«Μάχη επιβίωσης» ετοιμάζεται να δώσει, στο πεδίο των ΑΕΙ και με αφορμή το νομοσχέδιο της κυρίας Κεραμέως, η εγχώρια αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της ενισχυμένη (όσο αυτό είναι δυνατό) και από δυνάμεις της κοινοβουλευτικής και μη ακροδεξιάς, η εμπειρία της άριστης συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ – Χρυσής Αυγής στην περίοδο της «πρώτης φοράς αριστεράς» είναι οδηγός γι’ αυτή την πολιτική παρά φύσιν συνεργασία.
Στόχος βασικός, σχεδόν αποκλειστικός, πλην ανομολόγητος να διατηρηθεί πάση θυσία ο έλεγχος των ΑΕΙ από τους κληρονόμους της σταλινοκρατίας, ώστε να συνεχίσει να τροφοδοτεί την αριστερά με στελέχη και ψηφοφόρους σε μια περίοδο που οι υπόλοιποι κοινωνικοί χώροι δεν διακρίνονται από ιδιαίτερη ζέση να πάρουν στα σοβαρά τις ιδεοληψίες των «πατερούληδων» κάθε είδους.
Στην προοπτική αυτή είναι ξεκάθαρο πως για όλη την αριστερή κομματοκρατία «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και κάπου ανάμεσα στον σκοπό και στα μέσα εμφιλοχωρούν όλες οι πιθανές παραλλαγές, από την απλή διαμαρτυρία έως την ακραία πρόκληση απέναντι στην συνταγματικά κατοχυρωμένη νόμιμη κρατική βία, η επιδίωξη να προκύψει «νεκρός» παραμένει πάγιος αριστερός στόχος, άλλωστε αριστερά και νεκροφιλία είναι παραδοσιακά εξαιρετικά συνεργάσιμες έννοιες.
Στην υπεράσπιση του στόχου της αριστερής νομενκλατούρας για την επιβίωση της προστρέχουν, πλην των φοιτητών, που διαθέτουν το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας, σχεδόν σύσσωμες οι διαφόρων βαθμίδων καθηγητικές συλλογικότητες, έτοιμες σε κάθε στιγμή να προσφέρουν «στον αγώνα» την επιτηδευμένη αυθεντικότητα της ελληνικής καθηγεσίας, για την οποία η επαναβεβαίωση της κυριαρχίας της στα πανεπιστήμια είναι… ισχυρός οικονομικός όρος.
Με άλλα λόγια ο βαθμός συνοχής και αντίδρασης της καθηγητικής πρωτοπορίας είναι ευθέως ανάλογος «με την κονόμα». Στην προοπτική να διαρραγούν ή (ακόμη χειρότερο) να ανατραπούν από το νομοσχέδιο της κυρίας Κεραμέως οι δομές που την τελευταία τεσσαρακονταετία την διευκολύνουν και τη νομιμοποιούν εξεγείρεται η δομική αριστεροσύνη της ελληνικής καθηγεσίας και τα μέλη της δεν αντέχουν «τον νεοφιλελευθερισμό, την αστυνομική βία» και κάθε τι που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ιερότητα της ιδιότητας του οικονομισάριου.
Οι ίδιοι ακριβώς ουδέποτε έως σήμερα αισθάνθηκαν την ανάγκη να εξεγερθούν για το μαύρο χάλι των πανεπιστημίων, για την φασίζουσα αριστερή κυριαρχία, για τις πράξεις βίας των ακροαριστερών, για τις απειλές, τους ξυλοδαρμούς και τα χτισίματα καθηγητών στα γραφεία τους ( σε κάποιες περιπτώσεις τους προκάλεσαν αντίζηλοι τους με το αζημίωτο).
Ουδέποτε άνοιξαν το στόμα τους να διαμαρτυρηθούν για τις χιλιάδες χαμένες ώρες μαθημάτων και εργαστηρίων, για τις ελεγχόμενες από φοιτητικές συμμορίες εξετάσεις και τις συνακόλουθες βαθμολογήσεις, για την πρέζα και το εμπόριο σάρκας μέσα στο χώρο των ΑΕΙ, με το περιβόητο «πανεπιστημιακό άσυλο» να ευλογεί όλη αυτή την ακραία συμμοριακή λειτουργία.
Η ιερότητα της καθηγητικής κονόμας συνδυάστηκε με μεγάλη επιτυχία με το ιδεοληπτικό παραμύθι της επαγγελόμενης επανάστασης προς κάποιον κομμουνισμό δίκην θρησκευτικής δοξασίας, το αποτέλεσμα αυτής της ώσμωσης υπήρξε εξαιρετικά αποδοτικό για το καθηγητικό κατεστημένο, σε σημείο που έδρες ολόκληρων σχολών να μετατρέπονται σε οικογενειακά φέουδα και να κατοχυρώνονται πολιτικά και κομματικά με μια αισχρή, μαφιόζικη διαδικασία αναπαραγωγής, ο «νονός» της οποίας κατοικοεδρεύει, είτε στον Περισσό, είτε στην Κουμουνδούρου.
Είναι αληθές ότι απέναντι σε αυτά τα ισχυρότατα παγιωμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ο αγώνας είναι ιδεολογικός, πάντα ήταν, ότι τώρα κατάλαβε η κυβέρνηση τι είδους αγώνα χρειάζεται να δώσει και απέναντι σε ποιους δεν είναι και πολύ τιμητικό για την αντίληψη της για την κοινωνία, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ …
Το καταπληκτικότερο όλων είναι πως η διεθνής των πανεπιστημίων σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι με το μέρος του Μητσοτάκη και της Κεραμέως, η αυθεντική και έγκυρη πληροφόρηση για το τι σημαίνει «πανεπιστημιακό ίδρυμα» έχει καταστεί από ετών κτήμα των πολιτών της χώρας, οδήγησε, μέσα από αργόσυρτες διαδικασίες, να υιοθετήσουν οι νεοέλληνες την πανεπιστημιακή κανονικότητα της δυτικής σκέψης, η κοινωνία μας πρώτη οδηγήθηκε στην αλλαγή αντίληψης και η κυβέρνηση ( για μια ακόμη φορά) ακολούθησε.
Δεν είναι προς θάνατο, έστω και τώρα υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για τις αναγκαίες συγκλονιστικές αλλαγές, αρκεί να εμφανιστεί στο πεδίο μια κυβέρνηση αποφασισμένη να κάνει κανονική ομελέτα και – το σημαντικότερο – με ενιαία έκφραση και συμφωνημένο στόχο, όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα, πολύς κόσμος και εντός της Νέας Δημοκρατίας βολεύεται με την αδράνεια και δεν χάνει ευκαιρία «να τιμάει τους αγώνες της αριστεράς» …
Το παιχνίδι στα ΑΕΙ θα κερδηθεί μόνο αν η κυβέρνηση αποφασίσει να απαντήσει συνολικά στο πανεπιστημιακό κατεστημένο, να αποκαλύψει την εμπεδωμένη πολιτική και οικονομικά σαπίλα και να επικοινωνήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τα πανεπιστήμια της επόμενης μέρας στο αγγλοσαξωνικό πρότυπο, άμεσα συνδεδεμένα με την οικονομία και τις επιχειρήσεις.
Σε αυτή τη μάχη καλό είναι να γνωρίζει πως η εγχώρια καθηγεσία (στην πλειοψηφία της) είναι απέναντι, επειδή, πολύ απλά, δεν τη συμφέρουν όσα εξαγγέλονται.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
