Μπαίνουμε στην τρίτη εβδομάδα ενός παράλογου πολέμου επί ευρωπαϊκού εδάφους. Που ασφαλώς δεν είναι και ο πρώτος. Είχε προηγηθεί το 1974 η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Ανάμεσα στις δυο εισβολές υπάρχει κάτι κοινό: Η επιχειρηματολογία των εισβολέων για την προστασία των μειονοτήτων, υπό την οποία “δικαιολογούν” τις αγριότητες τους. Των Τουρκοκυπρίων στην περίπτωση της Μεγαλονήσου και των Ρωσόφωνων του Ντονμπάς στην περίπτωση τής Ουκρανίας.
Επιχειρηματολογία η οποία εκμεταλλεύεται πραγματικά περιστατικά. Και ισχύει εξίσου και στις δύο περιπτώσεις:
*** Το 1974, η δίκη μας χούντα, υπό τον υστερικό “εθνικιστή” Ιωαννίδη, οργάνωσε πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, φιλοδοξώντας να “εξαφανίσει” την τουρκοκυπριακή μειονότητα του νησιού και να προωθήσει την Ένωση της Κύπρου με την “μητέρα πατρίδα”. Και εγκατέστησε τον ακροδεξιό Νίκο Σαμψών, γνωστό πρωταγωνιστή αγριοτήτων εναντίον αμάχων Τουρκοκυπρίων.
*** Μετά την λαϊκή εξέγερση του Μεϊντάν, στην Ουκρανία, την ανατροπή του φιλορώσου Γιανούκοβιτς, ο οποίος, πειθήνιος στην Μόσχα, είχε καταργήσει τις συνομιλίες για ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ακροδεξιοί, ναζιστές του τάγματος “Αζόφ”, σήκωσαν κεφάλι και άρχισαν να δυναστεύουν, ακόμη και να σκοτώνουν ρωσόφωνους του Ντονμπάς.
Εμείς πληρώσαμε ακριβά τους δικούς μας ακροδεξιούς “υπερπατριώτες”. Με το 47 % της Κύπρου να παραμένει, επί μισόν αιώνα, υπό τουρκική κατοχή. Χωρίς κάποια προοπτική επίλυσης του προβλήματος. Διότι η διεθνής κοινότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, οργανισμοί στους οποίους μετέχουμε, δεν έχουν δείξει την απαιτούμενη ευαισθησία, πέρα από τα λόγια “συμπάθειας”. Ούτε την επιβαλλόμενη αποφασιστικότητα, να αναγκάσουν την Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματα της από το νησί.
Οι Ουκρανοί πληρώνουν πολύ ακριβά το ότι οι δικοί τους ακροδεξιοί έδωσαν τις αφορμές στον Πούτιν να οργανώσει αυτή την τερατώδη εισβολή στην χώρα τους.
Μόνο που τώρα η στάση της διεθνούς κοινότητας είναι τελείως διαφορετική. Επιβάλλει στο καθεστώς Πούτιν τέτοιες κυρώσεις που, ακόμη και να καταλάβει πλήρως την Ουκρανία, η νίκη του θα αποδειχθεί “Πύρρειος”. Η αρξάμενη κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας ίσως οδηγήσει ακόμη και στην ανατροπή αυτού του καθεστώτος σε συνδυασμό με τις τεράστιες απώλειες που προκαλεί στο στράτευμα του η πράγματι ηρωική αντίσταση των Ουκρανών.
Οψέποτε τελειώσουμε με αυτόν τον πόλεμο θα περιμένω να δω αν θα αλλάξει κάτι στην στάση της “Δύσης” απέναντι στην κατεχόμενη Κύπρο, μοναδική περίπτωση στην Ευρώπη.