Ακόμη και εάν δεν υπήρχε κανένα άλλο επιχείρημα υπέρ της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΗ, όπως η νυν διοίκηση της ανακοίνωσε ( υπάρχουν βεβαίως δεκάδες και ισχυρότατα για όποιον έχει ξεπεράσει το στάδιο με τις παρωπίδες), μόνη η αντίδραση ( και πριν από αυτή η ύπαρξη) της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και των απογόνων των Φωτόπουλων αγκαλιά με τον Τσίπρα αρκεί για να χειροκροτήσει ένας λαός ολόκληρος την απόφαση και να στοιχηθεί στο πλευρό της διοίκησης και της κυβέρνησης.
Του Χρήστου Υφαντή
Αν, μάλιστα, θυμηθεί κανείς τις δεσμεύσεις του «λαοπρόβλητου ηγέτη» όταν οι «θεσμοί» τον στρίμωχναν, μετά τις παρανοϊκές επιλογές του, εκμεταλλευόμενοι την απόλυτη άγνοια του και την ιστορική ανικανότητα του να ασκήσει και την στοιχειωδέστερη των πολιτικών για το 17% της ΔΕΗ, το Υπερταμείο, την συμφωνία για την πώληση του και την κατάληξη των εσόδων ( θα πήγαιναν στην αποπληρωμή του χρέους και θα χάνονταν σταγόνα στον ωκεανό των δισεκατομμυρίων οφειλών), τότε η επιλογή της ΔΕΗ είναι ιστορική.
Ο κ. Αλέξης, το δείγμα της μικρόνοιας τους είναι απολύτως ασφαλές, τα παλληκάρια έχουν τόσους σκελετούς στο ντουλάπι τους που δεν ξέρουν από πού τους ξεφυτρώνει κάθε φορά και ένας, αυτή τη φορά, εκτός από τις αστειότητες για «ξεπούλημα» της ΔΕΗ, προέκυψαν η ΓΕΝΟΠ και ο πάλαι ποτέ «εν τοις πράγμασι» διοικητής της ΔΕΗ, ο Φωτόπουλος.
Το δυστύχημα για τον Τσίπρα δεν είναι «το ξεπούλημα της ΔΕΗ», αυτά τα λέει για να τα γράφει πρωτοσέλιδα η κομματική δημοσιογραφία, ο κανονικός κόσμος γελάει, ούτε ότι πιστεύει πως ο λαός έχει μόνιμο Αλτσχάϊμερ ή μνήμη χρυσόψαρου και εύκολα θα καταναλώσει ό,τι του σερβίρεται από την κομματική επικοινωνία.
Η μεγάλη ήττα του ξεκινάει από όσα ο ίδιος και το κόμμα του έκαναν σε βάρος της ΔΕΗ στα πέντε χρόνια διακυβέρνησης της χώρας, από το ότι την έστειλαν, τις τελευταίες μέρες της εξουσίας τους, να εξαγοράζει κάτι σαπάκια στα Σκόπια για να προωθηθεί η Συμφωνία των Πρεσπών και καταλήγει πως στην αντίρρηση τους για την εξέλιξη επικαλούνται ό,τι χειρότερο, ό,τι απεχθέστερο, ότ,ι προσβλητικότερο γεννήθηκε ποτέ στον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό τα τελευταία χρόνια, την ΓΕΝΟΠ και την ακυρωμένη στην κοινή συνείδηση ηγεσία της ( εκείνη η ιστορική μορφή του ελληνικού τουρισμού, ο μοναδικός Ρίζος Ρίζος με τα γραφεία ταξιδίων και διακοπών που να βρίσκεται άραγε;).
Αφήνω στην άκρη πως πριν ξεδιπλωθεί ολόκληρο το κανονικό αφήγημα της διοίκησης της ΔΕΗ « για το τι σκοπεύει να κάνει με τα 750 εκατομμύρια ευρώ που περιμένει να εισρεύσουν στην εταιρεία», ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να κατοχυρώσει μια ακραία αντιπολιτευτική θέση που σύντομα θα τον κυνηγάει σαν Ερινύα, αυτό είναι το dna του, αυτό τον ωθεί στην αντιπολίτευση του, με αυτό επιβίωσε στις πλατείες με τους αγανακτισμένους και στις πορείες με τους ανεμβολίαστους, αυτό ξέρει, αυτό κάνει σε τελευταία ανάλυση.
Η ΓΕΝΟΠ, οι τέως και πρώην πρόεδροι της ΔΕΗ, οι ακραίοι κρατικοδίαιτοι μιας ΔΕΗ υποχείριο στο φαγοπότι των συνδικαλησταράδων, όλοι αυτοί που κατάντησαν την μεγαλύτερη κρατική επιχείρηση να κοστίζει το καλοκαίρι του 2019 περί τα 300 εκατομμύρια ευρώ ολόκληρη είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να επιβεβαιωθεί πλήρως στην κοινή συνείδηση η επιλογή της διοίκησης της εταιρείας και το επενδυτικό της πρόγραμμα, όπως αυτό σταδιακά ξεδιπλώνεται και παρουσιάζεται.
Ο Τσίπρας δεν αντέχει εξελίξεις σαν κι αυτή, δεν τις κατανοεί, δεν μπορεί να τις εντάξει στο ιδεολογικό και αξιακό του περιβάλλον, του είναι «tabula rasa», ανάλογες επιλογές απονομιμοποιούν την ίδια την ύπαρξη του, τον καθιστούν αποσυνάγωγο της διαδικασίας και τον στέλνουν σε μια γωνία να αναμασά τα παραμύθια του ισχυρού κράτους –λάφυρου στις ορέξεις των κυβερνήσεων και των λήσταρχων του κρατικού συνδικαλισμού.
Είναι λογικό να απλώνει το χέρι για βοήθεια σε όσους ο ίδιος έμαθε να αναγνωρίζει ως «αριστερούς και προοδευτικούς», σε εκείνους που ο ελληνικός λαός χρυσοπλήρωνε δεκαετίες για να παριστάνουν τους επαναστάτες εκ του ασφαλούς και να κατεβάζουν όποτε γουστάρουν τους διακόπτες εκβιάζοντας τις κυβερνήσεις και την κοινωνία για να ικανοποιήσουν τις ατομικές τους επιδιώξεις.
Δυστυχώς και για τους δύο οι καιροί άλλαξαν και δεν υπάρχει οδός διαφυγής από την σκληρή πραγματικότητα στις σοσιαλιστικές ονειρώξεις και στις νεοκομμουνιστικές φαντασιώσεις, αυτό το έργο δεν το παίζει κανένας πουθενά στον πλανήτη, Φωτόπουλοι δεν κατοικοεδρεύουν πλέον πουθενά και οι Ρίζοι με τα γραφεία ταξιδίων μας αποχαιρέτησαν.
Το ίδιο και οι μύθοι της μεταπολίτευσης για τις μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις με τις κοινωνικές αναφορές και τις «προοδευτικές» συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Τώρα, το έργο παίζεται αλλιώς, είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τους εναπομείναντες υπερασπιστές της άλλοτε κραταιάς λογικής των δημόσιων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, ούτε δημόσιες ήταν, ούτε λειτούργησαν ποτέ υπέρ της κοινής ωφέλειας. Ο λαός πλήρωνε όλη αυτή την δήθεν ωφέλεια, ήρθε η ώρα να σταματήσει να το κάνει.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
