Ο κύριος Καϊ Χία, Κινέζος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο.
Κορυφαίος ινστρούχτορας του Κ.Κ.Κίνας, πολυδιαβασμένος μαρξιστής, δεινός ρήτορας και με μακρά οικογενειακή ιστορία στον κινεζικό κομμουνισμό, αν σήμερα είναι ζωντανός αυτό το οφείλει σε μια σειρά τυχαία γεγονότα και κυρίως… στην πανδημία. Αυτή τον καθήλωσε στις ΗΠΑ μετά από επίσκεψή του το 2016, όπου και πληροφορήθηκε ότι η πιθανή επιστροφή του στην Κίνα θα είχε άσχημο τέλος. Ο Κινέζος καθηγητής ξαφνικά, είχε κατηγορηθεί ότι έφερε στην επιφάνεια με ομιλίες, άρθρα και εκπομπές του πτυχές του Κ.Κ.Κίνας, που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα και σε κάποιες περιπτώσεις ήταν συκοφαντικές. Τι είχε συμβεί ώστε μέσα σε λίγες ώρες και ενώ απουσίαζε από τη χώρα του, ένα στέλεχος του ΚΚ Κίνας βρέθηκε αντιμέτωπο με βαρύτατες για τη ζωή του κατηγορίες;
Πολύ απλά, μαζί με κάποια άλλα στελέχη του Κόμματος, ο Καϊ Χάϊ, είχε πέσει σε δυσμένεια για συγκεκριμένους λόγους. Ο πιο σοβαρός από αυτούς, ήταν ότι δεν έκρυβε την απόλυτη αντίθεσή του με τη στροφή του ΚΚΚ προς έναν ιστορικά ξεπερασμένο... σταλινισμό.
«...Ο Χι Ζινπίνγκ», δηλώνει ο κύριος Κάϊ Χία, σε όσους των ρωτούν, «....όταν το 2012ανήλθε στην εξουσία του Κόμματος και της χώρας, αποτελούσε για πολλούς από μας ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Δυστυχώς, σήμερα,μετατρέπει την Κίνα σε ένα σταλινικού τύπου καθεστώς, το οποίο προσβάλει όλες αυτές τις αρχές, που ο ίδιος είχα κληθεί να διδάξω και να μεταφέρω σε στελέχη του κόμματος. Υπό αυτή την έννοια, το καθεστώς θα δημιουργεί εσωτερικές τριβές, που δύσκολα θα προσφέρουν ειρήνη, ανάπτυξη και ευημερία....».
«...Πολλές από τις αποφάσεις του Χι, είναι αντίθετες με τα όσα έλεγε πριν αναλάβει τον ίδιο και την εξουσία του, εξυπηρετούν και ένα γραφειοκρατικό κατεστημένο, που οδηγεί τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια...», έγραφε ο καθηγητής Καϊ Χάϊ στους «Νιου Γιορκ Τάϊμς».
«...Απο το 2018 και μετά», μας δήλωσε ηλεκτρονικά ο κινέζος καθηγητής, που βρίσκεται στις ΗΠΑ, έχοντας ζητήσει πολιτικό άσυλο, ύστερα από άτυπη επίσκεψή του στην αρχή της πανδημίας, «...η Κίνα αλλάζει ριζικά εξωτερική και εσωτερική πολιτική. Η δε εξουσία γίνεται όλο και πιο προσωποπαγής και βίαιη βέβαια, καθ’ όσον το ένα συνεπάγεται το άλλο. Στο πλαίσιο της αλλαγής αυτής, η οποία ως φαίνεται ήταν προαποφασισμένη από τον Χι και την παρέα του στο Κόμμα, έχει τεθεί σε εφαρμογή το περίφημο «Ντοκουμέντο 9» του ΚΚ Κίνας, στο οποίο προτείνονται τρόποι υπονόμευσης της δυτικής συνοχής και δύναμης και ανόδου της κινέζικης κυριαρχίας ιδιαίτερα στην περιοχή Ινδικός – Ειρηνικός. Αυτό σημαίνει ότι η Κίνα έχει συγκεκριμένες θλίψεις και φιλοδοξίες και από τη στιγμή που τις αποκαλύπτει δεν θα κάνει πίσω. Αυτό σημαίνει περισσότερο σταλινισμό στο εσωτερικό και η υπόθεση Evergrande ρίχνει λάδι στη φωτιά...».
Στη βάση των παραπάνω διαπιστώσεων, κατά την καθηγήτρια JudeBlanclakka, υπεύθυνη Κινεζικών Υποθέσεων στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών, σύμφωνα με το «ντοκουμέντο 9» που κυκλοφορεί στο Κ.Κ.Κίνας, το Πεκίνο εκτιμά ότι σήμερα η Δύση βρίσκεται σε φάση παρακμής. Το Brexit το 2016, η εκλογή Τραμπ και η αποδυνάμωση της σοσιαλδημοκρατίας σε μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, ήταν τότε σαφή δείγματα πολύπλευρης παρακμής, τα οποία πρόσφεραν σημαντική ευκαιρία για τους ανταγωνιστές της Δύσης. Αυτό σημαίνει ότι ένας συνασπισμός αυταρχικών καθεστώτων, με κατάλληλες κινήσεις και πολιτικές, θα μπορούσε να έχει το πρώτο χέρι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και να βρει διεξόδους και στις δικές του αντιφάσεις. Για την Κίνα, λοιπόν, τονίζεται στο περίφημο «ντοκουμέντο 9» είναι ζωτικό να συμβάλει προσεκτικά μεν αλλά σταθερά στην πνευματική και ιδεολογική διάβρωση της «καπιταλιστικής Δύσης» παίζοντας πολύ προσεκτικά και το χαρτί του Ισλάμ.
Και στην περίπτωση αυτή, πολύτιμος σύμμαχος της Κίνας, ατύπως βέβαια, είναι η Τουρκία. Αν και δεν πολυεμπιστεύονται τον Ερντογάν, οι Κινέζοι πιστεύουν ωστόσο ότι με δηλώσεις και ενέργειες του σε συγκεκριμένες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο) εξυπηρετεί στα συμφέροντά τους.
Από γεωπολιτικής πλευράς όμως, στην παρούσα συγκυριακή φάση, όπου στις ΗΠΑ υπάρχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, σε όλα τα επίπεδα, η Κίνα δεν θέλει να είναι πλέον η «κρυπτόμενη δύναμη» τονίζει η καθηγήτρια Οριανα Σκαϊλαρ Μάστρο στην επιθεώρηση «Φορεϊν Αφαίρτ».
«....Στην περιοχή Ινδρο-Ειρηνικού», προσθέτει, «....η Κίνα θέλει πλήρη κυριαρχία θέλει να εξαναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να φύγουν και να γίνει ο αδιαμφισβήτητοςπολιτικός, οικονομικός και στρατιωτικός ηγεμόναςτης περιοχής. Και σε παγκόσμιο επίπεδο, αν και είναι ευτυχής να αφήνει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην θέση του οδηγού, θέλει να είναι αρκετά ισχυρή για να αντιμετωπίσει την Ουάσιν¬γκτον όταν χρειαστεί. Όπως μου το έθεσε ένας Κινέζος αξιωμα¬τούχος, “Το να είσαι μεγάλη δύναμη σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και κανείς να μην μπορεί να πει τίποτα γι' αυτό". Με άλλα λόγια, η Κίνα προσπαθεί να εκτοπίσει, αντί να αντικαταστήσει, τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο τρόπος με τον οποίο η Κίνα προέβη σε αυτό το έργο έχει προκαλέσει πολλούς παρατηρητές να συμπεραίνουν λανθασμένα ότι η χώρα απλώς προσπαθεί να συνυπάρχει με την αμερικανική ισχύ παρά να ανατρέφει θεμελιωδώς την τάξη στην Ασία και ναανταγωνιστεί την επιρροή των ΗΠΑ παγκοσμίου. Στην πραγματι¬κότητα, η ασάφεια αποτελούσε μέροςτης στρατηγικής: Οι Κινέζοι ηγέτες έχουν αναγνωρίσει ότι, για να πετύχουν πρέπει να αποφύ¬γουν να προκαλέσουν μια αρνητική αντίδραση, και έτσι απέ¬φυγαν να αμφισβητήσουν άμεσα τιςΗνωμένες Πολιτείες, αντιγράφοντας το μοντέλο τους για την οικοδόμηση τάξης, ή φτάνονταςτον ενεργό παγκοσμίως στρατό τους. Παρόλο που το Πεκίνο ακολουθεί μια έμμεση και επιχειρηματική στρατηγική για να συσσωρεύει ισχύ, δεν κάνει λάθος: Ο απώτερος στόχος είναι να ωθηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες έξω από τον Ινδο-Ειρηνικό και να τις ανταγωνιστεί στην παγκόσμια σκηνή.
Μέχρι τώρα, η Κίνα κατάφερε να αναπτυχθεί χωρίς να προκα¬λέσει. Ωστόσο, υπάρχει ένα όριο για το πόσο δυνατή είναι μια χώρα χωρίς άμεση αμφισβήτηση της κατεστημένης δύναμης, και η Κίνα φτάνει χώρα σε αυτό το σημείο. Υπό τον Xi, η Κίνα έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει την αμερικανική ισχύ κατά μέτωπον. Δε¬δομένων των εσωτερικών προκλήσεων της χώρας, η άνοδος της Κίνας θα μπορούσε να σταματήσει. Αλλά η ιστορία έχει δείξει όχι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στις οποίες μια χώρα ήταν σε θέση να διατηρήσει την άνοδό της, η ανερχόμενη δύναμη κατέληξε να ξεπεράσει την κυρίαρχη δύναμη, είτε ει¬ρηνικά είτε μέσω του πολέμου....».
Και με βάση την διατύπωση αυτή, μπορούν να γίνουν πολλές υποθέσεις εργασίας και να εκπονηθούν ακόμα περισσότερα σενάρια. Τα τελευταία δε είναι σημαντικά για την Ελλάδα, γιατί μια Τουρκία «κινέζικο πιόνι» στην Κεντρική Ασία είναι πριν απ’ όλα μια πολύπλοκη εξέλιξη....
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
