Ο μόνος Ευρωπαίος Πρωθυπουργός που πέταξε επίσημα με το κρατικό αεροπλάνο στην Κούβα στην κηδεία του Κάστρο ήταν ο κ. Τσιπρας, εκφωνώντας μάλιστα και λόγο,εκθειάζοντας τα επιτεύγματα του ηγέτη ενός των στυγνότερων νοτιοαμερικανικών ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Του Στράτη Στρατήγη
Επ. Δικηγόρος Δ.Ν., τ. Βουλευτής Επικρατείας
Πήγε για να συναγελασθεί με νοτιοαμερικανούς δικτάτορες και να τους πει ότι προσπαθεί ακόμη να εγκαταστήσει, με μυημένους συνεργούς του, πάντα σε καίριες υπουργικές θέσεις, παρόμοιο καθεστώς σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Για την επίτευξή του στόχου αυτού, προώθησε συστηματικά με την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησή του, τρία μακροπρόθεσμα σχέδια.
Την αναβίωση του μετεμφυλιακού διχασμού. Με πρώτη εμβληματική πράξη το προσκύνημα σύσσωμης της Κυβέρνησης μετά την ορκωμοσία της στην Καισαριανήστο μνημείο των εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς τον Μάιο του 1943, κομμουνιστών, τον αναβίωσε 35 χρόνια μετά την «κατάργησή» του το 1981 από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αναγνωρίστηκαν τότε ως περίοδοι «εθνικής αντίστασης» κατά των κατακτητών όχι μόνο οι από το ’41 αλλά και οι μετά το ’43, όταν είχε ήδη αρχίσει ο εμφύλιος, με τον ΕΛΑΣ του ΚΚΕ να επιδιώκει να μείνει μεταπολεμικά η μόνη ένοπλη οργάνωση για την επιβολή σοβιετικού τύπου ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Τιμήθηκαν τότε και συνταξιοδοτήθηκαν οι ζώντες ακόμη πρωταγωνιστές του και ορθώς ενσωματώθηκαν στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου. Από τότε θύτες και θύματα, έκοντες, άκοντες συζήσαμε με την ελπίδα ότι για τα παιδιά και εγγόνια μας τα συμβάντα του, θα ήταν πλέον ιστορία όπως και τόσων άλλων διχασμών μας.
Η αναζωπύρωσή του από τον κ. Τσιπρα είναι για μένα άφρονη αν όχι και εγκληματική για την εθνική ομοψυχία, πράξη.
Τον αφελληνισμό της παιδείας. Παρέδωσε την ελληνική παιδεία σε νεομαρξιστές θαυμαστές του αλτουσεριανού ‘ΕtienneBalibar. Κατ΄ αυτόν τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη του 19ου αιώνα, μη ταυτιζόμενα ιστορικά με προγόνους, ήταν πλασματικά δημιουργήματα νεώτερων ηγετών τους, με αυθαίρετα επιλεγμένα ιστορικά πρόσωπα, μύθους και σύμβολα, μέσω κρατικής επιβολής και ενιαίας σχολικής εκπαίδευσης. Τα περισσότερα στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα μετατράπηκαν σε διδακτορίες. Επιβαλλόταν κατ’ αυτούς η αλλαγή της παιδείας των.
Σε μας αντί να την βελτιώσουν, επιδόθηκαν σε μεμονωμένες πράξεις «αφελληνισμού» της όπως την κατάργηση της αριστείας ή την αποποινικοποίηση προσβολής εθνικών συμβόλων. Αγνόησαν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν και ιστορικά πρόσωπα και σύμβολα αλλά κυρίως σε αδιάσπαστη συνέχεια κοινή γλώσσα 3.000 και θρησκεία 2000 ετών.
Αποκτήθηκε από τους κατά καιρούς κατοίκους της, πρόσθετος ιδιότυπος πολιτιστικός γονότυπος, ανθεκτικός σε βίαιες αλλαγές. Σ’ αυτόν προσέκρουσαν οι κ.κ. Μπαλτάς και Φίλης και αποπέμθηκαν, χωρίς να ξέρουμε αν οι διάδοχοί τους τον έχουν αντιληφθεί.
Την δημιουργία ταξικής σύγκρουσης. Με απέχθεια προς τους «αστούς» και την συστηματική οικονομική τους εξαθλίωση προσπαθεί η Κυβέρνηση να δημιουργήσει ταξικές διακρίσεις 200 περίπου χρόνια από την ίδρυση του Κράτους μας.
Ουδέποτε στην Ελλάδα λόγω κοινωνικής κινητικότητας, εμπεδώθηκε ταξική κοινωνία με μια «μπουρζουαζία» σε αντιπαράθεση με εργατικό ή αγροτικό «προλεταριάτο» για να ευδοκιμήσουν θεωρίες περί της «πάλης» των.
Κυρίως δεν εδραιώθηκε, όπως σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, μόνιμη «ανώτερη αστική τάξη» με είτε αριστοκρατική ή σταθερούτραπεζικού ή βιομηχανικού πλούτου προέλευση. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που αναδείχθηκαν στην πολιτική, στις επιχειρήσεις, στις επιστήμες από «καταγωγή».
Οι περισσότεροι δημιουργικοί και επιφανείς προερχόντουσαν -μια, δύο, το πολύ τρεις γενιές πίσω- από μικροαστικές αλλά και λαϊκής ή αγροτικής προέλευσης οικογένειες. Με θυσίες των γονιών τους για την μόρφωσή τους και με δική τους σκληρή εργασία και επιδίωξη αριστείας, ξεχώρισαν.
Αποκτούσαν αστική συνείδηση, ήθη και διαβίωση, ακολουθώντας, λόγω κοινωνικής αλληλεπίδρασης όμοια πρότυπα. Την κινητικότητα αυτή, θεωρώ, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της κοινωνίας μας που προσπαθούν οι σήμερα κυβερνώντες να απαξιώσουν.
Κυβερνώμεθα από “stupids”, όπως θα τους αποκαλούσε ο σύντροφος τους Τσακαλώτος. Μας απομακρύνουν μέρα με την ημέρα από τον γεωπολιτικό μας στίγμα Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε απ’ αυτούς τόσο το καλλίτερο για να επανέλθει ο τόπος σε μια πιο κανονική κοινωνική και πολιτική ζωήστην Ευρώπη στην οποία ανήκει.