Η καλή φυσική κατάσταση είναι ο καλύτερος τρόπος για τη διατήρηση καλής καρδιακής υγείας ακόμα και για τα άτομα με υψηλό γενετικό κίνδυνο καρδιοπάθειας.
Αυτό προκύπτει από μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ.
Σε μια από τις μεγαλύτερες μελέτες επιδημιολογικής παρατήρησης για την φυσική κατάσταση και την καρδιακή νόσο, οι ερευνητές μελέτησαν στοιχεία που αφορούσαν σχεδόν μισό εκατομμύριο άτομα εγγεγραμμένα στη βάση UK Biobank.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα άτομα με υψηλότερα επίπεδα δύναμης λαβής, φυσικής δραστηριότητας και καρδιοαναπνευστικής επάρκειας είχαν μειωμένο κίνδυνο εμφράγματος και εγκεφαλικού επεισοδίου, ακόμα κι αν είχαν γενετική προδιάθεση για καρδιακή νόσο.
«Οι άνθρωποι δεν πρέπει να εγκαταλείπουν την άθληση επειδή έχουν γενετικό κίνδυνο καρδιακής νόσου. Όχι ότι πρέπει να μένουν απαθείς και όσοι έχουν χαμηλό γενετικό κίνδυνο. Δεν πρέπει να ξεχνά με ότι γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες επηρεάζουν καθοριστικά την υγεία μας», γράφει ο Ερικ Ινγκελσον, καθηγητής Καρδιαγγειακής Ιατρικής στο αμερικάνικο πανεπιστήμιο, στο επιστημονικό έντυπο Circulation.
Στο πλαίσιο της μελέτης οι ερευνητές αξιολόγησαν τα επίπεδα φυσικής κατάστασης και σωματικής δραστηριότητας των 487.702 συμμετεχόντων μέσω τεστ λαβής, ερωτηματολόγια για τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας αλλά και βηματόμετρα που είχαν φορέσει για επτά ημέρες. Επίσης, έκαναν και στατικό ποδήλατο.
Οι ειδικοί συμπεριέλαβαν και πληροφορίες για γενετικά χαρακτηριστικά 468,095 συμμετεχόντων.
Η συνδυαστική ανάλυση έδειξε ότι η υψηλή φυσική κατάσταση και σωματική δραστηριότητα σχετιζόταν με χαμηλότερα επίπεδα αρκετών αρνητικών καρδιαγγειακών αποτελεσμάτων, όπως η στεφανιαία νόσος, το εγκεφαλικό επεισόδιο και η κολπική μαρμαρυγή.
Μεταξύ των ατόμων που θεωρήθηκαν υψηλού γενετικού κινδύνου για καρδιακή νόσο, τα υψηλά επίπεδα καρδιοαναπνευστικής υγείας σχετίστηκαν με 49% μικρότερο κίνδυνο στεφανιαίας νόσου και 60% μικρότερο κίνδυνο κολπικής μαρμαρυγής.
Για όσους είχαν ενδιάμεσο γενετικό κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου, όσοι είχαν την δυνατότερη λαβή είχαν και 36% μικρότερο κίνδυνο εκδήλωσης στεφανιαίας νόσου και 46% μείωση του κινδύνου κολπικής μαρμαρυγής, συγκριτικά με άτομα που είχαν ίδιο γενετικό κίνδυνο και πιο αδύναμη λαβή.