Σε συνθήκες δημοσκοπικού πανικού, που καθημερινά επιδεινώνονται και οδηγούν σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις τα «ιστορικά» ( ως η Ακρόπολη) στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εξελίσσεται η προεκλογική περίοδος στην αξιωματική αντιπολίτευση με τα όσα συμβαίνουν να προοιωνίζονται ακόμη χειρότερες μέρες εκεί προς το τέλος του χρόνου.

Κι επειδή τα νούμερα είναι ανελέητα (όπως και τα παιδιά) και περιγράφουν έναν ΣΥΡΙΖΑ στα τάρταρα η κρίση που σοβεί εδώ και ένα (και πλέον) χρόνο στην Κουμουνδούρου προκαλεί στην «διάσημη» ομάδα των «επαγγελματιών ιδεοληπτικών άεργων» του κόμματος έναν «επαγγελματικό ου μην και υπαρξιακό ντουβρουτζά» για το άδηλο μέλλον, καθώς οι εποχές των παχιών αγελάδων παρήλθαν και πλέον το τσουκάλι γεμίζει με φασολάδα και ρεβίθια.

Του Χρήστου Υφαντή 

Κάπου ανάμεσα στην απόλυτη καταστροφή, που την περιγράφει η πιθανότατη, αν όχι σίγουρη επικράτηση Κασσελάκη στις εκλογές, και σε μια τελευταία ευκαιρία διάσωσης «μιας καρέκλας νάναι κι ότι νάναι», οι 87 που έγιναν 100, αλλά προκοπή δεν πρόκειται να δουν, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι ξεκίνησαν τις επαφές με τους «κακούς» των Τζανακοπουλο-Χαρίτσηδων σε μια απελπισμένη προσπάθεια να διατηρηθούν εν ζωή έως τις επόμενες εκλογές και μετά βλέπουμε.

Την φαεινή ιδέα να επιδιωχθεί «ένας διάλογος με την συνεπή ιστορική αριστερά του Βούτση, του Φίλη και του Τσακαλώτου» την είχε η ομάδα Γεροβασίλη  (είναι άλλη από την ομάδα Σπίρτζη και κομματάκι διαφορετική από την ομάδα Ζαχαριάδη), ικανοποιώντας με αυτή την πρωτοβουλία την μέγιστη των αναγκών του τέως πρόεδρου του κόμματος να ξαναβγεί στο ξέφωτο της πολιτικής δραστηριότητας και να διαπραγματευθεί το πολιτικό του μέλλον από θέση ισχύος.

Στην ίδια ακριβώς λογική εντάσσεται και ο καημός των «νόμιμων» Συριζαίων να κερδίσει στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ ο Χαρούλης (όχι αυτός με τις μαλλούρες, ο άλλος με το περουκίνι) Δούκας, ώστε «οι δύο να έσονται εις σάρκαν μίαν» και να σχηματιστεί ένα αρραγές λαϊκό μέτωπο, στο στυλ του προπολεμικού της Ισπανίας απέναντι «στον αυτοκράτορα του κακού ακροδεξιό Κυριάκο Μητσοτάκη και στα εξαπτέρυγα του που καταδυναστεύουν τη χώρα παραβιάζοντας τη λαϊκή βούληση!» (μην γελάτε τέτοια λένε μεταξύ τους).

Βλέπετε ο Στέφανος Κασσελάκης σε όλες ανεξαιρέτως τις μετρήσεις της κοινής γνώμης σαρώνει στο τμήμα των ερωτώμενων που δηλώνουν, στηρίζουν και ψηφίσουν σίγουρα ΣΥΡΙΖΑ, οι διαφορές που καταγράφει δεν ανατρέπονται ούτε με την εμπλοκή στην εκλογική μάχη του «λαγού Πολάκη» ( για να διεμβολίσει τμήμα του πληθυσμού που έλκεται από θεωρίες συνωμοσίας και μεγάλες κουβέντες χωρίς νόημα). Ο άεργος εφοπλιστής με τα καραβιδοκάραβα, με ή άνευ Τάϊλερ και γυμναστηρίου στο Κολωνάκι, δεν έχει αντίπαλο ό,τι και να κάνει, ό,τι και να πει, αρκεί να συνοδεύει κάθε φράση του με εκείνη την «αδιαμεσολάβητη σχέση με τα μέλη», το κόλπο είναι άχαστο μέχρι τώρα.

Τι προσδοκούν οι εμπνευστές αυτής της προσέγγισης; Στην δεδομένη, σε περίπτωση νίκης του κ. Κασσελάκη στις εκλογές, να κουνήσουν μαντίλι στην Κουμουνδούρου συντεταγμένα και με εξασφαλισμένο το κομματικό καταφύγιο, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ, οι σφραγίδες και η κρατική επιχορήγηση θα έχουν απομείνει στην Κουμουνδούρου.

Βεβαίως, όλη αυτή η κομματική εξτραβαγκάντσια που έμαθε να ζει στις πλάτες του κόμματος, να περνάει «μπέϊκα» πουλώντας αριστερίλα και επανάσταση και να ενοποιείται μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της «ζωοδότριας» καρέκλας έχει και τα εσωτερικά της προβλήματα, κάτι παλιά νταβαντούρια για τον Φάμελλο και τη στάση του στο Συνέδριο ( τότε που έστειλε αδιάβαστη την Όλγα αγκαλίτσα με τον Νικολάκη τον Παππά), αλλά «μπρος στην καταστροφή όλα είναι μύθος», άλλωστε ο κυρ Φάμελλος είναι μια κλασσική περίπτωση ενός άχρωμου και άοσμού τυπάκου του κομματικού σωλήνα, καλός για τα σφουγγαρίσματα, αλλά ελάχιστος να ηγηθεί και να εμπνεύσει.

Προς το παρόν όλη η κλασσική νομενκλατούρα της Κουμουνδούρου παλεύει με τα θηρία για να εκλέξει στην Χαριλάου Τρικούπη τον Χαρούλη, οι δικές του εκλογές «πάνε λίγο πίσω», μέχρι και «ειδικό συνεργείο» έχει συγκροτηθεί που κυνηγάει αριστερά ψηφαλάκια υπέρ του κ. Δούκα με οργανωτικό υπεύθυνο τον κ. Ζαχαριάδη.

Βεβαίως, οι ίδιοι που ψάχνονται με τους «παλαβούς» της Νέας Αριστεράς και κουβεντιάζουν «για τις παλιές καλές εποχές και τι ωραία περνούσαμε» και την ίδια ώρα εμφανίζονται σφόδρα δεκτικοί στην επιλογή του κ. Δούκα, δεν θα έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα (κάποιοι από αυτούς) να συζητήσουν και με τον κ. Κασσελάκη αν εγγυηθεί την επιβίωση τους. Ξέρουν πως ο ίδιος ο Κασσελάκης δεν θα είχε πρόβλημα να παράσχει τις σχετικές διαβεβαιώσεις, κάτι Τζάκρηδες και ΠετροΠαππάδες τον εμποδίζουν και τον αποτρέπουν από έναν ιστορικό συμβιβασμό.

Που βρίσκεται ανάμεσα σε όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Είπαμε, στα τάρταρα! Ένας κόμμα χαμένο στο διάστημα με το οποίο κανένας δεν ασχολείται σοβαρά στην Ελλάδα, ένα πολιτικό και ιστορικό απολειφάδι άλλων, ταραγμένων εποχών, χωρίς καμία κοινωνική βάση, ανίκανο να εμπνεύσει πλέον ακόμη και ψεκασμένους, ένα άθυρμα άεργων ιδεοληπτικών που παλεύουν για την πολύτιμη καρέκλα τους.

Το λες και θεία δίκη αυτό που συμβαίνει, αν πιστεύεις στο Θεό!