Μετά την άνετη επικράτησή του στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών Εκλογών στη Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν επανεκλέχτηκε Πρόεδρος της Γαλλίας. Έτσι ο κεντρώος πολιτικός θα κάνει και δεύτερη θητεία στην Προεδρία της Γαλλίας. Πλέον η επόμενη μεγάλη πρόκληση για τον Γάλλο Πρόεδρο είναι οι Βουλευτικές Εκλογές του Ιουνίου.
"Ο Εμανουέλ Μακρόν θριάμβευσε στις γαλλικές προεδρικές εκλογές". "Η Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε μια βαθιά ανάσα". Παρόλο που οι περισσότεροι γνώριζαν ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία πιθανότητα να εκλεγεί η Μαρίν Λε Πεν, αυτοί είναι μερικοί από τους τίτλους των αγγλόφωνων κυρίως μέσων ενημέρωσης που έδειξαν για ακόμα μια φορά ότι αδυνατούν να κατανοήσουν στο ελάχιστο την γαλλική πολιτική πραγματικότητα. Ο Εμανουέλ Μακρόν όχι απλώς δεν έχει καταφέρει να επιβάλει την πολιτική του, αλλά αντίθετα ο επανεκλεγείς πρόεδρος θα πρέπει να έχει τον νου του καθώς τα ποσοστά και οι αριθμοί δεν είναι με το μέρος του.
Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η πρώτη φορά στην 5η Γαλλική Δημοκρατία που ένας απερχόμενος Πρόεδρος που έχει την πλειοψηφία και στην Εθνοσυνέλευση επανεκλέγεται μετά τον Σαρλ ντε Γκωλ το 1965. Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν είχε αποτύχει να επανεκλεγεί το 1981, ο Νικολά Σαρκοζί απέτυχε επίσης το 2012. Όσο για τον Φρανσουά Ολάντ, αποφάσισε να μην ζητήσει εκ νέου την ψήφο των Γάλλων πολιτών καθώς η δημοφιλία του βρισκόταν στα Τάρταρα. Ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Ζακ Σιράκ είχαν μεν επανεκλεγεί αλλά μετά από μια περίοδο “συμβίωσης" στην προεδρία και την Κυβέρνηση, κάτι που σημαίνει ότι ο Εμανουέλ Μακρόν γράφει ένα νέο κεφάλαιο στην γαλλική πολιτική ιστορία.
Οι βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν σε δύο γύρους την Κυριακή 12 και την Κυριακή 19 Ιουνίου. Οι Γάλλοι πολίτες θα επιλέξουν 577 βουλευτές. Από το 2002 και την καθιέρωση της πενταετούς θητείας, μετά το δημοψήφισμα του Ζακ Σιράκ, οι βουλευτικές εκλογές πραγματοποιούνται κάθε πέντε χρόνια, στον απόηχο των προεδρικών εκλογών. Επιτρέπουν, ή όχι, στον νέο αρχηγό του κράτους να κερδίσει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Αυτή η πλειοψηφία είναι απαραίτητη για να εφαρμόσει την πολιτική του και να αποφύγει μια περίοδο “συμβίωσης”.
Η βασική αποστολή των μελών της Εθνοσυνέλευσης (περισσότερο από αυτών της άνω βουλής, ήτοι της Γερουσίας) είναι να ψηφίζει ή να καταψηφίζει τους νόμους που προτείνει η κυβέρνηση, ενώ τα μέλη της εθνοσυνέλευσης έχουν επίσης το δικαίωμα να προτείνουν νομοσχέδια. Παράλληλα τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν πρόταση μομφής κατά τη εκτελεστικής εξουσίας και εάν αυτή εγκριθει με απόλυτη πλειοψηφία, τότε η κυβέρνηση οδηγείται σε παραίτηση. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί μόλις μία φορά στην 5η Γαλλική Δημοκρατία, και συγκεκριμένα το το 1962, όταν η κυβέρνηση του Ζωρζ Πομπιντού αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Για να καταφέρει μια πολιτική παράταξη και εν προκειμένω αυτή του προέδρου της χώρας, να ελέγχει την Εθνοσυνέλευση, χρειάζεται τουλάχιστον 289 βουλευτές. Εάν κανένα κόμμα δεν συγκεντρώσει αυτόν τον αριθμό, τότε θα υπάρξει η λεγόμενη “συγκατοίκηση”. Η τελευταία συγκατοίκηση χρονολογείται από το 1997. Ο σοσιαλιστής Λιονέλ Ζοσπέν έγινε πρωθυπουργός του Ζακ Σιράκ, ενώ πριν από αυτό το γεγονός, η Γαλλία γνώρισε δύο ακόμα περιόδους “συμβίωσης”. Μεταξύ του 1986 και του 1988, όταν ο Ζακ Σιράκ ήταν πρωθυπουργός του Φρανσουά Μιτεράν και από το 1993 έως το 1995 όταν ο Εντουάρ Μπαλαντίρ ήταν πρωθυπουργός της χώρας, ενώ ο Φρανσουά Μιτεράν Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Εκτός από την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας και του ελέγχου της εκτελεστικής, το διακύβευμα των βουλευτικών εκλογών, είναι επίσης οικονομικό. Ακόμη και αν αποτύχουν να εκλέξουν τους υποψηφίους τους, τα πολιτικά κόμματα μπορούν να αναμένουν ότι θα λάβουν δημόσια χρηματοδότηση. Εάν συγκεντρώσουν τουλάχιστον 1% των ψήφων σε τουλάχιστον 50 εκλογικές περιφέρειες, τα κόμματα λαμβάνουν 1,42 ευρώ ανά ψήφο και ανά έτος.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
