Ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν βολεύεται με την απόλυτη, σε βαθμό «κακουργήματος», πολιτική ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη τα τελευταία 4,5 χρόνια δεν αποτελεί είδηση. Το ίδιο συμβαίνει και με την πρωτοφανή, για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά, «ανατροπή» των παραδοσιακών ιστορικών συσχετισμών που έχει επιβάλλει σε πολιτικό και κυβερνητικό επίπεδο «ο γιός του αποστάτη», ο πλήρης έλεγχος που ασκεί στο χώρο του προοδευτικού κέντρου, η ατζέντα των μεταρρυθμίσεων που προωθεί, η ίδια η ύπαρξη του στο τέλος-τέλος!
Στο ειδικό ακροατήριο που εξακολουθεί να έλκεται από τις απόψεις του κ. Σαμαρά σειρά μεταρρυθμίσεων ή πρόσκαιρων ρυθμίσεων που η κυβέρνηση προωθεί δεν αντηχούν εύηχα. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλά από τα πρόσωπα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε για μερικά από τα κομβικά υπουργεία, η πολιτική προέλευση τους από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, η εκ διαμέτρου αντίθετες προτεραιότητες τους από το εθνικιστικό μπλοκ των καθαρόαιμων δεξιών, η προτεραιοποίηση των χαρτοφυλακίων τους σε σχέση με τους παραδοσιακούς της νέας Δημοκρατίας κι αυτός ο μοναδικός «εισοδισμός» των πάλαι ποτέ «σημιτικών» στον βασικό κορμό της κυβερνητική εκδοχής της Νέας Δημοκρατίας προκαλούν (είναι εν πολλοίς φυσιολογικό) μια ιδεολογική (και μερικώς προσωπική) απέχθεια σε περιοχές του πολιτικού συστήματος που φαντασιώνονται το «εμπρός και πάλι για δεξιά μεγάλη».
Που συναντώνται αυτές οι δύο στρατηγικές και σε τι αποσκοπεί μια πιθανή πολιτική συνεργασία τους και με τον δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας χώρο, στον οποίο αυτή την περίοδο κυριαρχούν ένας ψάλτης, ένας υπάλληλος του Κασιδιάρη κι ένας έμπορος κηραλοιφών, δηλαδή πρόσωπα από γραφικά έως πολιτικά ανύπαρκτα;
Υπάρχει η πιθανότητα ο Αντώνης Σαμαράς να αποφάσισε να διεκδικήσει την κεντρική πολιτική εκπροσώπηση του χώρου των καθαρόαιμων δεξιών νοικοκυραίων με στόχο την αναβίωση του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και να διαχειριστεί εκλογικά ένα ποσοστό περί το 10-13%, το οποίο αυτή τη στιγμή είναι κατακερματισμένο, άρα πολιτικά ανύπαρκτο;
Μπορεί ένας Σαμαράς, έστω και τώρα «στα πολιτικά γεράματα» να εμπνεύσει κομματικά μια καθαρή και υπαρκτή «δεξιά της δεξιάς», η οποία δυσκολεύεται με τον καθαρόαιμο μητσοτακισμό, αντιδρά σπασμωδικά απέναντι στις μεταρρυθμίσεις, αρνείται να ξεβολευτεί από την παραδοσιακή λογική των δεξιών τιμαριούχων και την έλκει πάντα το κυβερνητικό πλιάτσικο με το οποίο μεγάλωσε;
Όλη αυτή η κινητικότητα εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας συνδέεται και με ανάλογες κινήσεις στο εκλογικό σώμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου οι δυνάμεις της «τάξης και ηθικής» διεκδικούν (και κερδίζουν) μέτρα στην καθιέρωση τους ως κυβερνητικών εταίρων σε δεξιές ή δεξιότερες συνεργασίες σε σχήματα που ακουμπάνε και την νεοαμερικάνικη woke ατζέντα;
Όλα όσα συμβαίνουν ή πρόκειται ή εκτιμάται πως θα συμβούν είναι εξαιρετικά φιλόδοξα για να εκφραστούν κομματικά από τον σημερινό Αντώνη Σαμαρά, έναν πολιτικό στη δύση του πολιτικού του βίου, το παρελθόν του οποίου εκτός της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρο για μια επανάληψη πρωτοβουλιών της δεκαετίας του ογδόντα.
Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος ο κ. Σαμαράς δεν δείχνει ζεστός να μεγάλες και κεντρικές πολιτικές κινήσεις αυτή την περίοδο, του αρκεί (όπως λέγεται, μετά λόγου γνώσεως) ο ρόλος του «δεξιού κεντριού» στο σώμα της κυβέρνησης, ένας κράχτης για την διατήρηση εν ζωή (όσο ακόμη είναι αυτό δυνατό) των παλιών, καλών και δεξιών προτεραιοτήτων, τις οποίες θεωρεί ως το μοναδικό ανάχωμα στην επαπειλούμενη ριζική αλλαγή των όρων συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας από την μεταναστευτική κρίση.
Ο ίδιος δείχνει να αντιλαμβάνεται πως ένας ρόλος «Ελ Σιντ» των απανταχού ελληνόφρονων δυνάμεων δεν είναι τόσο ελκυστικός, ώστε να τον αναγκάσει να βγει στο κουρμπέτι και να ψάχνει και πάλι κόμματα και τίτλους, πολύ δε περισσότερο να συνδιαλέγεται με κομμάτια και κομματίδια του 3%,4%,ή 6%, τα οποία είναι συγκυριακές κατασκευές, χωρίς καμία ουσιαστική κοινωνική αγκύρωση. Η επανάληψη της Πολιτικής Άνοιξης απέναντι σε έναν νεότερο Μητσοτάκη είναι αφετηριακά καταδικασμένη, όταν μάλιστα ο Κυριάκος παίζει ένα παιχνίδι μόνος του, χωρίς «αριστερό» αντίπαλο (δεν υπάρχει τώρα Ανδρέας Παπανδρέου) και δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα η εκτίμηση πως μια υποθετική εναντίον του κίνηση από δυνάμεις εντός και εκτός της Νέας Δημοκρατίας μπορεί και να είναι βούτυρο στο ψωμί του εκλογικά!
Στην εξίσωση εμφανίζεται εσχάτως να εισέρχονται και δυνάμεις του αντί-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, για τις οποίες η υπεράσπιση των μεταρρυθμίσεων είναι λόγος ύπαρξης και δεν πρόκειται να πειστούν παρεμβάσεων για να στηρίξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αν ποτέ τεθεί θέμα αμφισβήτησης του από τις δεξιές ουτοπίες.
Η κίνηση στα τείχη μας είναι σημαντική!
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
