Για να το εμπεδώσουμε: Στον ΣΥΡΙΖΑ «όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα ζώα». Ο εστί μεθερμηνευόμενο στην Κουμουνδούρου (και επισήμως) ζουν, κινούνται και λειτουργούν «παιδιά κι αποπαίδια»: στην πρώτη κατηγορία είναι η (Πασιονάρια) Σβίγγου, η (για μια μέρα καθαρίστρια) Νοτοπούλου, η (παραιτημένη) Πόπη, η ( και εξολοθεύτρια του Γεροτζαφιά) Θρασκιά με την Αχτσιόγλου και τον Καραμέρο και στη δεύτερη ο Βούτσης, ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης, ο Βίτσας και κάθε τι που θυμίζει «Ομπρέλα» και «Ομπρελιστές»!
Ένα μήνα πριν τις εκλογές ο πανικός για αυτό που έρχεται στις 25 Ιουνίου (και σε ό,τι μεταφράζεται) είναι τόσο έκδηλος, ώστε η «προεδρική εξουσία» να οδηγηθεί στην απόφαση να συνεργαστεί με τον κ. Μαραντζίδη (μεταξύ άλλων και ευκαιριακό δημοσκόπο, εκτός από ιστορικό πού σιτίζεται, ομού μετά των λοιπών αριστερούληδων, στο πρυτανείο και μισεί θανάσιμα τα «ιδιωτικά ΑΕΙ», άρα και την τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος), ο οποίος πέντε μέρες πριν δημοσίως ωθούσε τον κ. Τσίπρα σε παραίτηση.
Όχι, δεν πρόκειται για μαύρη κωμωδία, ούτε για κλαυσίγελο. Είναι η σκληρή πραγματικότητα στην συγκυριακή αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία καλείται, πολιτικά πανικόβλητη, ιδεολογικά αποσυνάγωγη και εκλογικά συντετριμμένη από τους πολίτες που έδειξαν με την ψήφο τους ότι την απεχθάνονται, να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος και να βαδίσει προς τον Γολγοθά της, χωρίς κανένας να συγκινείται από το δράμα της.
Οι απόπειρες «να συζητηθούν τώρα τα προγράμματα», κάτι που, υποτίθεται, δεν συνέβη πριν τις εκλογές της 21η Μαΐου, ώστε «οι πολίτες να κρίνουν με βάση προγραμματικές δεσμεύσεις» είναι πιο γραφικές κι από τη Σαντορίνη, δεν πείθουν ούτε τους εμπνευστές αυτής της κωμικής ντρίμπλας και είναι αλυσιτελείς για ένα απλό λόγο: όλοι όσοι συνέταξαν τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός νυμφώνος, ως ύποπτοι για συνεργασία με τον εχθρό, σε άλλες εποχές ένας Βισίνσκι δεν θα προλάβαινε να καταδικάζει «προδότες» και «ταξικούς αποστάτες».
Συμπληρώστε στα παραπάνω πως στην απελπισία του, που τον οδηγεί σε αυτοκτονικές αποφάσεις και σε σχιζοφρενείς αποκλεισμούς προσώπων, τάσεων και ομάδων, ο κ. Τσίπρας συγκροτεί την Εκλογική Επιτροπή και αναθέτει το εκλογικό παιχνίδι σε πρόσωπα που είναι αφετηριακά μειωμένης, έως εξαφανισμένης, αξιοπιστίας, έχουν προκαλέσει με τον πολιτικό βίο τους την κοινή γνώμη και οι πολίτες έχουν αναγνωρίσει στην πολιτική πορεία τους ένα ακραίο δείγμα ιδιοτέλειας. Καλά θα πάει κι αυτό!
Στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου και στις επαφές των κομματικά απόκληρων της «Ομπρέλας» οι εξελίξεις πολύ σημειώθηκαν και κομματικά επιβεβαιώθηκαν με οδηγό την κυρία Σβίγγου (στη σχετική ψηφοφορία, στην οποία ο Νίκος Βούτσης έμελε να μην βρει ούτε την ψήφο του) οδηγούν σε ένα, κατά τους ίδιους οριστικό, συμπέρασμα: Μετά τις εκλογές και τη νέα (πιθανόν βαρύτερη) ήττα, η οποία θα προκύψει αυτόματα από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μέρος μιας κυβερνητικής λύσης και στην ουσία διεκδικεί να κρατήσει (για πόσο άραγε;) έναν ικανοποιητικό αριθμό εδράνων στη νέα Βουλή, χωρίς καμία περαιτέρω φιλοδοξία, οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και γύρω από αυτόν θα είναι συγκλονιστικές.
Κομματικά προκύπτει η εξής παράνοια: να διεκδικεί δημόσιο λόγο για το κόμμα, τους πολίτες, την κοινωνία και την κυβέρνηση μια πρώην καθαρίστρια μιας μέρας και να οδηγείται στην αιδήμονα σιωπή ο Τσακαλώτος, ο οποίος, επειδή βολεύεται υπερβολικά από την γελοιότητα της κατάστασης, πανηγυρίζει για τον αποκλεισμό του. Μύλος!
Που θα οδηγήσει αυτός ο χαβαλές; Στην «επίσημη» ανακήρυξη της «Ομπρέλας» σε αυτόνομο κράτος, με δική της ηγεσία, νόμισμα και θεσμούς, χωρίς καμία υποχρέωση απέναντι σε ένα κωμικό μόρφωμα που βαυκαλίζεται πως διεκδικεί κυβερνητική προοπτική. Οι «Ομπρελιστές» έχουν, πλέον , κάθε λόγο να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για μια ακόμη πιο βαριά ήταν του Τσίπρα και της Πόπης για να διευκολύνουν τις οριστικές αποχωρήσεις του «άχαστου ηγέτη» και της « Κριστιάν Αμανπούρ» της Κουμουνδούρου με τους χειρότερους όρους που θα μπορούσαν να συμβούν.
Ο Τσακαλώτος και η παρέα του δεν θέλει πια τον Τσίπρα να αποχωρεί απλώς αποδυναμωμένος, όπως συμβαίνει με κάθε πολιτικό ηγέτη που απέρχεται. Αγωνίζεται να τον δει να φεύγει με κουρελιασμένη τη δημόσια εικόνα του και διαλυμένη την όποια υστεροφημία του.
Γνωρίζουν άριστα πως την επόμενη μέρα το κόμμα θα είναι δικό τους (είναι η μόνη κομματικά οργανωμένη και συμπαγής ομάδα/τάση) και στην προοπτική αυτή δεν πρόκειται να δώσουν στη σημερινή ηγετική ομάδα ούτε τον πυρετό τους.
Αυτές οι «ομορφιές» όλες θα εξελιχθούν στο επόμενο διάστημα, συκώτι να έχετε να ξεκαρδίζεστε στα γέλια, με αυτούς που απόμειναν να «εκπροσωπούν» την αριστερά στην Ελλάδα δεν πλήττει ποτέ κανείς.
Υ.Γ.: Και περιμένει στη γωνία κι η Ζωή!