Παρατηρώντας την ελληνική και την διεθνή πραγματικότητα εντοπίζει κανείς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Η μια αφορά το χάος, που επέτεινε η άνοδος του Τραμπ στην εξουσία και η άλλη, η λυσσώδης μάχη των πάμπολλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, που βρίσκει ευήκοα ώτα, με αφορμή το δραματικό γεγονός των Τεμπών, με αίτημα να πέσει η κυβέρνηση.

Του Τάσου Παπαδόπουλου 

Κι όλες αυτές οι αιτιάσεις προέρχονται από κόμματα που δημοσκοπικά βρίσκονται σε πλήρη κατάρρευση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ή Νέα Αριστερά, που τα ποσοστά της δεύτερης, σε όλες τις μετρήσεις, δεν ξεπερνούν το 2%.

Αλλά και η νέα Αξιωματική Αντιπολίτευση, αυτή του ΠΑΣΟΚ, που βρέθηκε σε αυτή την θέση, μετά την έξοδο από τον ΣΥΡΙΖΑ της ομάδας Κασσελάκη, επιχειρεί να φορέσει το αντισυστημικό κοστούμι, που της πέφτει στενό και κοντό και εμφανίζεται να χειραγωγείται από την ακροδεξιά του Βελλόπουλου και την Κωνσταντοπούλου, που μονοθεματικά έχει πάρει εργολαβία την τραγωδία των Τεμπών.

Αν αύριο το πρωί ο Μητσοτάκης άφηνε πίσω του, τα όσα καλείται να διαχειριστεί η χώρα στις Βρυξέλλες, από τα εξοπλιστικά και το μεταναστευτικό, μέχρι την αντιμετώπιση της επερχόμενης κρίσης με τις ΗΠΑ, και έλεγε πάμε για Εκλογές εδώ και τώρα. Έχουν αναλογιστεί πολιτικοί που εμφανίζονται ως οπαδοί το χαβαλέ τι πρόκειται να γίνει;

Αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις και η Νέα Δημοκρατία δεν  έχει πλειοψηφία στη νέα Βουλή. Αν κανένα κόμμα ούτε από τα δεξιότερά, ούτε από την πανσπερμία των κάθε λογής αριστερών, δεν θελήσει να συνεργαστεί με το πρώτο κόμμα, τι άραγε πρόκειται να γίνει προκειμένου να σχηματιστεί μια βιώσιμη Κυβέρνηση;

Ποιοι θα συνεργαστούν με ποιους;

Κάποιοι μιλούν για συνεργασία των λεγόμενων προοδευτικών κομμάτων, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση. Πρώτα απ’ όλα το πιθανότερο είναι να μην τους βγαίνουν τα κουκιά. Κι αυτό γιατί θα πρέπει να συνεργαστούν με το λεγόμενο ακροδεξιό κέρας, που είναι ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου και ο Νατσιός.

Θα πει κανείς, που ξέρεις μπορεί να γίνει και αυτό. Εξάλλου υπάρχει προηγούμενο του αριστερού Τσίπρα με τον ακροδεξιό Καμμένο, που βάφτισε το κρέας ψάρι, για να το καταπιεί αμάσητο.

Και ποιοι θα συμφωνήσουν από την αριστερή πολυκατοικία για μια πιθανή κυβερνητική συνεργασία; Ο Ανδρουλάκης με την Κωνσταντοπούλου, τον Φάμελλο και τον Χαρίτση;

Κι αν με το θέμα των Τεμπών σε πρώτο πλάνο, και την Κωνσταντοπούλου να καλπάζει, έχοντας δύο καρπούζια σε μια μασχάλη, αυτό της συνηγόρου και εκείνο της προέδρου μονοπρόσωπου κόμματος, βρεθεί δεύτερη πίσω από την ΝΔ, θα της δώσουν την Πρωθυπουργία, οι υπόλοιποι που θα ακολουθούν;

Και με ποιο κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα θα προχωρήσουν; Του Ανδρουλάκη, ή του Πολάκη, που πρόσφατα το παρουσίασε σε τηλεοπτική εκπομπή, αγνοώντας αυτό του ΣΥΡΙΖΑ; Με σκορποχώρι δεν σχηματίζεται βιώσιμη κυβέρνηση. Γιατί ωραίος ο λαϊκισμός και ο ακτιβισμός, που φέρνει ψηφαλάκια, αλλά η διακυβέρνηση μιας χώρας, δεν είναι παιχνιδάκι του λούνα παρκ.

Η κυβέρνηση έχει κάνει πολλά λάθη. Ενίοτε βάζει και αυτογκόλ. Όμως έχει πετύχει να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα στις Βρυξέλλες και να περνάει κάποιες θέσεις, όπως σε αυτές των εξοπλισμών και της ευρωπαϊκής άμυνας, που είναι κρίσιμα ζητήματα για την ασφάλεια της χώρας, που είναι  κυρίαρχα θέματα, έστω κι αν κάποιοι αφελώς τα θεωρούνε δεδομένα.

Αν ορισμένοι πιστεύουν ότι θα είναι καλύτερα να ζούμε με την δαμόκλειο σπάθη μιας οικονομικής καταστροφής, όπως έγινε το 2015, ή με μια ασταθή κυβέρνηση ετερόκλητων συμμαχιών, βούτυρο στο ψωμί του Ερντογάν, τώρα που διογκώνονται οι ταραχές στην Τουρκία, με αφορμή την σύλληψη Ιμάμογλου, τότε ας συνεχίσουν τον χαβά τους, αδιαφορώντας για το τι μέλλει γενέσθαι.

Γιατί εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι Γερμανία, όπου με συντεταγμένο τρόπο συνεργάζονται Δεξιό και Κεντροαριστερό κόμμα, για τον σχηματισμό της λεγόμενης μεγάλης συμμαχίας. Εδώ μας τρώει το σαράκι του διχασμού και το εμφυλιοπολεμικό σύνδρομο, που δεν λέει μας εγκαταλείψει.

Τα πιο δύσκολα στον διεθνή περίγυρο και στο κοντινό μας περιβάλλον, δεν πέρασαν. Είναι μπροστά μας, και όπως όλα δείχνουν αναμενόμενα και εντεινόμενα, στο κοντινό μέλλον. Το συναίσθημα όταν επικρατεί της λογικής, οδηγεί ανθρώπους και κοινωνίες σε ολέθρια λάθη. Αν η λογική δεν επιστρέψει, υπάρχει φόβος να βρεθεί η χώρα μπροστά σε νέες περιπέτειες.

Ας το σκεφθούν όσοι έχουν νου και γνώση…