Το μίσος δεν είναι ούτε πολιτική ούτε ιδεολογία

Δεν υπάρχει φιλικό προς τον αυταρχισμό πολιτικό κόμμα, που να μη χρησιμοποιεί το μίσος ως εργαλείο τακτικής ανόδου και παραμονής στην εξουσία. Συνήθως δε, αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί προκαλούν και πολέμους. Που και αυτοί κατά κάποιον τρόπο είναι μέσα παραμονής στην εξουσία, αν όχι μονιμοποίησης σε αυτήν. Εκτός και αν καταλήξουν σε συντριπτική ήττα του αυταρχικού ηγέτη που προκάλεσε την πολεμική σύρραξη. 

Με αφετηρία τις παραπάνω θέσεις, έρχονται στο προσκήνιο κάποια σοβαρά ερωτήματα, τα οποία στη σημερινή ψηφιακή εποχή μας, γίνονται πολύ πιο κρίσιμα απ’ ότι στο πρόσφατο αλλά και πιο μακρινό παρελθόν. 

• Ποια είναι η νοητική διαδικασία που μπορεί να κάνει δυνατό το ανθρώπινο λάθος;
• Πως μπορεί ένας ασήμαντος πολιτικός να εκφέρει μεγάλο λόγο; Πως ένας δήθεν «επιστήμων» μπορεί να εξαπατά έναν ολόκληρο λαό;
• Πώς μπορεί ένας καθ' όλα κανονικός και ευφυής άνθρωπος, πολίτης μιας αναπτυγμένης κοινωνίας, να πλανάται μέχρις ηθελημένης τυφλώσεως; Τα παραδείγματα βρίθουν στην Ιστορία. Οι τεχνητά δημιουργημένοι μύθοι, οι απίστευτες για τις επόμενες γενεές πλάνες, οι ανεδαφικοί οραματισμοί, οι αντιφατικές προς την εμπειρική πραγματικότητα ιδεολογίες και δοξασίες έχουν πάντα οδηγήσει τον άνθρωπο στον έσχατο πνευματικό εξευτελισμό και σ' ένα δυστυχή βίο, ποτισμένο με αίμα και δάκρυα.
• Πώς τούτο είναι δυνατόν;

Αν σκεφτεί κανείς πως οι Χίτλερ, Γκαίμπλς, Γκαίρινγκ και λοιποί Χίμλερ εξαπάτησαν στο μέσα του 20ου αιώνα έναν από τους πιο μορφωμένους λαούς της Δύσης, δεν θα έχει πλέον αυταπάτες για το τί μπορεί να συμβεί σε μια λιγότερο πνευματικά ανεπτυγμένη ομάδα ανθρώπων που μαστίζεται από μιάν υποβαθμισμένη και ανεδαφική Παιδεία.

Όπως έχω επισημάνει σημαντικοί στοχαστές ιδιαίτερα δε ο κοινωνιολόγος Ν.Α. Καλογερόπουλος, «το ανθρώπινο Λάθος συνίσταται στον εντοπισμό της προσοχής σ’ ένα μέρος του Όλου. Αυτός λοιπόν ακριβώς ο “εντοπισμός της προσοχής” είναι η μόνιμη επιδίωξη της Προπαγανδιστικής Μεθόδου και το κριτήριο της επιτυχίας της. Μια επιτυχία η οποία σήμερα μπορεί να πολλαπλασιαστεί έως 10.000 και 100.000 φορές αν λάβουμε υπόψη μας το ψηφιακό δίκτυο και υπεράριθμα μέσα κοινωνικής «ενημέρωσης».

Μέσα σε αυτό το πρωτόγνωρο επικοινωνιακό περιβάλλον οι απανταχού αντιδημοκρατικές σκοταδιστικές και αντιφιλελεύθερες δυνάμεις, παίζουν με σχετική άνεση σε πολλά ταμπλώ και μεταφέρουν τον λαϊκισμό – καιροσκοπισμό τους σε διαφορετικά απ’ ότι στο παρελθόν επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση όμως δυο κύρια συστατικά της αντιδημοκρατικής στρατηγικής είναι το μίσος και ο φόβος.  Από ιστορικής δε πλευράς, τις στρατηγικές καλλιέργειας φόβου και μίσους χρησιμοποίησαν κατά κόρον οι μπολσεβίκοι, οι ναζί και το ακραίο Ισλάμ. Κύριος δε αντίπαλος αλλά και δυνητικός στόχος των αντιδημοκρατικών δυνάμεων υπήρξαν και είναι πάντα «οι άλλοι». 

Στην περίπτωση του μαρξισμού - λενινισμού, για παράδειγμα, οι «άλλοι» ήσαν οι αποκαλούμενοι «ταξικοί αντίπαλοι», ήτοι οι «αστοί», για τους οποίους ποτέ δεν εδόθη και ένας σαφής ορισμός. Ο Μαρξ ομιλεί γι’ αυτούς γενικώς και αορίστως και επιμένει να συγχέει τον υπό εκκόλαψη τότε αστικό κόσμο με τους επιχειρηματίες. 
Την θεωρία αυτή, ένας καιροσκόπος και αδίστακτος πολιτικός όπως ο Λένιν την αποκάλεσε «επιστήμη» και είπε το εξής αμίμητο: «Σήμερα τοποθετούμαστε πλήρως στο πεδίο της θεωρίας του Μαρξ, που υπήρξε η πρώτη η οποία έκανε τον σοσιαλισμό ουτοπία που έγινε επιστήμη...». Και αυτή την ουτοπία - επιστήμη,  κάποιοι αχόρταγοι για εξουσία πολιτικοί την ανήγαγαν σε θρησκεία, δίνοντας στους εαυτούς τους θεϊκές ιδιότητες Κύριος δε εχθρός αυτών των νέων θεών κατά Λένιν δεν ήταν άλλος παρά η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, η σοσιαλδημοκρατία και το φιλελεύθερο κράτος δικαίου,  που οικοδόμησαν τις σημερινές κοινωνίες ευημερίας. Και κάποιοι ας μη ξεχνούν ποτέ ότι πολύ πριν τους Ναζί, έτσι, οι μπολσεβίκοι χρησιμοποίησαν το μίσος ως πολιτικό εργαλείο εξοντώσεως παντός αντιπάλου τους αντίθετου με τις εγκληματικές πολιτικές που ακολουθούσαν Τον δε ρόλο του μίσους ως ψυχολογικού μηχανισμού ασκήσεως βίαιης εξουσίας και πολιτικής παραπλανήσεως τον περιέγραφε, πριν πολλά χρόνια, σε ένα σημαντικό άρθρο του, ο Έλληνας, αείμνηστος, φιλόσοφος και ψυχαναλυτής Κορνήλιος Καστοριάδης, γνωστός για τις αριστερές καταβολές του και την έκδοση του διάσημου στην Γαλλία περιοδικού «Σοσιαλισμός Ή Βαρβαρότητα».

Κατά τον Κ. Καστοριάδη, σε κοινωνίες όπου η πολιτική απάτη αποσκοπεί να προσλάβει απολυταρχικό χαρακτήρα, αυτοί που την εκπροσωπούν πιστεύουν ότι «οι κανόνες τους είναι το καλό, άρα κάθε διαφορετικός κανόνας είναι κακός». Ανοίγει έτσι ο δρόμος του μίσους προς ορατούς και αόρατους εχθρούς και καλλιεργούνται αισθήματα φόβου που κάποιοι πρέπει να εξαλείψουν ως «προστάτες» της κοινωνίας.

Για τους ναζί, οι «άλλοι» ήσαν κυρίως οι Εβραίοι, οι Τσιγγάνοι και γενικά όσοι δεν ήσαν συγκεκριμένου τύπου Ινδοευρωπαίοι. 

Στους πιο πάνω «άλλους» ήλθε εσχάτως να προστεθεί και το κίνημα της «αφύπνισης» (woke) το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ επιδιώκει να ακυρώσει τόσο την ιστορία όσο και την εξ αυτής προκύπτουσα κουλτούρα. 

Και από την άποψη αυτή, είναι εξόχως ενδιαφέρον το τελευταίο βιβλίο του Γαλλο-Καναδού κοινωνιολόγου και τηλεοπτικού σχολιαστή Ματιέ Μπόκ-Κοτέ με τίτλο «Φυλετιστική Επανάσταση και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια» (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2022). Στο βιβλίο του ο συγγραφέας αναφέρεται με ιδιαίτερη σχολαστικότητα και οξυδέρκεια στο αμερικανικό κίνημα woke (αφύπνιση), το οποίο ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 2010 και μέσω των κοινωνικών ανισοτήτων που δήθεν καταπολεμά, στην ουσία επιδιώκει να καταργήσει και να καταστρέψει την ιστορική μνήμη. Πλήττοντας παράλληλα και το κράτος δικαίου.   

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις