Νομίζω πως ήρθε η ώρα να πούμε κάποια πράγματα με το όνομά τους. Να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου και να επισημάνουμε κάποιες πραγματικότητες χωρίς πάθος και σκοπιμότητα.
Δεν είναι μυστικό πως η καρδιά μου βρίσκεται κοντά στην συντηρητική παράταξη και πίσω από πολιτικές που υποστηρίζουν την οικονομία της αγοράς, την οικονομική ελευθερία και την όσο το δυνατόν λιγότερη και παρέμβαση του κράτους στη ζωή μας.
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Γνωρίζω πως δεν συμφωνούν όλοι μαζί μου. Είτε λόγω ιδιοτέλειας είτε λόγω βαθειά ριζωμένων μέσα τους ιδεολογικών αντιλήψεων. Με όσους όμως έχω μπορέσει νηφάλια να συζητήσω το θέμα δεν μπόρεσαν να μου παρουσιάσουν ισχυρά επιχειρήματα που να κλονίσουν την άποψή μου. Επιμένω έτσι, πως μέχρι να παρουσιασθεί κάτι άλλο κοσμογονικό και αλάνθαστο η μικρότερη κρατική παρέμβαση και η οικονομία της αγοράς συνεχίζουν να αποτελούν τα καλύτερα και πλέον αποτελεσματικά συστήματα συστήματα διακυβέρνησης.
Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας; Από τη μία μεριά υπάρχουν φωνές που απαιτούν μεγαλύτερο παρεμβατισμό του κράτους σχεδόν σε όλες τις εκφράσεις καθημερινής κυβερνητικής παρουσίας. Από την άλλη πληθαίνουν πλέον οι φωνές και οι κινητοποιήσεις που στο όνομα μιάς δήθεν αποτελεσματικής διακυβέρνησης, αμφισβητούν και υπονομεύουν κάθε κρατική θεσμική παρουσία.
Με την στάση τους οδηγούν σε μια μορφή ακυβερνησίας που οδηγεί σε άγνωστες ατραπούς και αδιευκρίνιστες πολιτειακές προοπτικές. Οι κυβερνητικές αποφάσεις λογίζονται, δίχως την παραμικρή απόδειξη η αιτιολογική βάση, σαν σκόπιμες κινήσεις κάλυψης ανομημάτων και συσκότισης ουσιαστικών διεξόδων. Καλλιεργούνται αντιλήψεις υπονόμευσης του αδέκαστου της δικαιοσύνης και πληθαίνουν οι κραυγές αμφισβήτησης του κύρους της.
Από την μιά πλευρά ακούγονται φωνές πως καθυστερεί αδικαιολόγητα στην λήψη αποφάσεων και στην πραγματοποίηση δικών και από την άλλη επεκτείνονται οι κωλυσιεργίες ώστε να μην δύναται αυτή να φθάσει σε τελικές αποφάσεις, στην πραγματοποίηση δικών και στην ολοκλήρωση υποθέσεων.
Όλα αυτά κατατείνουν να μετατρέψουν σε καθεστώς ένα σύστημα ματαίωσης κάθε προσπάθειας ρεαλιστικής διακυβέρνησης και αποκατάστασης μιάς πολιτικής και κοινωνικής ομαλότητας. Όλα αυτά δεν συνιστούν αποκλειστικά ελληνικά φαινόμενα. Αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού φαινομένου που σημειώνεται σε πολλές δυτικές δημοκρατικές χώρες. Και πέφτει "θεόσταλτο" στην ποδιά αυταρχικών ηγετών που απορρίπτουν συλλήβδην τις παραδοσιακές δημοκρατικές αξίες κι' αποσκοπούν σε επιλογές που δίνουν μεγαλύτερο βάρος στην στιβαρή συγκεντρωτική ηγεσία παρά στην δημοκρατική ανοχή, στην αποκέντρωση των πολιτικών αποφάσεων και στον ευρύτερο κοινωνικό διάλογο.
Το καινούργιο βιβλίο των Russell Muirhead και Nancy Rosenblum "Ungoverning: The Attack on the Administrative State and the Politics of Chaos", 2025 (Ακυβερνησία: Η Επίθεση στο Διοικούμενο Κράτος και η Πολιτική του Χάους), προσδίδει σάρκα και οστά στην δημιουργούμενη αυτή πολιτική πραγματικότητα. Εξ' ίσου και η σημαντική δουλειά του ειδικού στα χρηματιστηριακά Salih Reisoglu, "Losing Social Intellect: The core reason behind the troubles in Free Market Economy and Democracy", 2025 (Απώλεια Κοινωνικής Λογικής).
Σύμφωνα με αυτόν, οι κρίσεις στις οικονομίες της αγοράς οφείλονται στην ενδημική άρνηση των πολιτικών και των αναλυτών να παραδεχθούν το προφανές. Πως δηλαδή οι κοινωνίες δεν έχουν την "ελευθερία να διαλέξουν". Ουδείς συνειδητοποιεί πως σχεδόν οι πάντες μετατρέπονται λόγω της δύναμης των media και των κοινωνικών δικτύων να επιλέγουν πολιτικές που υποσυνείδητα τους επιβάλλονται, χωρίς ουσιαστικά να εκφράζουν τις γνήσιές τους επιθυμίες. Κάποιοι επιλέγουν τα θέματα της επικαιρότητας επιβάλλοντας συμπεριφορές που δεν εκφραζουν τις γνήσιες λαικές αντιλήψεις. Οδηγώντας ετσι τις κοινωνίες σε αδιέξοδα και φαινομενικές κρίσεις.
Αν αυτά δεν γίνουν συνείδηση, το τέλος της Δημοκρατίας βρίσκεται προ των πυλών. Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις οφείλουν να αφυπνισθούν, να προωθήσουν πολιτικές κοντά στα λαϊκά πιστεύω (μακρυά δηλ από wοke επιλογές και επιρροές των κοινωνικών δικτύων), να καταπολεμήσουν την ακρίβεια εγκαταλείποντας τις ανεδαφικές ανοησίες περί "πράσινων" κατευθύνσεων και να νασυγκροτηθουν γνωρίζοντας τι ακριβώς θέλουν και πιστεύουν.
Η ανευθυνότητα των «υπερπατριωτών»
Η κυβερνητική ανακύκλωση
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
