O Reinhold Niebuhr ένας αμερικανός θεολόγος θεωρείται εμπνευστής μιας δήλωσης η οποία σήμερα αποτελεί θεμέλιο λίθο των κινημάτων ψυχολογικής ανάκαμψης: «..Θεέ μου δωσ’ μου το θάρρος να αλλάξω αυτά που μπορώ, τη δύναμη να αποδεχτώ αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω και τη σοφία να καταλαβαίνω τη διαφορά μεταξύ των δυο…».
Κατ’ αντιπαραβολή, ο Αμερικανός ψυχοθεραπευτής – David Richo – προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν πέντε αλήθειες για τη ζωή, οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητες για όλους. Ύστερα από χρόνια ψυχοθεραπευτικής πρακτικής, διαπίστωσε ότι στις συνεδρίες με πελάτες του εμφανιζόταν κατ’ επανάληψη κάποια θέματα προς συζήτηση-δεδομένα ζωής, έναντι των οποίων όλοι είμαστε ανίσχυροι:
– Τα πάντα αλλάζουν και τελειώνουν
– Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε
– Η ζωή δεν είναι δίκαιη για όλους
– Ο πόνος είναι κομμάτι της ζωής
– Οι άνθρωποι δεν μας αγαπούν και δεν είναι πιστοί όλη την ώρα
Σύμφωνα με τον Richo…
όσο αντιστεκόμαστε σε αυτές τις πέντε αντιλήψεις ζωής, η καθημερινότητα μας αρχίζει να εμπεριέχει σειρά ματαιώσεων και απογοητεύσεων, αλλά και σύνθλιψη.
Απεναντίας, όσο πιο ενεργά το άτομο συμμερίζεται τα παραπάνω, έρχεται σε συμμαχία με το γεγονός ότι όλοι χρειαζόμαστε κουράγιο, αυτοσυμπόνοια και ωριμότητα, προκειμένου να ζήσουμε μια ζωή με νόημα. Η ειδοποιός διαφορά εδώ συνίσταται στο στοιχείο της ενεργούς αποδοχής, όσων μας συμβαίνουν.
Η ενεργός αποδοχή, φαίνεται ότι αποτελεί – αντίδοτο στο φόβο – και θέτει τα θεμέλια για την ανάπτυξη εμπιστοσύνης στον εαυτό και στις ικανότητες του. Παραδείγματος χάριν, όταν τα πράγματα αλλάζουν ή τελειώνουν, μας ωθούν να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα.
Όταν ενστερνιζόμαστε την αντίληψη, ότι πολλές φορές η ζωή είναι άδικη, μαθαίνουμε να συγχωρούμε πιο εύκολα. Όταν ο πόνος γίνεται μέρος της ζωής μας, ενεργητική αποδοχή σημαίνει ότι καλλιεργούμε τόσο την αυτοσυμπόνοια, όσο και την συμπόνοια για άλλους, όσους υποφέρουν. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι οι άλλοι δεν μας αγαπούν και δεν είναι πιστοί σε μας όλοι την ώρα, καλλιεργούμε μια διαφορετική πτυχή της δεξιότητας της αποδοχής, την οποία οι ψυχολόγοι ονομάζουν «άνευ όρων αποδοχή».