Με την γνωστή του οίηση και την αυταρέσκεια που τον διακρίνει, χειροκροτούμενος και χειροκροτών, ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνθηκε στο κομματικό του ακροατήριο, με αποστεωμένη και δάνεια έμπνευση, επειδή ο ίδιος (αλλά και οι λογογράφοι του), έχουν περιορισμένο εύρος γνώσεων.
«Μαζί να σηκώσουμε ξανά τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα», διακήρυξε. Και με αυτή την πρόταση αυτοπροδόθηκε, ως κοινός λογοκλόπος και ως κλασικός σφετεριστής συνθημάτων, τα οποία είχαν ακουστεί σε αλλοτινές εποχές και σε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις.
Αλέξη, στην πολιτική, τα συνθήματα, έχουν την δική τους ιστορία. Και όταν επιχειρήσει κανείς να ξαναγράψει την ιστορία, τότε αυτό ισοδυναμεί με φάρσα.
Κατά τα άλλα, η ομιλία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, περιελάμβανε, τις γνωστές και κατά κόρον επαναλαμβανόμενες μεγαλοστομίες. Ένας πρωθυπουργός και ένα κόμμα, που πήραν την εξουσία με πομφόλυγες, διαδίδοντας σε όλη την επικράτεια, ότι θα «διώξουν τους δανειστές και θα αλλάξουν την Ευρώπη», όχι μόνον δεν υλοποίησαν τα μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά μόλις διαπίστωσαν ότι όλα εκείνα ήταν ανέφικτα, άλλαξαν ρότα και έγιναν οι πρωταθλητές στις ασκήσεις επί εδάφους, παίρνοντας το πανευρωπαϊκό χρυσό μετάλλιο στις «κωλοτούμπες».
Σήμερα ο Τσίπρας, επιχειρεί να εξηγήσει, γιατί υπέγραψε το δεύτερο και πιο επαχθές μνημόνιο, αλλά πείθει μόνον τους ομοϊδεάτες του, οι οποίοι κι αυτοί χαμογελούν συγκρατημένα κάτω από τους μύστακές τους.
Κατά τα άλλα, η ομιλία του, ουδέν νεώτερον προσέθεσε, όσον αφορά την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της χώρας μας και τα προβλήματα που την ταλανίζουν. Λόγια, λόγια κενά περιεχομένου και ένα προσκλητήριο, προκειμένου να αναλάβει την εξουσία μια προοδευτική κυβέρνηση, χωρίς, όμως, να προσδιορίζει ποιοι θα είναι οι παρτενέρ του (ή απλοϊκά) οι κομματικοί συνεταίροι του για την κυβέρνησή της… προόδου. Μια νεφελώδης και αόριστη άποψη. Η οποία, βεβαίως, δεν έχει καμία τύχη να συγκροτηθεί, από την στιγμή κατά την οποία το ΚΙΝΑΛ, αποκρούει μια τέτοια συνεργασία.
Το μόνον που επιβεβαίωσε το συνέδριο, μετά και την τριπλή ήττα του 2019, είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ, διατηρείται η παράδοση των δια βίου αρχηγών, όπως επικρατεί σε όλα τα κομμουνιστικά και δικτατορικά καθεστώτα. Είθισται σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα να υπάρχει, αλλαγή ηγεσίας, ύστερα από δύο ή τρεις εκλογικές ήττες. Στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλος ικανός για την αρχηγία.
Ο Αλέξης είναι ένας μοναδικός και αναντικατάστατος. Όπως έλεγε και ο Ναπολέων Βοναπάρτης «Ηγέτης είναι κάποιος που μοιράζει ελπίδα». Και σε αυτό ο Τσίπρας είναι αξεπέραστος.