Ο δυναμισμός, η κοφτερή ευφυΐα, αλλά και το χιούμορ αναμεμειγμένο με ένα βαθύ και ειλικρινές ενδιαφέρον για τον συνομιλητή της είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που κάνουν την προσωπικότητα της Ελλης Στάη μοναδική - και μοναδικά γοητευτική. Αν και απουσιάζει τον τελευταίο καιρό από την τηλεοπτική αρένα, παραμένει στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης. Και γι’ αυτό η συζήτηση μαζί της απαιτεί εγρήγορση και άμεσα αντανακλαστικά - δηλαδή όπως ακριβώς λειτουργεί η ίδια.

Συνέντευξη στην Μαρία Λεμονιά

Πηγή: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

H αλήθεια είναι ότι τη σήμερον ημέρα υπάρχουν τα πάντα στον χώρο των media. Βέβαια, το κακό είναι ότι όλα έχουν ανακατευτεί σε έναν πολτό που πρέπει να διαχωριστεί. Από τη μία πλευρά υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές- κυβερνητικές επιλογές, ενώ από την άλλη τα ελληνικά ΜΜΕ βαρύνονται με ένα παρελθόν που κάποιες φορές δεν ήταν ούτε αθώο, ούτε άμοιρο ευθυνών. Εξυπακούεται, όμως, ότι ένα κομμάτι του Τύπου ήταν και εξακολουθεί να είναι υγιές.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η κυβέρνηση αυτή είχε πολύ κακή σχέση με τα media, μια σχέση που ήταν από ενοχική έως καταστροφική. Από τη μία ήθελε να τα χρησιμοποιήσει για να μεταφέρει στην κοινωνία τις απόψεις της, από την άλλη όμως απέκτησε αντιπαλότητα. Φάνηκε ότι επιθυμούσε να καταστραφούν κάποιοι, μόνο και μόνο γιατί δεν τους άντεχε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - και μιλάμε και για πρόσωπα και για Μέσα. Η Αριστερά δεν θα μπορούσε να βασίζεται σε ένα κλασικό δημιούργημα μιας κοινωνίας καπιταλιστικής, όπως είναι τα media στη λογική της παγκοσμιοποίησης. Αυτό οδήγησε σε ψυχωτικές καταστάσεις, με αποτέλεσμα να ληφθούν άνωθεν λάθος αποφάσεις. Η πιο εξόφθαλμη ήταν αυτή που ζήσαμε με τις τηλεοπτικές άδειες. Σκόπιμα, κατά τη γνώμη μου, θέλησαν να παρακάμψουν το ΕΣΡ και σκόπιμα θέλησαν να περιορίσουν τον αριθμό των αδειών. Ας μην κρυβόμαστε, αυτά είναι πράγματα που έχουν αποδειχτεί. Υπήρξε αυτό το ανόητο σχέδιο του διαγωνισμού, ενώ θα μπορούσαν να έχουν εφαρμοστεί πιο σύγχρονες, μοντέρνες και διαφανείς διαδικασίες.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού, αφού τα κυβερνητικά στελέχη θεωρούσαν ότι πολλά media ήταν στοχευμένα εχθρικά απέναντί τους. Υπάρχουν υπουργοί -και μάλιστα πρωτοκλασάτοι- οι οποίοι διατηρούν σχέση αρνητικού πάθους με τους ανθρώπους του Τύπου που δεν τους συμπαθούν. Παλιό, γνωστό και το έχουμε ζήσει ξανά. Ετσι δημιουργήθηκε στην κυβέρνηση η ανάγκη να περιορίσει  το «κακό», όσους δηλαδή δεν συμφωνούσαν μαζί της. Το αποτέλεσμα ήταν να ακολουθήσει όλο αυτό το πανηγύρι. Γενικότερα πιστεύω πως είναι σημαντικό να ανέχεσαι την αντίθετη άποψη. Στο Μαξίμου όφειλαν να φτιάξουν ένα πλαίσιο ανεξάρτητων media, όμως αυτό δεν το είδα καθόλου. Ως γνωστόν, σε αυτή τη χώρα καθετί ανεξάρτητο το κυνηγούν - και μάλιστα πολύ.

Το The Toc λέει ό,τι ακριβώς κι εγώ. Καθένας εκεί έχει μεγάλη ανεξαρτησία, η οποία φαίνεται τόσο στις απόψεις του site όσο και σε αυτές των συνεργατών μου. Το γεγονός αυτό με έχει οδηγήσει σε πολύ σκληρές αντιπαραθέσεις, σε πολύ μεγάλες νίκες, αλλά βεβαίως και σε μεγάλες δοκιμασίες. Οταν οι πολιτικοί έχουν μάθει να ελέγχουν ενώ εσύ δεν ελέγχεσαι, η εξουσία δεν σε αντέχει.

Από τη στιγμή που ζούμε σε περίοδο παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης, είναι δεδομένο ότι θα καταρρεύσουν όλες οι επιχειρήσεις που έχουν σαθρές οικονομικές δομές. Από ό,τι διαβάζω, στον ΔΟΛ υπήρχαν προβλήματα δανειοδοτήσεων και κακή οικονομική διαχείριση, οπότε ήταν δυστυχώς δεδομένο ότι θα έφτανε σε αυτή την κατάληξη, γιατί η κρίση δεν θα ανεχόταν τίποτα. Αυτό ισχύει για όλες τις επιχειρήσεις των ΜΜΕ και όχι μόνο για ένα ιστορικό συγκρότημα σαν τον ΔΟΛ, το οποίο έχει διαδραματίσει τον ρόλο του, καλό και κακό. Το γεγονός ότι ο ΔΟΛ είναι ιστορικό «μαγαζί» δεν τον καθαγιάζει.

Κανονικά έπρεπε να έχουμε αλλάξει σελίδα προτού καν υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο, από τότε που την εξουσία ανέλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου. Τι είχε πει ο Ολι Ρεν; «Καλό κουράγιο, Ελληνες». Πώς να αλλάξει όμως η σελίδα όταν δεν αλλάζει η αντίληψη στα πράγματα; Εχουμε έναν παλαιοκομματισμό που έχει κατακλύσει τα πάντα. Κοντεύουμε να μην πιστεύουμε αυτά που βλέπουμε. Κάθε εξουσία την ενδιαφέρει η καρέκλα και τίποτα παραπάνω. Το σύνδρομο της καρέκλας υπάρχει ακόμη και τώρα, στην περίοδο της κρίσης.

Kαι το έχω σκεφτεί, αλλά το έχουν σκεφτεί και άλλοι για εμένα. Ωστόσο, δεν έχω καταλήξει ακόμη αν η δική μου ανεξαρτησία χωρά σε αυτά τα πολιτικά κοστούμια. Είμαι πολύ ανεξάρτητος άνθρωπος σε αυτά που σκέφτομαι, που λέω κ.λπ., αλλά και στον τρόπο που ζω. Δεν μπορώ να πάρω γραμμή για πράγματα που δεν πιστεύω.

Εκανα καλή δουλειά και με εμπιστεύονταν. Ημουν σκληρή, αλλά δίκαιη. Κανένας δεν μπορεί να πει ότι «η Στάη έπαιζε παιχνίδια στην πολιτική θεματολογία». Στα τόσα που έχουν προσπαθήσει να μου σούρουν κατά καιρούς, αυτό δεν το έχουν καταφέρει. Εγώ ήμουν πάντα ανεξάρτητη.

Mε ενοχλεί όταν στοχευμένα προσπαθούν να φιλοτεχνήσουν το πρόσωπό μου ως κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που στ’ αλήθεια είμαι. Εκεί αντιδρώ και βάζω τα πράματα στη θέση τους. Οταν θέλεις να πεις τη γνώμη σου για κάποιον, πρέπει να υπογράψεις την άποψή σου. Τα τρολ και τα ανώνυμα μπλογκ κρύβουν δειλία και πετάνε λάσπη. Θες να έχεις άποψη; Να την πεις επωνύμως. Για να εκθέσεις, πρέπει πρώτα να εκτεθείς.

src="/files/1/2017/01/30/stai_1.jpg">

Ημουν σκυλί την ώρα που είχα απέναντί μου τον εκάστοτε προσκεκλημένο. Ηταν τόση η ένταση και η ευχαρίστηση της δουλειάς, δηλαδή η ικανοποίηση να κάνω την ερώτηση που έπρεπε, ώστε αυτή την ηδονή δεν την ξεπερνούσε τίποτα. Δεν μπορούσα να χαριστώ, αλλά ήμουν και δίκαιη. Σε έναν πεσμένο άνθρωπο, για παράδειγμα, δεν έβαζα το τακούνι μου να του το στρίψω στο κεφάλι. Δεν έχει νόημα να συντρίψεις τον ήδη πεσμένο. Δεν το έκανα ποτέ. Είμαι έτσι και στη ζωή μου. Απαιτητική και σκληρή όταν πιστεύω ότι κάτι πρέπει να γίνει. Ταυτόχρονα έχω και μια άλλη όψη τρυφερότητας και φροντίδας για τους άλλους.

Συνέχεια πέφτω, απλώς ανακάμπτω γρήγορα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι ήμουν καλή στη δουλειά ή ότι ήμουν η καλύτερη. Ομολογώ ότι ακόμη και σε μια επιτυχία εγώ έβλεπα το στραβό. Ανηλεής κριτική. Είμαι απαιτητική με τους άλλους, γιατί πρωτίστως είμαι με τον εαυτό μου.

Ηταν πολλές. Εχω πέσει να πεθάνω μετά από έναν χωρισμό, αλλά και μετά από ένα οδυνηρό επαγγελματικό διαζύγιο όπως ήταν αυτό με τον ΑΝΤ1. Παρ’ όλα αυτά, παίρνω μια ανάσα, ανασυγκροτούμαι και ξαναβρίσκω τις ισορροπίες μου. Εχω τη δύναμη να ξαναγεννιέμαι μέσα από τις στάχτες μου.

Καλύτερα αυτά τα τρία να τοποθετηθούν με άλλη σειρά. Ενδιαφέρονται περισσότερο για την εμφάνιση και την προσωπική μου ζωή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όταν βρίσκομαι σε ένα τραπέζι δεν με ρωτούν φίλοι και γνωστοί για την πολιτική. Μερικές φορές μάλιστα μου δίνουν την αίσθηση ότι έχουν απέναντί τους μια υπουργό -τουλάχιστον. Τους ρωτώ γιατί απευθύνονται σε εμένα και απαντούν: «Μα γιατί εσύ ξέρεις».

Δεν με βασανίζει, απλώς με απασχολεί, όπως απασχολεί τους πάντες. Ποτέ δεν έκρυψα την ηλικία μου γιατί έτσι κι αλλιώς είναι όλα καταγεγραμμένα στο Διαδίκτυο. Στα πενήντα ταράχτηκα, πέρασα μια κρίση για τον φόβο της φθοράς και του θανάτου, αλλά μετά από μια εσωτερική διεργασία ξαναβρήκα την ισορροπία μου. Υπήρξε ο φόβος του περιθωρίου της ζωής. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι που δεν πολεμιέται. Οταν αγαπάς αυτό που σου συμβαίνει, τότε και αυτό σου φέρεται καλά. Εχω δυνατή άποψη επί του συγκεκριμένου θέματος. Μεγαλώνω και μεγαλώνω καλά, έχοντας υγεία, δημιουργικότητα, ενέργεια και είμαι πια συνειδητοποιημένη στο τι θέλω. Εχω ανακαλύψει την ισορροπία με τον χρόνο και έχω συμμαχήσει με τον ψυχικό, τον διανοητικό και τον σωματικό μου εαυτό.

Διαβάζω, ψάχνω, κάνω όνειρα για μελλοντικά επαγγελματικά εγχειρήματα και ασχολούμαι εδώ και χρόνια με τη σωματική άσκηση. Η ουσιαστική συνταξιοδότηση έρχεται μόνο όταν αφεθείς, όταν παραιτηθείς από την προσπάθεια. Εγώ κάνω εντατική δουλειά με τον εαυτό μου σε όλα τα επίπεδα. Βάζω τις φόρμες μου και τρέχω καθημερινά στο Ζάππειο, τουλάχιστον επί μισή ώρα, προκειμένου να αποβάλω τοξίνες από το σώμα και την ψυχή.

Μπορούμε να κάνουμε βελτιωτικά πράγματα, φτάνει να έχουμε το μυαλό να κάνουμε αυτά που σηκώνει η δομή μας, χωρίς να παραμορφωνόμαστε. Και πάντα διατηρώντας αυτογνωσία περί του γελοίου. Τον χρόνο πρέπει να τον αφήνουμε να εναποθέτει τα σημάδια του. Εγώ κάθε έτος που περνά βλέπω το σημάδι του χρόνου και το αποδέχομαι. Αν τώρα από τα τρία σημάδια μπορώ να απαλείψω τα δύο, θα το κάνω, αλλά ένα σημάδι πρέπει να το αποδεχτείς, να το αγαπήσεις και να το αφήσεις να υπάρχει.

Η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της είναι δυστυχώς αρκετά πίσω και αυτό το βλέπουμε στο Διαδίκτυο. Το trash, το troll και το bullying είναι πολύ περισσότερα από τις υγιείς τοποθετήσεις και την κριτική. Επειδή λοιπόν ο κόσμος εστιάζει πολύ πλέον στο αρνητικό, οφείλουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.

Για πολλά, ακόμα και για τις πολιτικές απόψεις μου, όταν μέσω του The Toc είπα τη γνώμη μου για το δημοψήφισμα. Τότε πήρα τον υπουργό Δημόσιας Τάξης και ζήτησα προστασία. Απειλούσαν εμένα και τους συνεργάτες μου. Ευτυχώς κατάλαβε τι συνέβαινε και ανταποκρίθηκε.

Eίμαι πιο ανεκτική - και με τον εαυτό μου, και με τους άλλους. Εχω αποδεχτεί πια ότι δεν πρέπει να επιδιώκω το απόλυτο. Παλαιότερα ήμουν τελειομανής - και εξακολουθώ να είμαι, απλώς τώρα έχω περισσότερες ανοχές και αντοχές. Είναι θέμα ωριμότητας και εμπειρίας. Οφείλεις να κοντοστέκεσαι, να κάνεις έντιμα την αυτοκριτική σου και να μεταβολίζεις το μάθημα από κάθε φάση της ζωής.

O Mάρκος, ο γιος μου, είναι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος. Υπάρχει ουσιαστική ψυχική επαφή και σωστή συνεννόηση. Εδώ και χρόνια ανταλλάσσουμε απόψεις. Υπολογίζω πολύ τη γνώμη του, τώρα που έχει προκύψει ένα θέμα στη δουλειά περιμένω να περάσει η ώρα για να μιλήσω μαζί του στο τηλέφωνο. Βρίσκεται σε ένα συνέδριο ενέργειας στην Αμερική. Τον γιο μου πρώτα τον εκτιμώ και μετά τον αγαπάω.

Από μικρό προσπάθησα να τον ισορροπήσω σε όλα τα ζητήματα. Να ξεκινήσει την πορεία του στη ζωή ως ένας ταπεινός άνθρωπος. Ακόμη και τα οικονομικά του ήταν μετρημένα. Δεν ήθελα να νιώθει κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Θέλησα το παιδί μου να πατάει γερά στη γη και να μη μεγαλώσει ευνουχισμένο.

Δεν θα μπω σε φροϊδικές εξηγήσεις που έχουν να κάνουν με τα παιδικά χρόνια κ.λπ., γιατί εκεί καθένας μας έχει τα θέματά του. Θα αναφερθώ σε κάτι ενήλικο. Οι άνθρωποι που παίρνουν ρίσκα και εκτίθενται έχουν τρομακτική ανάγκη να ακουμπήσουν κάπου. Εγώ μια ζωή ήμουν στην αρένα. Πού αλλού, λοιπόν, να ακουμπήσεις εκτός από το συναίσθημα; Το συναίσθημα θα σε κρίνει με αγάπη. Αυτός που σε αγαπάει θα σε κρίνει, αλλά δεν θα σε κατασπαράξει.

Να κρύψεις ότι είσαι τρυφερός; Μα αυτό είναι βλακώδες. Ταυτόχρονα εξυπακούεται ότι έχεις την αυτογνωσία της αισθητικής. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το κριτήριο το έχω σε αυξημένο βαθμό.

Μάλλον όχι. Σε ό,τι με αφορά, εγώ θέτω ζητήματα και είμαι απαιτητική. Χωρίς να λες «θέλω αυτό», εκ των πραγμάτων ο πήχης είναι ψηλά. Εχω μια ζωή που απαιτεί πολλά πράγματα, όπως π.χ. αυξημένες δυνάμεις.

Μπα, περισσότερο με συμπαθούν οι γυναίκες παρά οι άνδρες. Ο,τι και αν λέγεται, ό,τι και αν γράφεται, εντέλει η πορεία ενός ανθρώπου ορίζει και καθορίζει το ποιος είναι. Πολλές γυναίκες συμφωνούν μαζί μου και μου το δείχνουν, είτε μέσω της τηλεόρασης είτε μέσω του The Toc.

Μου λείπει, αλλά όχι όπως είναι σήμερα. Μου λείπει όπως θα ήθελα να είναι, πιο ποιοτική και πιο ανεξάρτητη. Αυτή τη στιγμή η τηλεόραση βρίσκεται σε τέλμα, δεν κομίζει τίποτα νέο. Το μόνο που πλασάρεται είναι τα ατελείωτα παιχνίδια φωνητικών ικανοτήτων. Με τόσα παιχνίδια που υπάρχουν αναρωτιέμαι κι εγώ η ίδια αν 11 εκατομμύρια Ελληνες πρέπει να γίνουν τραγουδιστές.