αφού αφορά τις ελληνικές κυβερνήσεις όλων των εποχών και ιδιαίτερα τις πρώην … «αντιμνημονιακές» (εγκιβωτίζει σε αυτό όλα όσα σχεδόν έχουμε γράψει πιο πάνω) και το οποίο έχει ως εξής:.
«ΣΤΙΣ αμέτρητες θεωρίες, πρακτικές, συνταγές από σοφούς και άσοφους για την απόκτηση και την άσκηση της εξουσίας, η τωρινή κυβέρνηση ήρθε να προσθέσει μιαν ακόμα, ιδιότυπη, παραλλαγή, που μπορεί να συνοψιστεί έτσι:
ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ. Απόκτηση της εξουσίας.
Για ν' αποσπάσεις την εκτελεστική εξουσία, πρέπει να στήσεις τους νυν κατόχους της στο εκτελεστικό απόσπασμα. Με δύο μέσα:
1) Διαβολή, μέχρι και συκοφάντηση του έργου τους, που ήταν - λέει - «εγκληματικό, αντεθνικό, αντιλαϊκό, καταστροφικό» ή, στην καλύτερη περίπτωση, «μαϊμούδες και μακέτες». Ακόμα κι όταν οι κατηγορίες είναι ολοφάνερα ψευδείς και έωλες, η «ουλή της διαβολής» μένει, και κάνει ύπουλα την αιμοπότρα δουλειά της. Και μην ακούς εκείνον τον ρωμαίο κωμωδιογράφο Πλαύτο, που έγραφε: «Αυτός που λέει συκοφαντίες κι αυτός που τις ακούει, θέλουν κρέμασμα. Ο ένας απ' τη γλώσσα κι ο άλλος απ' τ' αυτιά»1. Πού να βρεθούν, άλλωστε, τόσοι γάντζοι, στης ακρίβειας τον καιρό;
2) Υποσχέσεις. Τάζε στους πολίτες όλα όσα δεν μπόρεσαν να τους δώσουν οι προκάτοχοί σου, αλλά και μύρια άλλα που δεν μπορεί να τους δώσει κανένας. Εφάρμοζε, τουτέστι, το δόγμα του ιταλού Λαυρέντιου 8ου: «Απαράβατη πολιτική μου είναι να υπόσχομαι στον λαό τα πάντα, με την απαράβατη (κρυφή) προϋπόθεση και πρόθεση να μην τους δώσω τίποτα».
[Επειτα απ' αυτά, ο λαός - ή, έστω, ο μισός λαός - πέφτει σ' εκείνο που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν «culpa in eligendo» (λάθος στην εκλογή). Πώς το πλήρωσε (πώς το πληρώσαμε) το ξέρουμε όλοι].
ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ. Συνεργάτες.
Αγνόησε τη συμβουλή του Ισοκράτη, «Αν πάρεις εξουσία, μη χρησιμοποιήσεις κανέναν φαύλο στη διοίκηση· επειδή, για τα δικά του αδικήματα, εσένα θα κατηγορήσουν» («Εις αρχήν κατασταθείς, μηδενί χρω πονηρώ προς τας διοικήσεις· ων γαρ εκείνος αμάρτη, σοι τας αιτίας αναθήσουσιν»2). Οι Ινδοί το λένε πιο γραφικά: «Καλύτερα να έχεις ηγέτη ένα γεράκι που το συμβουλεύουν κύκνοι, παρά έναν κύκνο που τον συμβουλεύουν γεράκια». [Εφ' ω, και ζητούνται επειγόντως κύκνοι - άσπροι, όχι γαλάζιοι...].
TPITH ΦΑΣΗ. Ασκηση της εξουσίας.
1) Πρώτη περίοδος. Οταν αποκτήσεις την εξουσία αλλά δεν έχεις εκπονήσει κανένα πρόγραμμα διακυβέρνησης, χρησιμοποίησε τον νόμο της αδράνειας, ήτοι μηρύκαζε τις διαβολές κατά των προκατόχων σου. Πολύ περισσότερο που, τώρα, δεν διαθέτεις μόνο κούφια λόγια, αλλά και την πρακτική δυνατότητα να κάνεις ό,τι σε βολεύει για την προγραφή τους και τη διαγραφή του έργου τους. Οπως λ.χ. απογραφές, εξεταστικές επιτροπές, βασικούς μετόχους κλπ. -έστω κι αν, μ' αυτές, καταποντίζεται αύτανδρο ολόκληρο το ρωμέικο πλεούμενο... έστω κι αν επαληθεύεται, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ιάμβλιχος (Γ´-Δ´ αι. μ.X.) που έλεγε: «Είναι το ίδιο επικίνδυνο να δώσεις μαχαίρι σε τρελό, και σε μοχθηρό δύναμη» («Ομοίως επισφαλές μαινομένω δούναι μάχαιραν και μοχθηρώ δύναμιν»3). Τότε, η δύναμη γίνεται δυναμίτης στα θεμέλια της πολιτικής, της κοινωνίας, του τόπου όλου...
2) Δεύτερη περίοδος. Οταν η αντίδραση στο παρελθόν δεν έχει πια πέραση, ανάγκη πάσα να υπάρξει δράση στο παρόν και για το μέλλον. Οι Αγγλοι λένε πως «Πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που έχει δυο χαρίσματα: πρώτα βαδίζει προς κάποιο στόχο, έπειτα πείθει άλλους να βαδίσουν μαζί του». Ετσι που τα 'χεις κάνει, όμως, ο μόνος στόχος και το μόνο βάδην και τροχάδην, είναι να μαζέψεις λεφτά (Κρώζουν άλλωστε, και τα πεινασμένα γεράκια).
Ναι, αλλά πώς; Οι περινούστατοι σύμβουλοί σου, μπορούν με τη σειρά τους να συμβουλευτούν διάσημους πολιτειολόγους και μη. Οπως τον Μπωμαρσαί, που έλεγε πως «Μοναδική τέχνη των "ευγενών" αυλικών είναι να δέχονται (δώρα και εύνοιες), να στα παίρνουν και να διατάζουν»4. Ή τον Βολταίρο: «H πραγματική τέχνη της διακυβέρνησης είναι να παίρνεις όσο περισσότερα λεφτά μπορείς από μια τάξη και να τα δίνεις σε άλλη»5. Αλλά και τον Τόμας Καρλάυλ: «H κυβέρνηση είναι μια μηχανή: Για τους κακοπαθημένους είναι μια "μηχανή φόρων", για τους καλοβολεμένους, μια "μηχανή πόρων"6». Ή τον Ινιάτσιο Σιλόνε: «H κυβέρνηση έχει ένα χέρι μακρύ κι ένα κοντό. Με το μακρύ παίρνει τα πάντα και φτάνει παντού. Με το κοντό, δίνει, αλλά μόνο σ' εκείνους που βρίσκονται κοντά της»7. Ετσι ή αλλιώς, εκείνος που δίνει πάντα και πάντα, είναι «το δύστυχο αφαιμαζόμενο πλήθος» (misera contribuens plebs).
Αυτονόητο, πως για να έχει άλλοθι αυτή η ανελέητη αρπαγή, ανάγκη να περιβάλλεται με τα άμφια των νόμων. Κι όσο πιο πολλοί οι νόμοι, τόσο πιο εύκολα παγιδεύονται οι νομοπαθείς. Κι ας λέει ο αργίτης φιλόσοφος Αρκεσίλαος: «Οπως όπου υπάρχουν πολλά φάρμακα και πολλοί γιατροί, εκεί και πολλές αρρώστιες, έτσι και όπου υπάρχουν πολλοί νόμοι, εκεί και η αδικία είναι μέγιστη» («Ωσπερ όπου φάρμακα πολλά και ιατροί πολλοί, ενταύθα νόσοι πλείσται, ούτω δη και όπου νόμοι πλείστοι, εκεί και αδικίαν είναι μεγίστην»8). Ή ο κινέζος σοφός Λάο Τσε: «Οσο περισσότερες απαγορεύσεις και περιορισμοί, τόσο φτωχότερος ο λαός. / Οσο πιο πολλοί νόμοι και διατάξεις, τόσο περισσότεροι κλέφτες και παράνομοι».
Αλλά μήπως αυτά ακριβώς κρυφοποθούν μερικές συνταγές;».
- Pseudolus A´ Πράξη, σκηνή 5. - 2. Προς Δημόνικον, 37. - 3. Στοβαίου, Ανθολόγιον, B, 40, ME, 71. - 4. Οι γάμοι του Φίγκαρο, B´ Πράξη. - 5. Φιλοσοφικό Λεξικό. Το χρήμα. - 6. Signs of Time. - 7. Το ψωμί και το κρασί (1937). - 8. Στοβαίου, ΜΓ, 91.
Εφιαλτικά τα αποτελέσματα
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Εφιαλτικά. Για την αρχαιότητα, τα παρουσιάζει ο Όμηρος στην Ραψωδία Α΄ της Ιλιάδας: «Ω, πόποι, ή μέγα πένθος Αχαιιίδα γαιαν εκάνει». Έτσι, με απελπισία, δηλαδή «Ω, τι κακό που πλάκωσε μεγάλο την πατρίδα», ανάκραξε ο γέρος Νέστορας , βασιλιάς της Πύλου, όταν ξέσπασε ο καυγάς ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα μπροστά στην Τροία.
Για τη νεώτερη Ελλάδα, τα παρουσιάζει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης λέγοντας στον Όθωνα «οι βιολιτζήδες άλλαξαν, ο χαβάς μένει ο ίδιος», όταν του ζήτησε τη γνώμη του για το νέο υπουργείο που είχε σχηματισθεί. Η φράση αυτή παρέμεινε και λέγεται όταν γίνεται μια αλλαγή εξωτερική ή «άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς» με κωλοτούμπες» ή διάφορα «στρίβειν»!
Και κλείνουμε την «κωλοτουμπιάδα» με την απελπιστική επισήμανση του Γιάννη Μακρυγιάννη: «Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνε άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν», η οποία στη συνέχεια εξελίχθηκε και σε όλη την επόμενη περίοδο έως σήμερα και ως εξής: «Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνε άτυχη από λαό να εκλέγουν σωστές κυβερνήσεις»…
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
