Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας διαφωνούν στα πάντα, αυτονοήτως, ενόψει της επίσημης προκήρυξης των εκλογών. Ωστόσο, συγκλίνουν σε μία βασική επιδίωξη, την οποία έχουν εν πολλοίς καταφέρει -για την ώρα τουλάχιστον: να «απομονώσουν» τον Νίκο Ανδρουλάκη. 

Για αρκετούς μήνες μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αλλά και μετά την καταγγελία του για την παγίδευση του τηλεφώνου του που έφερε τα πάνω-κάτω στο πολιτικό σκηνικό, όλα έδειχναν ότι ο κρητικός πολιτικός θα ήταν ο «ρυθμιστής» των εξελίξεων, αλλά και ότι η πολιτική διαπάλη μετατρεπόταν σε μία «μάχη για τρεις». Μάλιστα, είχαν περισσέψει τότε και διάφορες βιαστικές, όπως αποδείχθηκε, αναλύσεις για αλλαγή των συσχετισμών στην Κεντροαριστερά -καίτοι όποιος υποτίμησε τα τελευταία 15 χρόνια τον Αλέξη Τσίπρα, το βρήκε (με μαθηματική, μάλιστα, ακρίβεια) μπροστά του. 

Μυλόπετρες

Ωστόσο, η υψηλού ρίσκου στρατηγική του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να ρίξει όλα τα αντιπολιτευτικά «λεφτά» του στις υποκλοπές, αλλά και οι διαρκείς παλινωδίες στην πολιτική γραμμή και στην πολιτική συνεργασιών που… κάθε φορά παρουσιάζει, έχον φέρει τα πάνω κάτω. Και τώρα που η πόλωση έχει πάρει φωτιά και οι δύο μείζονες πολιτικές αντίπαλοι κατηγορούν ο ένας τον άλλο ακόμη και για… υπόνοιες νοθείας στις εκλογές, είναι σαφές ότι υπάρχει κάτι στο οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας συγκλίνουν: στην τακτική συρρίκνωσης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στα παλιά «κιλά» του κόμματος, όταν ήταν απλώς ένα κόμμα του «ενδιάμεσου χώρου», όπως έχουμε συνηθίσει να το χαρτογραφούμε πολιτικά με όρους συμβατικής πολιτικής γεωγραφίας. 

Βεβαίως, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αρκετοί πολίτες είτε δεν συγκινούνται με τις υποκλοπές, είτε δεν τις κατηγοριοποιούν ως βασικό κριτήριο για την ψήφο τους. Πέραν αυτού, η πόλωση και οι τακτικές που ακολουθούν έναντι του ΠΑΣΟΚ εις έκαστος οι «μεγάλοι» έχουν εξ αντικειμένου συμπιέσει την -όποια- δυναμική θα μπορούσε να αναπτύξει η Χαριλάου Τρικούπη: είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιστρέψει με σαφήνεια στην στρατηγική της αυτοδυναμίας, δείχνοντας να «προσπερνά» την προαναγγελία του ΠΑΣΟΚ ότι θα είναι παρόν για να… δώσει «λύση» μετά τις πρώτες εκλογές. Με τον τρόπο αυτό, αλλά και με τον «αέρα νίκης» (ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, με τον «αέρα πρωτιάς»…) που οι δημοσκοπήσεις «δίνουν» στον Κυριάκο Μητσοτάκη, όταν το εκλογικό σώμα βλέπει ότι ο πρωθυπουργός απλώς… «προσπερνά» τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τα ενδεχόμενα που… ανοιγοκλείνει, αυτό εν πολλοίς μεταφράζεται και σε απαξίωση για τη Χαριλάου Τρικούπη. 

Επιπροσθέτως, πλέον τις πιέσεις στον Νίκο Ανδρουλάκη έχει εντείνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει «ξεχάσει» το τελευταίο διάστημα τον διακηρυγμένο στόχο του «να στείλει τον Μητσοτάκη στην αντιπολίτευση» και αποφεύγει να επαναλάβει ότι «ο παρακολουθούμενος δεν μπορεί να συνεργαστεί με τον παρακολουθούντα». Και, μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να φρόντισε να πάρει πίσω την υπόνοια ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι «εκβιάσιμος», ωστόσο έχει καταστήσει σαφές στη Χαριλάου Τρικούπη ότι δεν μπορεί να φτάσει ως τις κάλπες με… «δημιουργική ασάφεια». «Αν ο κ. Ανδρουλάκης δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συνεργαστεί το θύμα με τον θύτη των υποκλοπών, αυτό είναι πολιτικό ζήτημα», παρατήρησε με νόημα προ ημερών ο Αλέξης Τσίπρας. 

Και κάπως έτσι, παρά το γεγονός ότι η απλή αναλογική δημιουργεί, θεωρητικά, ένα περιβάλλον ευνοϊκό για όλα τα μικρότερα κόμματα, η χώρα εισέρχεται στην τελική ευθεία με το ΠΑΣΟΚ πολιτικά και επικοινωνιακά συμπιεσμένο και τους δύο βασικούς διεκδικητές της εξουσίας να έχουν διαμορφώσει ένα κλασικό, διπολικό προεκλογικό σκηνικό ακραίας πόλωσης. Ένα σκηνικό, δηλαδή, που εν πολλοίς λειτουργεί όπως οι Συμπληγάδες πέτρες στην Οδύσσεια. Μένει να φανεί, λοιπόν, αν ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να κάνει ό,τι ο Οδυσσέας.