Κάθε όριο έχει ξεπεράσει η υποκρισία και ο λαϊκισμός του Αλέξη Τσίπρα, γυρίζοντας με γοργά βήματα στο παρελθόν, σε νοοτροπίες και τακτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στα οικονομικά αδιέξοδα της περασμένης δεκαετίας.
Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δίνει τα ρέστα του στο χαρτί της πόλωσης και της όξυνσης του πολιτικού κλίματος, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μείνει όρθιος και να κρατήσει το κομματικό του ακροατήριο, την ώρα που η άνοδος του ΚΙΝΑΛ προκαλεί εκνευρισμό και ανησυχία στα υψηλά κλιμάκια της Κουμουνδούρου.
Βλέποντας την κατρακύλα και τα εσωκομματικά του αδιέξοδα επιχειρεί πλέον να καπηλευτεί τις αγωνίες και τα αιτήματα των αγροτών στο θεσσαλικό κάμπο και με το γνωστό θράσος που τον διακρίνει, πήγε για μία ακόμη φορά να υποσχεθεί και να εκφράσει δήθεν τη συμπαράσταση του.
Μπορεί ο ίδιος να αισθάνεται σύγχρονος Μαρίνος Αντύπας, ωστόσο οι αγρότες θυμούνται πολύ καλά τα χρόνια της διακυβέρνησης του, όπου βίωσαν στο πετσί τους την υπερφορολόγηση, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και την απουσία σύγχρονων πολιτικών για την αξιοποίηση ενός μεγάλου συγκριτικού πλεονεκτήματος για τη χώρα που είναι ο πρωτογενής τομέας.
Αντί λοιπόν να παριστάνει τον μάγο με τα δώρα, θα έπρεπε να ετοιμάσει την απολογία του για όσα έκανε και περισσότερο για όσα δεν έκανε την εποχή της παντοκρατορίας του, όταν η αγροτιά αντιμετώπισε αδιαφορία και ερασιτεχνισμούς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίδοτο στην επαναστατική γυμναστική του Τσίπρα είναι η υλοποίηση ενός συνεκτικού σχεδίου για τον αγροτικό κόσμο που αποτελεί μια από τις ατμομηχανές της ελληνικής οικονομίας.
Αν η Κυβέρνηση προχωρήσει στο μετασχηματισμό της παραγωγής και στην περαιτέρω στήριξη της αγροτικής γης, τότε θα μπορέσει να κυριαρχήσει ξανά σε μία δεξαμενή ψηφοφόρων που κατάφερε με πολύ κόπο να φέρει κοντά της τα τελευταία είκοσι χρόνια.