Με βασικά όπλα την απολύτως απαραίτητη συνταγματική αναθεώρηση και ένα σχέδιο «αναγκαστικού», σχεδόν, εκσυγχρονισμού της ελληνικής δημόσιας διοίκησης κόντρα σε όλες τις λογικές «δικαιωματισμού»-κληρονομιές από το «σοβιετικό μοντέλο διοίκησης της μεταπολιτευτικής περιόδου», που σήμερα την κατατρύχουν, αναμένεται να πορευτεί προς τις κάλπες και να φτάσει ως αυτές ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Στην ουσία πρόκειται για «μια μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης», για ένα σχέδιο δομικού (αναγκαστικού) μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, η οποία αν επιθυμεί να επιβιώσει χρειάζεται να πάρει η ίδια σκληρές αποφάσεις για τον εαυτό της και τις προτεραιότητες της σε ένα περιβάλλον «τεχνητής νοημοσύνης», όπως την περιγράφει η εν εξελίξει τεχνολογική επανάσταση.
Κάθε απόπειρα να αποστεί η ελληνική κοινωνία από την επιτακτική ανάγκη «να λάβει αποφάσεις για το μέλλον της» θα οδηγήσει τη χώρα στο περιθώριο των εξελίξεων, θα την μετατρέψει σε παρία της διεθνούς σκηνής, θα ακυρώσει όλες τις έως τώρα κατακτήσεις της στον τομέα της ψηφιοποίησης του κράτους και θα διαμορφώσει τις συνθήκες που θα την καταστήσουν μια περιθωριακή υπόθεση, χωρίς παρουσία και λόγο στη διεθνή σκηνή, αδύναμη να υπερασπιστεί το μέλλον της.
Σε αυτό τον καμβά θα εξελιχθεί η εκλογική μάχη, εκεί είναι που ο Μητσοτάκης θα ρίξει όλο το βάρος του, επειδή, πολύ απλά, εκεί υπερέχει και στον τομέα της διαμορφωμένης πρακτικής (Πιερρακάκης) και σε αυτόν του σχεδιασμού των επόμενων κινήσεων (πάλι Πιερρακάκης), την ώρα που απέναντι του βρίσκεται μια συμμαχία πολιτικά και ιδεολογικά περιθωριακών που ακόμη ζουν με περασμένα μεγαλεία σοβιετικού υπαρκτού σοσιαλισμού και συνδιοίκησης της χώρας με την συνδικαλιστική νομενκλατούρα, που εξακολουθούν να έλκονται από τον μύθο της κεντρικής διαχείρισης της οικονομίας και μένουν πιστοί στο κράτος-πατερούλη.
Οι εκλογές θα αποτελέσουν, στην ουσία, ένα δημοψήφισμα για την επόμενη πεντηκονταετία της χώρας, θα συγκρουστούν σκληρά ο κοινωνικός φιλελευθερισμός του Μητσοτάκη με τον καθαρό ή καλυμμένο σοβιετισμό της εγχώριας αριστεράς, στο πλευρό της οποίας προστρέχει (το έχει πάρει απόφαση πλέον και δεν το κρύβει πως κάνει μονομέτωπο αγώνα) και το απολίθωμα του ΠΑΣΟΚ, καθαρό προϊόν των κομματικών μηχανισμών και των διαδρόμων και σε πλήρη αναντιστοιχία με τις βασικές ανάγκες της κοινωνίας των πολιτών.
Απέναντι στις τεράστιες ανάγκες που προκύπτουν από τις τεχνολογικές αλλαγές και την δομική καθυστέρηση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης να τις ακολουθήσει, αιχμάλωτη των συνδικαλιστικών συμμοριών και της λογικής της συνδιοίκησης του κράτους με την εκλεγμένη κυβέρνηση, είναι φανερό πως η αριστερά αδυνατεί να αρθρώσει ένα λόγο σύγχρονο, πειστικό και εφαρμόσιμο, δεν μπορεί να παρουσιάσει κανένα σχέδιο αλλαγών της ίδια της κοινωνίας, επειδή, πολύ απλά, δεν τις πιστεύει, τις αντιμάχεται, τις θεωρεί εχθρικές και εκτιμά πως η υιοθέτηση τους περιορίζει ή/και ακυρώνει το δικό της αφήγημα. Η τοξικότητα του λόγου της και οι αγωνιώδεις προσπάθειες της να μεταφέρει την εκλογική αντιπαράθεση σε κουτσομπολιό είναι χαρακτηριστικά της αδυναμίας της να πει δυο κουβέντες σοβαρές.
Δεν είναι τυχαίο πως απέναντι στα συγκλονιστικά προτάγματα της εποχής της τεχνητής νοημοσύνης η ελληνική αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, εξακολουθεί να παραμένει μια κρατικίστικη σέχτα, που επιβιώνει ως ιός στο κράτος-ξενιστή, έξω από αυτόν αδυνατεί ακόμη και να αναπνεύσει, πόσο μάλλον να σταθεί όρθια και να αντιμετωπίσει, με όραμα και σχέδιο, τις προκλήσεις των καιρών, ειδικά αυτές που οδηγούν μαθηματικά στον ανασχεδιασμό όλων των γνωστών μοντέλων διοίκησης και στην απαραίτητη παραγωγική ανασυγκρότηση.
Το διακύβευμα των επόμενων εκλογών είναι στην ουσία, η ίδια η ύπαρξη της χώρας, για την οποία η ταχύτατη προσαρμογή στις καινούργιες ανάγκες είναι όρος επιβίωσης, κάθε καθυστέρηση θα πληρωθεί πανάκριβα και – το χειρότερο- δεν υπάρχει τρόπος να κερδηθεί το χαμένο έδαφος, καθώς οι ταχύτητες των αλλαγών είναι διαστημικές και κανείς δεν περιμένει κανένα πότε θα ευαρεστηθεί να ξυπνήσει και να τις ακολουθήσει.
Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών λειτουργεί προωθητικά στο να διαμορφωθεί και να ιδεολογικοποιηθεί αυτό το διακύβευμα, να αποκτήσει πολιτικό σχέδιο και κυβερνητικό πρόγραμμα και να αποτελέσει το όχημα για να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στο μέλλον. Απέναντι του παρατάσσονται οι δυνάμεις της καθυστέρησης, που αναφέρονται σε περασμένους αιώνες, σε άλλες κοινωνικές προτεραιότητες, σε διαφορετικά παραγωγικά μοντέλα, κάπου στη γωνία παραμονεύει στη λογική των εγχώριων αριστερών ακόμη ο ατμός και η μανιφακτούρα του προκαπιταλισμού.
Η «παγίδα» για τον Μητσοτάκη είναι να καταφέρει να εξηγήσει το σχέδιο της μετάβασης στην επόμενη μέρα με επάρκεια στους πολίτες ώστε αυτό να κατανοηθεί και να περιγραφούν ευκρινώς οι κίνδυνοι που προκύπτουν για την ελληνική κοινωνία και τη χώρα, αν δεν υιοθετηθεί.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως αυτό μπορεί να συμβεί, το πολιτικό προσωπικό τη Νέας Δημοκρατίας δεν δείχνει ιδιαίτερο ενθουσιασμό (αν δεν χαρακτηρίζεται από ανικανότητα), στις πλάτες του ίδιου του πρωθυπουργού και μερικών εκ των συνεργατών του πέφτει αυτό το βάρος, από τις δικές τους επιδόσεις απέναντι στο λαϊκίστικο και στην σοσιαλιστική ευκολία του «άσε μωρέ, έχει ο θεός, θα δούμε τι θα γίνει» θα κριθεί το μέλλον αυτής της χώρας, οι πολίτες της οποίας δύσκολα διατίθενται να μετάσχουν σε αλλαγές και δυσκολότερα δημιουργούν μεταρρυθμιστικά κινήματα.
Μονόδρομος για την οικονομία και την κοινωνία οι καθαρές λύσεις στις εκλογές
Οι περιοδείες Μητσοτάκη, στην τελική ευθεία τα γαλάζια ψηφοδέλτια, που το πάει ο Ερντογάν;
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
