Αν κάποιοι τίποτε δεν κατάλαβαν με την πανδημία του κορωνοϊού και την ενεργειακή κρίση που πυροδότησε από το Κρεμλίνο ο πρώην πράκτορας της KGB, τότε σίγουρα είναι διανοητικοί ανάπηροι ή συνειδητοί μεγαλοαπατεώνες. Πολύ απλά δε, κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους. Διότι οι καταστάσεις είναι πολύπλοκες, παγκοσμιοποιημένες και αντιμετωπίζονται μόνον με διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες.
Στον απόηχο της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο κόσμος φαίνεται να βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής. Οι ηγέτες των επιχειρήσεων έχουν δηλώσει την επιτάχυνση της αποπαγκοσμιοποίησης και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μια νέα περίοδο στασιμοπληθωρισμού. Οι ακαδημαϊκοί έχουν αποδοκιμάσει την επιστροφή των κατακτήσεων και χαιρέτησαν την ανανέωση των διατλαντικών δεσμών. Και οι χώρες επανεξετάζουν σχεδόν κάθε πτυχή της εξωτερικής τους πολιτικής, συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου, των αμυντικών δαπανών και των στρατιωτικών συμμαχιών.
Αυτές οι δραματικές αλλαγές έχουν επισκιάσει έναν άλλο βαθύ μετασχηματισμό στο παγκόσμιο ενεργειακό σύστημα. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η επείγουσα ανάγκη μείωσης των εκπομπών άνθρακα έχει αναδιαμορφώσει σταδιακά την παγκόσμια ενεργειακή τάξη.
Τώρα, ως αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία, η ενεργειακή ασφάλεια έχει επανέλθει στο προσκήνιο, εντάσσοντας την κλιματική αλλαγή ως κύριο μέλημα για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής. Μαζί, αυτές οι διπλές προτεραιότητες είναι έτοιμες να αναδιαμορφώσουν τον εθνικό ενεργειακό σχεδιασμό, τις ροές του ενεργειακού εμπορίου και την ευρύτερη παγκόσμια οικονομία.
Οι χώρες θα κοιτάζουν όλο και περισσότερο προς τα μέσα, δίνοντας προτεραιότητα στην εγχώρια παραγωγή ενέργειας και την περιφερειακή συνεργασία, ακόμη και όταν επιδιώκουν τη μετάβαση σε καθαρές μηδενικές εκπομπές άνθρακα. Εάν οι χώρες υποχωρήσουν σε στρατηγικά ενεργειακά μπλοκ, μια τάση πολλών δεκαετιών προς περισσότερη ενεργειακή διασύνδεση κινδυνεύει να δώσει τη θέση της σε μια εποχή κατακερματισμού της ενέργειας.
Αλλά εκτός από τον οικονομικό εθνικισμό και την αποπαγκοσμιοποίηση, η επερχόμενη ενεργειακή τάξη θα καθοριστεί από κάτι που λίγοι αναλυτές έχουν εκτιμήσει πλήρως: την κυβερνητική παρέμβαση στον ενεργειακό τομέα σε κλίμακα που δεν έχει παρατηρηθεί στην πρόσφατη μνήμη.
Μετά από τέσσερις δεκαετίες κατά τις οποίες γενικά προσπάθησαν να περιορίσουν τη δραστηριότητά τους στις ενεργειακές αγορές, οι δυτικές κυβερνήσεις αναγνωρίζουν τώρα την ανάγκη να διαδραματίσουν έναν πιο επεκτατικό ρόλο σε οτιδήποτε, από την κατασκευή (και την απόσυρση) υποδομής ορυκτών καυσίμων έως την επιρροή που οι ιδιωτικές εταιρείες αγοράζουν και πωλούν ενέργεια σε περιορισμός των εκπομπών μέσω τιμολόγησης άνθρακα, επιδοτήσεων, εντολών και προτύπων.
Αυτή η αλλαγή είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει συγκρίσεις με τη δεκαετία του 1970, όταν η υπερβολική κρατική παρέμβαση στις ενεργειακές αγορές επιδείνωσε επαναλαμβανόμενες ενεργειακές κρίσεις. Η εποχή της κυβερνητικής παρέμβασης που ξημερώνει, ωστόσο, δεν θα είναι κακό, αν γίνει σωστά.
Κατάλληλα περιορισμένο και προσαρμοσμένο για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων αστοχιών της αγοράς, μπορεί να αποτρέψει τις χειρότερες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, να μετριάσει πολλούς κινδύνους για την ενεργειακή ασφάλεια και να βοηθήσει στη διαχείριση των μεγαλύτερων γεωπολιτικών προκλήσεων της επερχόμενης ενεργειακής μετάβασης.
Η τρέχουσα ενεργειακή κρίση έχει επικεντρώσει εκ νέου την προσοχή του κόσμου στους γεωπολιτικούς ενεργειακούς κινδύνους, αναγκάζοντας τον υπολογισμό μεταξύ των αυριανών φιλοδοξιών για το κλίμα και των σημερινών ενεργειακών αναγκών και προσφέροντας μια προεπισκόπηση της ταραχώδους εποχής που ακολουθεί. Το πώς οι κυβερνήσεις ανταποκρίνονται σε αυτές τις προκλήσεις, που εντάθηκαν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα διαμορφώσει τη νέα ενεργειακή τάξη για τις επόμενες δεκαετίες.
Και σε αυτή τη νέα ενεργειακή τάξη, όπως επισημαίνουν στην επιθεώρηση «Foreign Affairs» οι καθηγητές ενεργειακής πολιτικής Τζ. Μπόρντοφ και Μ. Ο’ Σαλλιβαν, σημαντικό ρόλο θα παίζουν οι κυβερνήσεις. Όχι όμως οποιεσδήποτε κυβερνήσεις, όπως αυτές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας, που μετά την πρώτη σοβαρή ενεργειακή κρίση του 1973, έκαναν τραγικά λάθη στρατηγικής και γεωπολιτικών επιλογών.
Όπως η κυβερνητική παρέμβαση στις ενεργειακές αγορές είχε βαθιές οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές προεκτάσεις τη δεκαετία του 1970, μια τέτοια δραστηριότητα θα είναι μετασχηματιστική σήμερα - αν και όχι με αρνητικό τρόπο, αν γίνει σωστά.
Με τη σωστή δομή και διαχείριση, η μεγαλύτερη κυβερνητική δέσμευση στον τομέα της ενέργειας και του κλίματος μπορεί να συμβάλει στην εξομάλυνση της αστάθειας των αγορών, στον μετριασμό των κινδύνων που θα προκύψουν αναπόφευκτα από την ενεργειακή μετάβαση και στη συντόμευση της πορείας προς τις καθαρές μηδενικές εκπομπές.
Στο βαθμό που ενισχύουν την ενεργειακή ασφάλεια, για παράδειγμα, καλοσχεδιασμένες κυβερνητικές πολιτικές μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο λαϊκιστικών αντιδράσεων, όπως οι διαμαρτυρίες των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, κατά των πρωτοβουλιών για το κλίμα. Με την ίδια λογική, περισσότερες επιλογές για την προμήθεια ενέργειας θα μειώσουν τη γεωπολιτική μόχλευση που μπορεί να αποκτήσουν οι παραδοσιακοί παραγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου βραχυπρόθεσμα, πριν ολοκληρωθεί η ενεργειακή μετάβαση.
Είναι σαφές λοιπόν ότι ένα νέο και σημαντικό ενεργειακό κεφάλαιο άνοιξε στη διεθνή οικονομία στις προκλήσεις του οποίου θα ανταποκριθούν πετυχημένα οι πιο σοβαροί.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
