Δεν υπάρχει γεωγραφικό τμήμα της Μακεδονίας στον χώρο των Σκοπίων!
Δύο συναισθήματα με κυριεύουν και μου επιβάλουν να συνεχίσω την αντίδρασή μου για την τόσο άσκεφτη και από κάθε πλευρά απαράδεκτη παράδοση της Μακεδονίας μας.
Του Το πρώτο είναι τα καθημερινά και τόσο αυθόρμητα και ζωηρά συλλαλητήρια των πολιτών σε πολλές πόλεις της Ελλάδος, μου επιβάλλουν τουλάχιστον προβληματισμό, αλλά και επιμονή στην αποτροπή ολοκλήρωσης της παράδοσης της Μακεδονίας μας και δεύτερον η πατριωτική μου συνείδηση με διατάζει να μάχομαι κι εγώ για την διάσωση της Μακεδονίας μας.
Αυτό που συνέβη είναι απαράδεκτο αλλά και δυσνόητο να γίνει δεκτό ότι έχουν και τα Σκόπια κάποια δικαιώματα επί του ονόματος και ως εκ τούτου, άκουσον άκουσον, οφείλουμε και εμείς να συμβιβαστούμε! Να συμβιβαστούμε με τους καταληψίες του ονόματος και του πολιτισμού μας;
Ως προς το Γεωγραφικό μέρος, που δυστυχώς, το επικαλούνται πολλοί, ακόμη και Έλληνες δεν υφίσταται, όπως θα αποδείξω ιστορικά πιο κάτω. Τα σύνορα των διαφόρων κρατών της περιοχής των Βαλκανίων, μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαμορφωνόταν συνεχώς με τις διάφορες Συνθήκες, ανάλογα με το ποιο κράτος επικρατούσε.
Έτσι κατά την επίθεση του Μεγάλου Ναπολέοντα στη Ρωσία που είχε φθάσει μέχρι τη Μόσχα, ο Σουλτάνος που είχε ηττηθεί από τη Ρωσία, εκμεταλλεύτηκε της περιπτώσεως και εισέβαλε ξανά σε εδάφη των Βαλκανίων από τα οποία είχε αποχωρήσει προηγουμένως, και τα εγκατέλειψε ξανά όταν η Ρωσία νίκησε τον Ναπολέοντα, δεδομένου ότι η Ρωσία ήταν η κυρίαρχη δύναμη αφού είχε νικήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία στον μεταξύ τους πόλεμο. Σε κάθε περίπτωση η Βουλγαρία ήταν εκείνη που δημιουργούσε προβλήματα με την επεκτατική της διάθεση, αλλά τελικά ήταν η ηττημένη.
Η Συνθήκη Αγίου Στεφάνου Κωνσταντινούπολης ήταν μια διμερής συνθήκη που συνομολογήθηκε μεταξύ της Ρωσικής και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, θέτοντας τέρμα στον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο (Απρίλιος 1877 - Ιανουάριος 1878), η ένοπλη φάση του οποίου είχε λήξει με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης (συνθήκη ανακωχής) (30 Ιανουαρίου 1878). Έτσι καθορίστηκαν τα σύνορα όλων των Βαλκανικών κρατών με την Βουλγαρία να είναι η ωφελημένη, η οποία ανακηρύχθηκε σε αυτόνομη Ηγεμονία, κερδίζοντας ακόμη και τμήμα της Ανατολικής Θράκης, την περιοχή της Ξάνθης.
Η εξέγερση του Ίλιντεν ήταν μία επανάσταση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, που οργανώθηκε και υλοποιήθηκε από την αυτονομιστική οργάνωση Εσωτερική Μακεδονο-Αδριανουπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση το 1903. Το όνομα της εξέγερσης αναφέρεται στο Ίλιντεν, όπως αποκαλούν οι Βούλγαροι την ημέρα εορτής του Προφήτη Ηλία 20 Ιουλίου. Στις αρχές του 20ού αιώνα η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε κάτω από το παλιό μοντέλο διοίκησης, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά.
Έτσι τα νέα σλαβόφωνα κράτη (Βουλγαρία και Σερβία) αλλά και η Ελλάδα άρχισαν να διεκδικούν τα κομμάτια της Μακεδονίας και της Θράκης βασιζόμενα σε ιστορικούς και εθνοτικούς λόγους.
Η οργάνωση, που άλλαζε διάφορα ονόματα πριν και μετά την εξέγερση, ξεκίνησε κυρίως ως Βουλγαρομακεδονική υποστηρίζοντας την ιδέα της αυτόνομης Μακεδονίας. Η οργάνωση είχε ως σύνθημα το «Η Μακεδονία για τους Μακεδόνες».
Την χρονική αυτή στιγμή διευρύνθηκαν τα σύνορα της Μακεδονίας προς βορά, έτσι αυθαίρετα, αλλά και χωρίς αναγνώριση από κανέναν, με πρωτεργάτη τη Βουλγαρία, η οποία είχε ως στόχο μια αυτόνομη ή ανεξάρτητη Μακεδονία. Όμως δεν έγινε ποτέ Μακεδονικό κράτος, άρα και τα επεκτεινόμενα σύνορα, έμειναν ως επιθυμία.
Άρα τα σύνορα είναι αυτά που προσδιορίζουν την Μακεδονία μας. Επομένως είναι τελείως αυθαίρετος και ανιστόρητος ο ισχυρισμός ότι μέρος της Μακεδονία είναι και στα Σκόπια και ένα άλλο μικρό στη Βουλγαρία, αυτή του Πιρίν όπως κακώς αποκαλείται.
Η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) είναι η συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε στις 28 Ιουλίου (π.ημερ) / 10 Αυγούστου (ν.ημ.) του 1913 στο Βουκουρέστι, εξ ου και η ονομασία της, μεταξύ των Βασιλείων της Ελλάδας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, και του Μαυροβουνίου αφενός και της Βουλγαρίας αφετέρου. Με τη συνθήκη αυτή δόθηκε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο ακριβώς μετά την ήττα της Βουλγαρίας.
Στη Συνθήκη αυτή συμφωνήθηκαν νέα σύνορα των κρατών των Βαλκανίων, στα οποία συμπεριελήφθησαν και τα προς βορά αυθαιρέτως και τελείως λανθασμένα, διευρυμένα σύνορα της Μακεδονίας, τα οποία δεν είχαν ποτέ αναγνωριστεί επισήμως και η μη επίσημη αντίδραση από κανέναν, δεν κατοχυρώνονται αυτά τα σύνορα!
Από την πιο πάνω λίαν περιληπτική ανάλυση των ιστορικών γεγονότων της εποχής, προκύπτει αβίαστα το γεγονός ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι τα Σκόπια βρίσκονται σε γεωγραφικό τμήμα, έστω και μικρό, της Μακεδονίας, ώστε να εγείρει Μακεδονικά ονοματολογικά δικαιώματα!
Το σαθρό λοιπόν επιχείρημα ότι και τα Σκόπια βρίσκονται σε γεωγραφικό μέρος της Μακεδονίας, άρα έχει δικαίωμα να διεκδικεί και το όνομα, πρέπει να σταματήσει μιας δια παντός, ακόμη και από Έλληνες.
Ένας ιστορικός θα μπορούσε να θεμελιώσει ότι στην ουσία δεν υπάρχει μέρος της Μακεδονίας μας στον γεωγραφικό χώρο των Σκοπίων, με πιο τεκμηριωμένο και αδιαμφισβήτητο ιστορικό τρόπο.
Τον ιστορικό και πολιτιστικό ρόλο της Μακεδονίας μας, δεν χρειάζεται ιδιαίτερης ανάλυσης, αφού έχει ήδη καθοριστεί και στην περιβόητη αυτή Συμφωνία των Πρεσπών, όπως θα χαρακτηρίζεται στο εξής.
Το πρώτο επαίσχυντο είναι η αναφορά στην εθνικότητα και την γλώσσα ότι: «Η επίσημη γλώσσα το Δεύτερου Μέρους (των Σκοπίων) θα είναι η «Μακεδονική γλώσσα» όπως αναγνωρίστηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίησης των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977».
Αφού επομένως η εν λόγω Συνδιάσκεψη έγινε για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, είναι απατηλό, για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερες εκφράσεις, ότι αναγνωρίστηκε η Μακεδονική γλώσσα. Θα πρέπει να αισχύνονται για αυτήν την έκφραση στη Συνθήκη! Ιδιαίτερα όταν στην παράγραφο 4 του άρθρου 7 της Σύμβασης, αναφέρει: «…η Μακεδονική γλώσσα ανήκει στην ομάδα των Νότιων Σλαβικών γλωσσών».
Άρα Σλαβική και όχι Μακεδονική. Στη συνέχεια της παραγράφου αυτής: «Τα Μέρη σημειώνουν ότι η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά του Δεύτερου Μέρους (των Σκοπίων) δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρεια περιοχής του Πρώτου Μέρους».
Για ποιο λόγο τότε να περιέχει τον όρο Μακεδονία; Γιατί παραχωρήσαμε Μακεδονική Εθνικότητα; Αυτοϋπονομευόμαστε και αυτοευτελιζόμαστε χωρίς να κοκκινίζουμε, αλλά καμαρώνουμε!
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
