Του Γ. Λακόπουλου
«Η αβεβαιότητα θα τελειώσει» είπε ο Αλέξης Τσίπρας σε δημοσιογράφους, εξερχόμενος από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου. Ακούστηκε περισσότερο σαν τον αφορισμό του Όργουελ: «Ο πιο σίγουρος τρόπος να τελειώσεις έναν πόλεμο είναι να τον χάσεις».
Ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός χάνει διαρκώς πολέμους -ακόμη και όταν κερδίζει κάποιες μάχες -είναι οφθαλμοφανές από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε. Απόδειξη ότι χρειάζεται να μετακινείται διαρκώς, να αλλάζει θέσεις και επιδιώξεις.
Δεν είναι απαραιτήτως κακό- το αντίθετο. Είναι καλύτερα να μην φανταστούμε τι θα συνέβαινε για παράδειγμα αν δεν άλλαζε πορεία μετά το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του, το οποίο κατέστησε δραματικό ο ίδιος με τις επιλογές του.
Ύστερα από δυο χρόνια στην εξουσία με λάθος προσανατολισμούς συχνά, με λάθος ανθρώπους κατά κανόνα στη άσκηση της και προπαντός με λάθος εταίρο, κάθε χαμένος πόλεμος του Τσίπρα είναι πλέον χαμένος πόλεμος για τη χώρα. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσονται τα πράγματα το 2017 είναι χαρακτηριστικός.
Παρά τις παλινωδίες, αυτός ο χρόνος θα ήταν η αφετηρία της αναστροφής των πραγμάτων, τουλάχιστον στο επίπεδο των αριθμών. Το έλεγαν όλοι , το περίμενε και η κυβέρνηση για να ανασάνει.
Ωστόσο υποτιμούσε τις προϋποθέσεις που όφειλε να διαμορφώσει, πρωτίστως στο μέτωπο της δεύτερης αξιολόγησης. Καθυστέρησε και δημιούργησε νέα κρίση εμπιστοσύνης στην Ευρώπη, ώστε είναι αμφίβολο αν μπορούν να ακολουθήσουν εκείνα που είχαν προβλεφθεί. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ρυθμό ανάπτυξης, την διευθέτηση του χρέους και τις επιμέρους ωφέλειες από την κανονικότητα στην εκτέλεση του Μνημονίου. Χωρίς αυτά το 2018 θα σηματοδοτήσει απλώς το τέλος του δρόμου. Του ευρωπαϊκού δρόμου της Ελλάδας.
Ότι αυτός ο δρόμος -της καταστροφής- δεν χαράχθηκε από τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, αλλά από τις κυβερνήσεις του παρελθόντος που έχασαν τις ευκαιρίες και σπατάλησαν του πόρους και διανοίχθηκε άκριτα από τον Γ. Παπανδρέου δεν αλλάζει τα πράγματα. Ο Τσίπρας εξελέγη για να τον επιβραδύνει και να αναστρέψει την πορεία. Αν δεν το καταφέρει, θα υποστεί τις συνέπειες.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός φαίνεται να παρηγοριέται τελευταία προσφεύγοντας στη δυστροπία του ΔΝΤ και του Σόιμπλε και τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους και τον πόλεμο που του κάνουν, ενίοτε με εσωτερική προτροπή και εν μέρει έχει δίκιο. Αλλά αυτό δεν είναι ο μόνος πόλεμος στο οποίο η κυβέρνησή του ηττάται.
Μπορεί να απαντήσει γιατί τόσο καιρό τώρα π.χ. δεν εκκινεί η επένδυση στο Ελληνικό αφού όλα είναι συμφωνημένα; Σήκωσε ένα πρωί το τηλέφωνο για να εξηγήσει στους εμπλεκομένους υπουργούς του ότι αν τη επόμενη δεν μπουν μπουλντόζες «να πάρουν τα μολύβια τους και φύγουν», που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου;
Ρώτησε ποτέ τον βετεράνο Γιάννη Βαρβιτσιώτη να του εξιστορήσει την προσωπική εμπειρία του πως ο παλιός Καραμανλής ρύθμισε σε ένα πρωί τις τιμές στη Λαχαναγορά; Έθεσε κανένα υπουργό του έναντι τον ευθυνών του για τις καθυστερήσεις και τις αντιφάσεις ; Έστειλε κανέναν στο σπίτι του για ανικανότητα;
Πέραν του Ελληνικού μπορεί να απαντήσει γιατί η δημόσια διοίκηση μένει κολλημένη δυο χρόνια τώρα, αν δεν πάει προς το χειρότερο, με αποτέλεσμα την ένταση της ταλαιπωρίας των πολιτών; Ζήτησε ποτέ εξηγήσεις για τις ουρές;
Εξέτασε ποτέ γιατί ειλημμένες κυβερνητικές αποφάσεις βαλτώνουν; Ρώτησε κανέναν που να ξέρει τα πράγματα σε έναν τομέα πού ακριβώς πάσχει η κυβέρνηση του; Γιατί η χώρα δεν έχει φορολογικό σύστημα; Γιατί συνεχίζεται η κακοδιοίκηση και δεν υπάρχει στοιχειώδες νοικοκύρεμα του κράτους;
Ξύπνησε κανέναν αρμόδιο χαράματα να τον στολίσει για μια αδικαιολόγητή δυσλειτουργία που διαπίστωσε; Έστειλε στη εξέδρα τους υπεύθυνους για μια αποτυχία, όπως π.χ. στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές συχνότητες;
Κατέβασε σε κανέναν αρμόδιο καντήλια γιατί υπολειτουργούν τομείς του κράτους σε θέματα που δεν αφορούν το Μνημόνιο και την τρόικα; Απόρησε γιατί στους προσφυγικούς καταυλισμούς κυριαρχεί η αθλιότητα ενώ υπήρχαν ευρωπαϊκά λεφτά για υποδομές; Τον ενημέρωσαν ποτέ για τους ρυθμούς με τους οποίους εξετάζονται οι αιτήσεις για πολιτικό άσυλο;
Μίλησε με κανέναν απλό εκπαιδευτικό για τα σχολεία και με καμία νοσοκόμα για τις κλινικές του ΕΣΥ; Ρώτησε κανέναν δημόσιο υπάλληλο πως -δεν-λειτουργεί η υπηρεσία του; Έπιασε από το γιακά κανέναν υπουργό που πολιτικολογεί στα κανάλια αντί να λύνει προβλήματα;
Να πάμε στα σκληρά; Ενδιαφέρθηκε να μάθει γιατί καραμπινάτες υποθέσεις διαφθοράς μένουν βαλτωμένες; Γιατί η διαπλοκή κάνει ακόμη πάρτι;
Μήπως κατάλαβε γιατί η επικοινωνιακά η κυβέρνηση του βρίσκει μονίμως με την πλάτη στον τοίχο; Γιατί είναι ανίκανη να αντισταθεί στην παραπληροφόρηση και γιατί παραπληροφορεί και η ίδια; Γιατί η Βουλή λειτουργεί με τον ίδιο φαύλο τρόπο ;
Αναρωτήθηκε μήπως άλλοι πρωθυπουργοί πριν από αυτόν απέτυχαν για το παιχνίδι πουλήθηκε από μέσα; Έψαξε να βρει ποιοι είναι αυτοί που του αποκρύβουν την πραγματικότητα για να τον «προστατεύσουν»;
Ξήλωσε κανέναν από τους υπουργούς που του πλασάρουν ως δικαιολογία για τη κακοδιαχείριση την ανήκουστη θεωρεί ότι «δεν ελέγχουμε ακόμη τον κρατικό μηχανισμό και γι αυτό καθυστερούμε»; Πόσοι από αυτούς στους οποίους ανέθεσε ρόλους θα έπαιρνε στη δουλειά του ένας μέσος επιχειρηματίας;
Πότε θα καταλάβει ότι αν είχε απομακρύνει νωρίτερα όσους αναγκάσθηκε να απομακρύνει θα ήταν καλύτερα τα πράγματα σήμερα; Πότε θα εντάξει τα θέματα του ύφους και του ήθους στα κριτήρια επιλογών του; Γιατί να παρεμερίσει ο Μητσοτάκης τον Αδωνι, όταν παραμερίζει ο ίδιος τον Πολάκη τον οποίο έπρεπε έχει απομακρύνει μόνο κα μόνο για τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί;
Στα θέματα της υγιούς εκπροσώπησής των αρχών της Αριστεράς γιατί η κυβέρνηση του ηττάται; Κατάλαβε ποτέ την τοξικότητα του Καμμένου; Είναι σε θέση να διακρίνει γιατί έγινε χλεύη του Άδωνη ή γιατί κάποιοι ξοφλημένοι ολιγάρχες χορεύουν ακόμη πίσω από τη πλάτη του το χορό της διαπλοκής;
Στον μακαρίτη των Ανδρέα Παπανδρέου αποδίδεται ότι στα στερνά του εξομολογήθηκε: «Αν είχαν πάει δυο δεξιοί στη φυλακή το 1981, δεν θα τολμούσε δικός μας να βάλει χέρι στο δημόσιο χρήμα».
Με άλλα λόγια η ατιμωρησία που εξέθρεψε τη διαφθορά τα προηγούμενα χρονιά επιστρέφει με άλλο πρόσωπο και στην ουσία καθηλώνει την κυβέρνηση ακόμη και εκεί που δεν χρειάζονται ούτε λεφτά, ούτε συμφωνίες με την τρόικα. Χρειάζεται μόνο καθαρό πρόσωπο, καθαρά χέρια καθαρή πολιτική γραμμή και αποφασιστικότητα. Πολιτική βούληση και πέντε δράμια μυαλό.
Ως φορέας της λαϊκής εντολής ο Τσίπρας έχει δικαίωμα να κυβερνήσει όπως κρίνει στα πλαίσια του Συντάγματος και των νόμων- αλλά και των ειλημμένων διεθνών υποχρεώσεων της χώρας πλέον. Να κυβερνήσει με πραγματική ευρωπαϊκή νοοτροπία και με αληθινή κουλτούρα συγχρόνου αριστερού. Αλλά πρωτίστως να κυβερνήσει ως μάνατζερ.
Όσο δεν το κάνει -και δεν το κάνει – δεν ακυρώνει τον εαυτό του και τη παράταξή του, αλλά ακυρώνει τη χώρα που βρέθηκε στα χέρια του στην πιο δύσκολη στιγμή της. Δεν βάζει τέλος στην αβεβαιότητα. Την αναπαράγει.
Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει τους πολέμους- και στο διεθνή χώρο και στο εσωτερικό -και ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους -π.χ. στη εχθρότητα του Σόιμπλε και την κακοπιστία του Μητσοτάκη- αντιπαραβάλλοντας την καλή του προαίρεση να προχωρήσουν τα πράγματα. Προβάλλει ότι θυσιάζεται και οι άλλοι δημιουργούν προσκόμματα για δικούς τους λόγους.
Προφανώς δεν κατανοεί ότι για να προχωρήσουν τα πράγματα στους προαναφερόμενους πολέμους που χάνει, πρέπει να κατανοήσει αυτό που έλεγε ο στρατηγός Πάτον: «Ο σκοπός του πολέμου δεν είναι να θυσιαστείς για την πατρίδα σου, αλλά να κάνεις τους άλλους να θυσιαστούν για τη δική τους».
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
