Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας άφησε πίσω μια κυβέρνηση που καίγεται για την αξιολόγηση και το χρέος, έχει ένα βουνό άλλες εκκρεμότητες, και πάει στην Αβάνα για την κηδεία του Φιντέλ Κάστρο.
Προφανώς για να εκπροσωπήσει το κόμμα του, όχι ως Πρωθυπουργός, γιατί οι ελληνο-κουβανικές σχέσεις δεν έχουν κάτι κρίσιμο ή επείγον.
Κάνει τη φιγούρα του και ας πάει και το παλιάμπελο…
Ακριβώς το ίδιο έκανε σε ανάλογες περιπτώσεις και ο Γ. Παπανδρέου. Ο κόσμος να καίγονταν αυτός δυο πράγματα δεν παραχωρούσε: το γυμναστήριο και τις διεθνείς «υποχρεώσεις» που δημιουργούσε μόνος του. Άφηνε σύξυλη την κυβέρνηση και σουλατσάριζε στις «διασκέψεις» της ανυπόληπτης Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ως πρόεδρος- δαπάναις του ΠΑΣΟΚ.
Ούτε η Σοσιαλιστική Διεθνής, ούτε η κηδεία του Φιντέλ Κάστρο έχουν να προσφέρουν κάτι στην Ελλάδα ώστε να παίρνουν προτεραιότητα από τους πρωθυπουργούς της. Ενώνουν όμως δυο πολιτικούς που υπό κανονικές δεν θα έπρεπε να έχουν κάτι κοινό. Διαφορετικές προελεύσεις ,διαφορετική ανατροφή, κουλτούρα και αντίληψη.
Ο ένας μεσουράνησε ως κληρονόμος. Ο άλλος είναι ο δεύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που δεν προέρχεται από «οικογένεια». Ο Παπανδρέου και προσπάθησε να ασκήσει τη εξουσία ως δικαίωμα. Ο Τσίπρας προσπαθεί να την ασκήσει με τον τρόπο που έλεγε ο Αμερικανός οικονομολόγος Βόλφρανγκ Χέλερ:
» Όταν βρίσκει κάτι που δουλεύει στην πράξη προσπαθεί να δει αν δουλεύει και στη θεωρία».
Παρόλα αυτά όλο και πιο πολύ ο ένας θυμίζει τον άλλον. Και οι δυο όταν πρέπει να πάρουν αποφάσεις μόνοι τους, ρίχνουν τη μπάλα στο πλήθος. Π.χ. ο ένας έκανε δημοψήφισμα με ερώτημα την αποδοχή μιας συμφωνίας που αφορούσε τη συμμετοχή της χώρας στην κοινοτική Ευρώπη. Ο άλλος ήθελε να κάνει ακριβώς το ίδιο και απλώς δεν πρόλαβε…
Και οι δυο δεν ήξεραν τι έκαναν. Η προσφυγή στα δημοψηφίσματα δεν συνιστά σεβασμό στη Δημοκρατία. Είναι απόδειξη ακρισίας. Και για τον Τσίπρα και για τον Παπανδρέου ένας πρωθυπουργός είναι καλύτερα να κυβερνάει με τους «δικούς του» και όχι με τους κατάλληλους- με αποτέλεσμα να διαμορφώνουν κυβερνήσεις που είχαν στη ούγια γραμμένη την αποτυχία.
Ακόμα και σε κάποια πρόσωπα ταυτίζονται. Ο Παπανδρέου είχε σύμβουλο τον Νίκο Κοτζιά και ήθελε να τον κάνει υφυπουργό Εξωτερικών. Ο Τσίπρας από σύμβουλο τον έκανε υπουργό. Για να μην πάμε στη σύμπτωση για τα πολιτικά χαρίσματα της Θεοδώρας Τζάκρη και άλλων.
Ο Παπανδρέου εμπιστεύτηκε στη χώρα στους «κηπουρούς» του και τη χαντάκωσε. Ο Τσίπρας τον Βαρουφάκη και τον Λαφαζάνη και την ξαναχαντάκωσε. Μετά στον Σπίρτζη και τον Σκουρλέτη και το συνεχίζει.
Προκειμένου να πάρουν την εξουσία υπήρξαν και οι δυο γενναιόδωροι στις προεκλογικές περιόδους. Ο ένας είχε λεφτά για να χρηματοδοτήσει τις ακατάσχετες παροχές του, ο άλλος για να καταργήσει το Μνημόνιο.
Ο Παπανδρέου πρώτα πήρε την εμπιστοσύνη της κομματικής βάσης του ΠΑΣΟΚ για να το αναβαθμίσει και μετά διεκδίκησε την εμπιστοσύνη των πολιτών για να το κατεδαφίσει. Κάπως ανάλογα ο Τσίπρας πρώτα ζήτησε να τον στηρίξουν ως αντιμνημονιακό πρωθυπουργό και μετά ως μνημονιακό -τη μια για να αναδείξει τις αρχές του ΣΥΡΙΖΑ, την άλλη για να τις παρακάμψει.
Ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ο Παπανδρέου έβρισκε λογικό να νταραβερίζεται με τον Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ – πήγαν μαζί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί φυσιολογικό να ορκίζει κυβέρνηση μαζί με τον Καμμένο των ΑΝΕΛ, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο Παπανδρέου πρότεινε την πρωθυπουργία στον… Αντώνη Σαμαρά σαν να ήταν περιουσιακό στοιχείο του -η πρωθυπουργία. Ο Τσίπρας την ανέθεσε κατ’ ουσίαν στην… Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, σαν να ήταν κομματικό αξίωμα και πρακτικά την προτείνει στον … Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Παπανδρέου έλεγε ότι πρώτα θα καταψηφίσει τον Κάρολο Παπούλια για πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να ρίξει την κυβέρνηση και μετά τον … ψήφισε. Το ίδιο και ο Τσίπρας: πρώτα αρνήθηκε να ψηφίσει πρόεδρο από τη συντηρητική παράταξη για να γίνουν εκλογές και μετά τον ψήφισε.
Με τόσες ομοιότητες ο σημερινός πρωθυπουργός αρχίζει να εγγράφεται στο συλλογικό υποσυνείδητο σαν τον Παπανδρέου. Πήρε όλα τα λεφτά και ποντάρει διαρκώς σε λάθος άλογα.
Ο Παπανδρέου έχασε μόνο όχι γιατί ήθελε το Μνημόνιο, αλλά κυρίως από την αδυναμία του να το εφαρμόσει. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με τον Τσίπρα αλλά από την ανάποδη: χάνει όχι γιατί εφαρμόζει το Μνημόνιο, αλλά γιατί …δεν το θέλει.
Το 2012 το ΠΑΣΟΚ αποδυναμώθηκε πλήρως με την πολιτική που άσκησε ο Γ. Παπανδρέου. Το 2016 στον ίδιο δρόμο βρίσκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω των επιλογών του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Παπανδρέου οδήγησε στη χώρα ξυπόλυτη σε διεθνή οικονομικό έλεγχο -χωρίς να τη ρωτήσει, όπως όφειλε αφού αυτή η επιλογή δεν περιλαμβάνονταν στην εντολή που πήρε τον Οκτώβριο του 2009. Ο Τσίπρας αντιγράφοντας τους χειρισμούς και τις μεθόδους του …απλώς δεν μπορεί να τη βγάλει.
Σε τελευταία ανάλυση και οι δυο ακύρωσαν το ουσιαστικό περιεχόμενο της σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης ο ένας και της αριστερής ο άλλος. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία.