Με τον «ερντογανισμό» στην Τουρκία να βρίσκεται σε περιδίνηση, την οικονομία να αντιμετωπίζει τεράστια ζητήματα από τις οικονομικές παλαβομάρες του νεοσουλτάνου, τις απειλές εναντίον της χώρας μας να αυξάνονται με μαθηματική πρόοδο και τις εκτιμήσεις «για την επόμενη μέρα» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο να μην είναι καθόλου ενθαρρυντικές, η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί άφωνη να αναδύεται από τα έγκατα της αριστερής παραφροσύνης ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, «ο Τουρκοζαίος».
Ο «Τουρκοζαίος» είναι ένα πολιτικό υποκείμενο μοναδικής αξίας, φύεται αποκλειστικά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, συνδυάζει το απύθμενο ταξικό μίσος για κάθε τι φιλελεύθερο και δημοκρατικό με το «ελέω Στάλιν» αριστερό ηθικό πλεονέκτημα, ζει για να δει με τα ματάκια του την δικτατορία του προλεταριάτου (όσο και δήθεν την αποκρούει ως εκδοχή και την αποκαλεί «οι αρμοί της εξουσίας») και πολιτεύεται στο όριο μεταξύ του φερέφωνου της αριστερής της διεθνιστικής αλληλεγγύης και του καλύτερου αναμεταδότη των τουρκικών πολιτικών στα κορυφαία θέματα του μεταναστευτικού και της αναγκαιότητας των εξοπλισμών.
Ο «Τουρκοζαίος» ζει για να καταγγέλλει την κυβέρνηση (σήμερα του Κυριάκου Μητσοτάκη, αύριο κάποιου άλλου φιλελεύθερου αστού πολιτικού) για τις πολιτικές της, υπάρχει για να αναμεταδίδει κάθε επικοινωνιακή παράνοια, να διαχέει στο πλήθος κάθε fake news (τα περισσότερα τα δημιουργεί ο ίδιος και η παρέες του έναντι 0,60 ευρώ το κομμάτι), να αποδέχεται άκριτα κάθε ανθελληνική προπαγάνδα μερικών από τους επαγγελματίες ανθρωπιστές των ΜΚΟ που είχαν καλομάθει να αλωνίζουν στο Αιγαίο και να κονομάνε στις πλάτες των εξαθλιωμένων οικονομικών μεταναστών, να διακινεί με άφατη ικανοποίηση κάθε ψέκα κάθε Ολλανδής δημοσιογράφου που παριστάνει το κόκκινο λαμπατέρ στο ελληνικό πρωθυπουργικό μέγαρο.
Δεν έχει κανένα πρόβλημα (το αντίθετο συμβαίνει) οι απόψεις του για την ελληνική στάση απέναντι στους οικονομικούς μετανάστες – θύματα των διακινητών και των πολιτικών πίεσης του Ερντογάν τόσο στον Έβρο με τον φράχτη αλλά και πριν από αυτόν, όσο και στο Αιγαίο με τα περιπολικά να αναπαράγονται από την επίσημη τουρκική διπλωματία και την επίσημη κρατική επικοινωνία.
Επιχαίρει, κάθε φορά που στα διεθνή φόρα τίθεται από μερικούς καλοζωισμένους κεντροευρωπαίους ζήτημα για τα pushbacks στα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με το νεοσουλτανικό καθεστώς της Άγκυρας, υπερθεματίζει των κατηγοριών σε βάρος της χώρας μας, υπερασπίζεται σθεναρά την παραπομπή της σε διεθνείς επιτροπές και δικαστήρια με κατηγορίες περί «δολοφονιών προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο», λειώνει από χαρά όταν δημοσιεύματα δανδήδων δημοσιολογούντων στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναμασούν τουρκικές καταγγελίες πως «η Ελλάδα πνίγει μετανάστες στη θάλασσα».
Ο ίδιος επιλέγει με αριστερή ιερή αγανάκτηση να τεθεί απέναντι στις αμυντικές συμφωνίες της χώρας με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ και να τις καταψηφίσει, προσπερνάει εντελώς αδιάφορα τις υπόλοιπες με όλες τις ισχυρές δυνάμεις της Ανατολικής Μεσογείου Ισραήλ, Αίγυπτος, ΗΑΕ κ.λ.π.), καταγγέλλει με δριμύτητα συνεργασίες με τους Ισραηλινούς στην Καλαμάτα και απειλεί ευθέως υπηρεσιακούς παράγοντες με δικαστήρια και φυλακίσεις, υπονομεύει συνειδητά την εθνική αμυντική ικανότητα, δεν έχει κανένα απολύτως άγχος να διαδηλώνει στην αμερικανική πρεσβεία κραυγάζοντας «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», αυτός ο τσαλαπατημένος τσανακογλύφτης του Τραμπ και από την άλλη να εγκαλεί τους Γάλλους γιατί δεν υπέγραψαν την εμπλοκή τους υπέρ της Ελλάδας και στις περιπτώσεις απειλών κατά της ελληνικής ΑΟΖ.
Για τον «Τουρκοζαίο» η Ελλάδα υπάρχει απλώς για να καταναλωθεί στο προσεχές μέλλον, ως ασφαλής δίοδος που θα εξυπηρετήσει την γενικευμένη διάχυση του νεομουσουλμανικού εθνικισμού στην Ευρώπη και θα διευκολύνει την εγκατάσταση του στο οικονομικό και πολιτικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άλλωστε «ο μουσουλμανικός δρόμος προς την αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού είναι το τελευταίο όπλο στα χέρια των νεοκομμουνιστών για να αμφισβητήσουν τα καθεστώτα της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης».
Ο «Τουρκοζαίος» δεν καταλαβαίνει από διεθνείς σχέσεις, δεν κολλάει σε διεθνείς συνθήκες, δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τον «αναθεωρητισμό», στη σκέψη του (όση έχει) όλα είναι θέμα πολιτικής και «πάρε – δώσε», κανένας δεν δικαιούται να είναι μοναχοφάης, κι οι Τούρκοι έχουν ψυχή (όπως κι οι Σκοπιανοί που ξύπνησαν με μακεδονική ταυτότητα και μακεδονική γλώσσα από εκεί που μόνο σλάβικα μιλούσαν).
Ετοιμάζει διαδηλώσεις στο φράχτη του Έβρου για να υπερασπιστεί τ΄ αδέρφια του τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, στήνει κρυφές κάμερες και κινητά στο Αιγαίο για να καταγράφει τις κινήσεις του Λιμενικού και να ενημερώνει τους διακινητές «από απέναντι», αλαλάζει από χαρά κάθε φορά που μια βάρκα φτάνει στα ελληνικά παράλια, καταγγέλλει τα κέντρα υποδοχής και διαμονής κλειστού τύπου (αυτός που έφτιαξε τη Μόρια) και «που τον βρίσκεις που τον χάνεις» στο Ευρωκοινοβούλιο να συσπειρώνει διάφορους ψεκασμένους επαγγελματίες ανθρωπιστές εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης με ψηφίσματα.
Είναι και πολλά άλλα ο «Τουρκοζαίος», στην ουσία δεν έχει ταίρι στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό, αποτελεί το έσχατο απολίθωμα της παραδοσιακής σταλινικής αντίληψης για την ιστορία και την εξέλιξη της, υπάρχει μόνο στην Ελλάδα και επιβιώνει επειδή όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις (πλην εκείνης της περιόδου Ιανουάριος 2015/Ιούλιος 2019) στάθηκαν απέναντι του με αίσθημα ενοχής, του επέτρεψαν να κυριαρχήσει ιδεολογικά και τον βρίσκουν μπροστά τους ως αντίπαλο πολιτικά.
Αυτή η επιτομή του πολιτικού θράσους και της εθνικής υπονόμευσης δεν μπορεί να είναι η μοίρα αυτού του τόπου, η προκοπή του οποίου στο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας εξαρτάται και από την πολιτική απομόνωση της παρέας των «Τουρκοζαίων» της Κουμουνδούρου με διαδικασίες που η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου έχει κατακτήσει και υπερασπίζεται αιώνες τώρα, σε πείσμα κάθε σταλινικού κατάλοιπου.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
