Όταν ο Φρανσις Φουκουγιάμα, πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας το 1992 γινόταν διάσημος με το βιβλίο του «Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος», πολλοί έσπευδαν να προβλέψουν ότι η ανθρωπότητα είχε μπει σε φάση και τέλους των πολέμων.
Τα επιχειρήματά τους ήταν τα ακόλουθα: η δύναμη χάνει την αποτελεσματικότητά της ως μέσο επεκτατικής πολιτικής· η δημοκρατία ειρηνική εκ της φύσεώς της, στο μέτρο που εξαπλώνεται θα αναιρεί συγκρούσεις· η ανάπτυξη υπερεθνικών εταιριών θα τονώνει τις παγκόσμιες συναλλαγές και θα δημιουργεί αντιπολεμικές αλληλεξαρτήσεις.
«Μέσα σ’ ένα τέτοιο αλληλεξαρτώμενο περιβάλλον, έγραφε ο καθηγητής Νόρμαν Αντζελι, το κόστος ενός πολέμου θα είναι δυσβάστακτο. Λίγο καιρό αργότερα, ο καθηγητής Σάμιουελ Χαντινγκτον, στο διάσημο βιβλίο του για τη σύγκρουση των πολιτισμών, στην ουσία απέρριπτε τις παραπάνω τοποθετήσεις και έκανε λόγο για νέου τύπου πολεμικές συγκρούσεις». Οι περισσότερες από τις οποίες θα είχαν και θρησκευτικό περιεχόμενο.
Από ιστορικής πλευράς έτσι, η αντιπαράθεση Ισλάμ και Δύσης, Ισλάμ και Χριστιανισμού έχει βαθύτατες ρίζες και σήμερα, κατά τη γνώμη μας, το μεγάλο ζητούμενο είναι κατά πόσον ο δυτικός πολιτισμός θα διατηρεί την ταυτότητά του, όταν το Ισλάμ κάνει πιο επιθετική και αδιάλλακτη τη δική του.
Από το 1994, ο Αιγύπτιος δημοσιογράφος και πολιτικο-θρησκευτικός αναλυτής Μοχάμετ Σιντ Αχμέντ, προέβλεπε «μίαν αυξανόμενη σύγκρουση μεταξύ του εβραϊκο-χριστιανικού δυτικού ηθικού κώδικα και του ενισχυόμενου πολλαπλώς κινήματος της Ισλαμικής Αναβίωσης, η οποία ήδη είχε αποκτήσει ερείσματα στα δυτικά από τον Ατλαντικό και στα ανατολικά μέχρι την Κίνα».
Δύο χρόνια νωρίτερα, ο Λιβανέζος διανοούμενος και συγγραφέας Αμιν Μολούφ, αναφερόταν σε προβλέψεις Ινδών μουσουλμάνων διανοούμενων, που πρόβλεπαν «σύγκρουση της Δύσης με το Ισλάμ, με τον αγώνα για μια νέα παγκόσμια τάξη να ξεκινά από το Ιράν και να επεκτείνεται στη Βόρεια Αφρική και το Πακιστάν».
«....Στις δεκαετίες 1980 και 1990, γράφει ο Σάμιουελ Χαντινγκτον (1927-2008), η δεσπόζουσα τάση στο Ισλάμ είχε μια αντιδυτική κατεύθυνση. Εν μέρει, αυτό είναι φυσική συνεπεία της Ισλα¬μικής Αναβίωσης και της αντίδρασης στις "gharbzadegi", δηλαδή τις δη¬λητηριασμένες με δυτικά στοιχεία μουσουλμανικές κοινωνίες.
Η "εκ νέ¬ου επιβεβαίωση του Ισλάμ, σε οποιαδήποτε μορφή, έχει ως αποτέλεσμα την αποκήρυξη της ευρωπαϊκής και αμερικανικής επιρροής στην τοπική κοινωνία, την πολιτική και τα ήθη". Κάποιες φορές στο παρελθόν, οι μουσουλμάνοι ηγεμόνες έλεγαν στο λαό τους: "Πρέπει να μιμηθούμε τη Δύση". Αν όμως κάποιος μουσουλμάνος ηγεμόνας το έλεγε αυτό στο τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα, θα αποτελούσε εξαίρεση. Πράγματι, είναι δύσκολο να βρει κανείς δηλώσεις οποιουδήποτε μουσουλμάνου, πολιτικού, αξιωματούχου, μελετητή, επιχειρηματία ή δημοσιογράφου που να επαινούν τις δυτικές αξίες και τους θεσμούς. Αντιθέτως, τονίζουν τις διαφορές μεταξύ του πολιτισμού τους και τον δυτικού, την ανωτερότητα του δικού τους πολιτισμού, καθώς και την ανάγκη να διαφυλάξουν την ακεραιότητά του απέναντι στη σφοδρή επίθεση της Δύσης.
Οι μουσουλμάνοι φοβούνται και ταυτόχρονα απεχθάνονται τη δύναμη της Δύσης, επειδή συνιστά απειλή για την κοινωνία και τις πεποιθήσεις τους. Θεωρούν καθετί το δυτικό υλιστικό, διεφθαρμένο, παρηκμασμένο και ανήθικο....». Θεωρούν ότι «....μπορεί να δελεάσει τον κόσμο τους και γι’ αυτό το λόγο τονίζουν την ανάγκη συνολικής αντίδρασης και αντίστασης στη δυτική επίδραση.....».
Τα ίδια περίπου λόγια επαναλάμβανε εκείνη την εποχή ο βασιλιάς του Μαρόκου Χασάν Β΄ σε συνέντευξή του στη Γαλλίδα δημοσιογράφο Αν Σινκλαίρ, τονίζοντας ότι «οι Μαροκινοί που μεταναστεύουν στη Γαλλία, ποτέ δεν πρόκειται να αισθανθούν Γάλλοι ότι και αν τους προσφερθεί....».
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Σύρος φιλόσοφος, ποιητής και συγγραφέας Αλί Αχμαντ Σαίντ Σιμπιρ, που φέρει το ψευδώνυμο Άδωνις, σε συνέντευξή του σε γαλλική Εφημερίδα, με αφορμή τη δολοφονία 160 Γάλλων αθώων πολιτών από ισλαμιστές στο Κέντρο Μποτακλάν στο Παρίσι, τόνιζε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έχουν ήδη κηρύξει πόλεμο κατά της Δύσης, η οποία ελάχιστα αντιλαμβάνεται τι μεθοδεύεται εναντίον της.
«....Στη Δύση, τόνιζε ο Σύρος διανοούμενος, οι περισσότεροι αναλυτές αναλύουν το Ισλάμ με δυτικά κριτήρια και όχι με αυτά που το Κοράνι περιγράφει. Σύμφωνα με το Ισλάμ, ο άνθρωπος δεν έχει καμμιά απολύτως σημασία αν δεν είναι πιστός μουσουλμάνος. Αυτός ο τελευταίος είναι το ανώτερο είδος ανθρώπου γιατί ανήκει στο Ισλάμ, λέξη που σημαίνει υποταγή. Ο ορθός λόγος δεν έχει δεν είναι τίποτα απέναντι στην εξ αποκαλύψεως αλήθεια.
Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, το άτομο δεν αντλεί την ανθρώπινη υπόστασή του παρά μόνον με αφετηρία την εξ αποκαλύψεως αλήθεια του Ισλάμ. Η ανθρώπινη υπόσταση είναι εκ Θεού· απορρέει από την εξ αποκαλύψεως αλήθεια, και όχι από την κουλτούρα, τις εμπειρίες, τη ζωή· από τον λόγο του Θεού, και επομένως όχι από τον λόγο των ανθρώπων.
Αν η ουσία του ανθρώπου προηγείται της ύπαρξής του, ο άνθρωπος δε διαμορφώνει ο ίδιος την προσωπικότητα του, δεν επηρεάζει την τάξη του κόσμου. Στη ζωή του και στο έργο του προσπα¬θεί να μιμηθεί το υπόδειγμα ζωής του Προφήτη και των πιο στενών συνεργατών του. Τη ζωή του μουσουλμάνου δεν τη σφραγίζει το στοιχείο της δημιουργίας, αλλά ο μιμητισμός και η επανάληψη. Δεν υπάρχουν περιθώρια ελευθερίας για τον άν¬θρωπο, ο οποίος απλώς επαναλαμβάνει, μιμείται. Κάθε δημιουργία είναι αίρεση, και κάθε αίρεση οδηγεί στην Κόλαση....».
Υπό αυτό το φιλοσοφικό βάρος και τη θρησκευτική του σημασία, όπως έγραφε ο Ιρανός Αγιαταλαχ Χομεινί, ο πόλεμος κατά της Δύσης ξεκινά με την εξαφάνιση του Ισραήλ από προσώπου γης, την κατάρρευση της διεφθαρμένης Αμερικής και την διαγραφή του ευρωπαϊκού ορθού λόγου. Ο πόλεμος είναι στη φύση του Ισλάμ και όλα τα άλλα έπονται.
Η εκδίκηση του Αλέξη κι ο αυτοφωράκιας με τη βέρα στο δεξί
Ιστορική Αντινομία
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
