Τα πράγματα είναι απλά: στη χώρα είναι σε εξέλιξη η συγκρότηση του «δεύτερου αντάρτικου των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων, εις ανάμνησιν στιγμών επαναστατικών» από τον πρώτο εμφύλιο που είχε την γνωστή κατάληξη, την οποία ποτέ δεν χώνεψαν οι απανταχού σταλινίστας (παλιότεροι και σύγχρονοι) και την οποία ποτέ δεν κεφαλαιοποίησαν ιδεολογικά οι νικητές.
Ότι επικεφαλής αυτής της διαδικασίας έχουν τεθεί ο σύζυγος του Τάϊλερ, ένας επαγγελματίας «Κουτσούμπας», κομματικός υπάλληλος του ύστερου σταλινισμού, ένα γραφικό προϊόν του δήθεν σοσιαλιστικού κομματικού σωλήνα και μια ανατριχιαστική περσόνα χαρακτηρίζει τη σοβαρότητα της διαδικασίας και την τύχη της, ταυτόχρονα, όμως, περιγράφει ευκρινώς τους κινδύνους που στο μεσοδιάστημα προκύπτουν για την ίδια τη δημοκρατία από αυτό τον πολιτευόμενο (και ουχί πολιτικό) με όρους μεσοπολέμου στη Γερμανία συρφετό.
Το δυστύχημα (αυτό είναι και τίποτε άλλο) των Τεμπών είναι η τελευταία αφορμή στην διαδικασία της συγκρότησης του νέου Λαϊκού-Απελευθερωτικού Μετώπου, οι πρωτεργάτες του οποίου δεν έχουν κανένα πρόβλημα ως σταλινικοί να μιλούν φασιστικά και ως φασίστες σταλινικά. Άλλωστε, ιστορικά, αυτά τα δύο ρεύματα πολιτικής σκέψης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος σε μια πορεία συστηματικής άρνησης της δημοκρατίας και της δημοκρατικής συγκρότησης της κοινωνίας με σύνταγμα, θεσμούς και όργανα άσκησης εξουσίας.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης στην ομιλία του στη Βουλή κάλεσε τους νοσταλγούς του εμφυλίου της περιόδου 46-49 να μετακινηθούν αμέσως στο παρόν και να σταματήσουν να υποδαυλίζουν δημοκρατικές εκτροπές με όραμα να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση από την ήττα στον Γράμμο και το «όπλο παραπόδα» του Ζαχαριάδη, στερώντας ή εμποδίζοντας κάθε εξέλιξη και κάθε εκσυγχρονισμό που επιχειρείται στις απαρχαιωμένες κρατικές δομές της τελευταίας σοβιετίας στην Ευρώπη.
Ο υπουργός Παιδείας ευφυώς συνδύασε όσα σήμερα στη Βουλή και στην κοινωνία συμβαίνουν με τις ισχυρές, ακόμη, μνήμες του πλέον καθυστερημένου κομματιού του λαού, των αριστερών κάθε φυράματος και ιδεοληψίας, από την συντριπτική ήττα στον εμφύλιο και την εδραιωμένη πεποίθηση κάθε ινστρούχτορα που σέβεται την επαγγελματική διαστροφή του πως «πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι θα έρθει η .ώρα μας». Κι επειδή αυτή η «ώρα» δεν λέει να έρθει, ούτε καν στα όνειρα, οι ελλειμματικοί της παγκόσμιας επανάστασης (από την οποία έχουν απομείνει στον πλανήτη ο Κιμ, η Κούβα και η Βενεζουέλα (καθότι ο Πούτιν μάλλον από τον Αδόλφο έλκεται) μανιωδώς αναζητούν λόγους και αιτίες να την φέρουν πιο κοντά έστω και στην γελοία εκδοχή της.
Η χρήση αμάσητων των θεωριών συνομωσίας που διακινεί (για το δικό του όφελος) ο ιδιοκτήτης των επιστολών του Ιησού και έμπορος μαντζουνιών για την καράφλα (όντας ο ίδιος καραφλός, χωρίς καμία ελπίδα αναγέννησης) ανταποκρίνεται ευθέως στην ποιότητα των χρηστών που τις υιοθετούν και στην ανύπαρκτη δυνατότητα τους να συντάξουν μία, έστω, πρόταση για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, που θα συγκινήσει την κοινωνία των πολιτών και θα τους προσφέρει πολιτική νομιμοποίηση.
Στο κενό ανάμεσα στην γελοιότητα των σκευωριών και των σκευωρών και στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας (μεταξύ τους και η πλήρης διαλεύκανση του δυστυχήματος των Τεμπών) βρίσκεται άφθονος χώρος για να ανθίσουν όλες οι γελοιότητες, όλοι ο γραφικοί, όλοι οι αποσυνάγωγοι, όλα τα λιμά της πολιτικής, όλοι οι ταλαίπωροι της αριστερής μυθολογίας, οι έμποροι του μίσους και εμμονικοί του διχασμού.
Είναι όλοι αυτοί που παράγουν περισσότερο διχασμό από όσον η κοινωνία μπορεί να καταναλώσει και το περίσσευμα το μετατρέπουν σε, δήθεν, πολιτική παρέμβαση με τη χρήση κάθε παλαβομάρας και με την γκεμπελική λογική «όσο μεγαλύτερο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο εύκολα αποδεκτό γίνεται», απαιτώντας από την κοινωνία να καταναλώσει ό,τι της προσφέρουν κι όταν αυτή αρνείται να το πράξει κατηγορείται ως « ακροδεξιά».
Ότι ο κ. Πιερρακάκης περιέγραψε ορθώς την αφετηριακή διασύνδεση της σημερινής, δήθεν αντιπολίτευσης με τα αποτελέσματα του εμφυλίου και τις πληγές που κληροδότησε είναι ελπιδοφόρα εξέλιξη, δείχνει πως η ιδεολογική διαπάλη στην κοινωνία είναι ενεργή και σε εξέλιξη, άρα η σοβαρή πλευρά της δημοκρατίας μας δεν είναι διατεθειμένη (επιτέλους) να τα παρατήσει μπροστά στην απόπειρα να ελέγξουν το παιχνίδι οι κάθε είδους νοσταλγοί του Ζαχαριάδη.
Ο ίδιος ο κ. Πιερρακάκης έχει υποστεί τη βάσανο των οβιδιακών μεταμορφώσεων της αριστερίζουσας παλαβομάρας στο πρόσωπο του κ. Ανδρουλάκη, τον οποίο αφού χτύπησε σαν χταπόδι από του βήματος της Βουλής, τον εγκατέλειψε στις ορέξεις του Κωνσταντινόπουλου και της Γιαννακοπούλου στη συνέχεια για να καταλήξει «το Νικολάτση» καταγέλαστος και με την ουρά στα σκέλια να ψελλίζει κάτι για «συμφέροντα και εξυπηρετήσεις».
Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι καθόλου απίθανο το μένος του Ανδρουλάκη για την κυβέρνηση να μην είναι απέναντι στον Μητσοτάκη, αλλά να αφορά στον Πιερρακάκη, τον οποίο είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Λέτε, να τα ζούμε όλα αυτά τα γελοία εξαιτίας της δημόσιας ξεφτίλας που υπέστη ο «διάδοχος του Ανδρέα» από τον έτερο των Κυριάκων της Κυβέρνησης;
Το άγχος οδηγεί σε νέα λάθη την αντιπολίτευση
Ευθύνη – Ποινική – Πολιτική
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
