Το «τυράκι» της δήθεν «προοδευτικής διακυβέρνησης», στη συγκρότηση της οποίας καλούνται, εμμέσως πλην σαφώς, να πάρουν μέρος (με τον κ. Τσίπρα πρωθυπουργό, αυτό δεν συζητείται) πρώτο και καλύτερο το ΚΙΝΑΛ του κ. Ανδρουλάκη κι από κοντά Κουτσούμπας ακολουθούμενος από τον Γιάννη «με το ένα μου νι» έχει απλώσει στο τραπέζι, εδώ και καιρό, ο ΣΥΡΙΖΑ και περιμένει ποιος από τους προσκεκλημένους «σε ένα ταξίδι εξουσίας» θα τσιμπήσει.
Μέχρι σήμερα η ανταπόκριση είναι από αστεία έως γραφική. Ο ένας μετά τον άλλο οι προσκεκλημένοι «στην κυβερνητική εμπειρία στην οποία επικεφαλής θα τεθεί ο γίγαντας της πολιτικής σκέψης και θερμός υπερασπιστής της αλήθειας Αλέξης Τσίπρας», αρνούνται και να ακούσουν την πρόταση, την έχουν συλλήβδην απορρίψει, στην ουσία ποτέ δεν της έδωσαν καμία σημασία.
Ότι ο κ. Τσίπρας επιμένει να ζητάει σε πρώτο πλάνο «εδώ και τώρα εκλογές» και σε δεύτερο πλάνο να διατηρεί ζεστή την προοπτική της «προοδευτικής διακυβέρνησης» δεν θεωρείται σημαντική πολιτική παρέμβαση, περισσότερο ακουμπάει στα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ και στην αδυναμία του να εισπράξει το παραμικρό από την λογική κυβερνητική φθορά, παρά εκτιμάται ως «βόμβα» που μπορεί να διεμβολίσει το σημερινό πολιτικό σκηνικό.
Εσχάτως, η παγίδα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» έχει αποκτήσει μια σημαντική εσωκομματική διάσταση, εμφανίζεται να αποτελεί σημείο – τομή για το μέλλον του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτό θα αποτυπωθεί στο επερχόμενο Συνέδριο, ενώ καταγράφεται ήδη και ως πεδίο έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ των συνιστωσών ( Ομπρέλα – Προεδρικοί) και ενόψει της διαδικασίας εκλογής του Προέδρου από τα μέλη του κόμματος.
Δια ταύτα: η Ομπρέλα εμφανίζεται να εξετάζει σοβαρά να κοντύνει τον κ. Τσίπρα στη διαδικασία της εκλογής του από «την κοινωνία των μελών», μέσω είτε της αποχής, είτε του άκυρου και του λευκού και για να διαρρήξει κάθε πιθανότητα να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να έλκεται από «την προοδευτική διακυβέρνηση», την οποία οι της Ομπρέλας την θεωρούν «ξεπούλημα του αριστερού χαρακτήρα του κόμματος και υποταγή στην παλαιοπασοκική παράδοση».
Το σχέδιο προβλέπει έναν Τσίπρα εκλογικά αποδυναμωμένο εντός του κόμματος, άρα ανήμπορο ή εξαιρετικά αδύναμο να διακινεί σενάρια προοδευτικής διακυβέρνησης, ειδικά με τον ίδιο πρωθυπουργό, να συνομιλεί με όρους πρωταγωνιστή και να επιμένει να ηγηθεί ενός μετωπικού κυβερνητικού σχήματος από κόμματα και κομματίδια χωρίς κανένα συνεκτικό ιστό μεταξύ τους, με όραμα την καρέκλα και την πάση θυσία εξουσία.
Στον σχεδιασμό της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ η αποδυνάμωση του κ. Τσίπρα στη διαδικασία της εκλογής του θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στις πρωτοβουλίες του. Θα τον καταστήσει ευκολότερα αντιμετωπίσιμο από άλλους πολιτικούς αρχηγούς (λέγε με Ανδρουλάκη) που είναι πιθανό να επιδιώξουν οι ίδιοι να ηγηθούν ενός μετωπικού κυβερνητικού σχήματος (κάτι για πολιτική επικυριαρχία της «σοσιαλδημοκρατίας» στις επόμενες εκλογές ακούστηκε δια χειλών του προέδρου του ΚΙΝΑΛ) και θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλλει στην πολιτική του εκπροσώπηση μια συλλογική έκφραση και όχι μια μονοπρόσωπη εκπροσώπηση από ένα Πρόεδρο που δεν θα διαθέτει μια ισχυρή εντός του κόμματος του νομιμοποίηση.
Βεβαίως, επειδή έχει καταστεί σαφές πως στο Συνέδριο δεν θα κριθεί, στην ουσία, τίποτε περισσότερο από μια ανιαρή και ιστορικά ξεπερασμένη αντιπαράθεση για απόψεις και θέσεις που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα και δεν αφορούν την ελληνική κοινωνία, όλος ο σχεδιασμός μεταφέρεται για τις αρχές Μαΐου, όπου αναμένεται να εξελιχθεί η εκλογική διαδικασία, ο χρόνος στην περίπτωση αυτή ευνοεί την Ομπρέλα να ζυμώσει το βασικό τη σχέδιο για «ένα Πρόεδρο υπό κηδεμονία».
Δεν είναι τυχαίο πως ο κ. Ανδρουλάκης στην τελευταία του παρέμβαση απαντώντας στην «πρόσκληση» του κ. Μητσοτάκη για την αναγκαία «κυβερνητική σταθερότητα» πρόταξε «τον σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα της επόμενης κυβέρνησης», θέση που εκτιμάται ως απάντηση στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι στη Νέα Δημοκρατία, την τελευταία δεν την αφορά αυτή η προοπτική, αντίθετα την διευκολύνει σημαντικά να θέσει σκληρά διλήμματα στον ελληνικό λαό και να περιμένει κέρδη εκλογικά.
Στο ΚΙΝΑΛ είναι λογικό να αναμένουν από το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και περισσότερο από την εκλογική διαδικασία της Κουμουνδούρου έναν Τσίπρα «μικρό κι αδύναμο», ελεγχόμενο από ένα Τσακαλώτο σκληρό και πολιτικά ανελαστικό, για να διευκολυνθούν οι ίδιοι να επικοινωνήσουν το δικό τους αφήγημα περί «σοσιαλδημοκρατίας» και ως κυβερνητική προοπτική, ώστε να βρεθούν σε θέση οδηγού και να διεκδικήσουν πολλά περισσότερα από εκεί που φτάνει σήμερα ο ίσκιος τους.
Το θέμα σε κάθε περίπτωση είναι πως ο κ. Τσίπρας δεν κρατάει το παιχνίδι στα χέρια του, τα χαρτιά είναι σημαδεμένα και κάθε μέρα που περνάει ξεφτίζουν, ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς το Συνέδριο και την εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής βαθιά διχασμένος, το κλίμα στην Κουμουνδούρου και στις Οργανώσεις μελών είναι πολεμικό και δεν προοιωνίζεται τίποτε θετικό για το μέλλον του χώρου.