Η Μάρω Κοντού, εκτός από σπουδαία ηθοποιός, είναι μία γυναίκα που αποπνέει αίγλη και κομψότητα σε κάθε έκφανση της ζωή της.
Συνέντευξη στην Πέννυ Κροντηρά
Πρωτοεμφανιστήκατε στο θέατρο δίπλα στο πλευρό του Δημήτρη Χορν. Μιλήστε μας για αυτή σας την εμπειρία. Πως φάνταζε τότε στα μάτια σας;
Απίστευτη! Ένας νέος ηθοποιός, μόλις βγαίνει από τη σχολή, δεν φαντάζεται ότι θα έχει τη χαρά και την τιμή να συμπρωταγωνιστήσει με τον Δημήτρη Χορν. Ήταν κάτι που με ξάφνιασε… αρχικά είχα αρνηθεί. Τελικά, μετά από πολλά, αποφάσισα να το προσπαθήσω! Αυτή ήταν η αρχή… εκπληκτική αρχή! Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς την προσωπικότητα του Δημήτρη Χορν και εκτός σκηνής…
Ήταν ένας άνθρωπος χαρισματικός, με χιούμορ, πάρα πολύ δοτικός, ευγενής… Πολλά χαρίσματα για τον χαρακτήρα ενός ατόμου. Βέβαια, πάνω στη σκηνή ήταν μοναδικός, ένα αερικό, όπως τον έλεγα εγώ! Με είχε συμβουλεύσει πολλά για την καριέρα μου… ευτυχώς(!) και για αυτό σώθηκα και συνέχισα.
Ποιον συνάδελφο έχετε μέσα στην καρδιά σας και ποια ταινία που πρωταγωνιστήσατε δεν βαριέστε να βλέπετε;
Η «δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» αγαπημένη ταινία και υπέροχος ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην τότε ερμηνεία. Να φανταστείτε ότι τότε ήμασταν και οι δύο γύρω στα 27-28 ετών και νομίζω ότι ιδιαίτερα η ερμηνεία του Γιώργου είναι φανταστική. Όλες τις ταινίες τις αγαπώ, γιατί ήμουν τυχερή που έπαιξα σε αυτές. Όλες είχαν ένα γλυκό θέμα, είχανε ποιότητα και απέδιδαν την εποχή που ήταν πολύ καλύτερη από τη σημερινή, για αυτό και ο κόσμος τις αγαπάει νομίζω…
Για 2η χρονιά «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» στο Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη»… Μία παράσταση με πολλούς και σπουδαίους συντελεστές που ο κόσμος στηρίζει. Πείτε μας πώς βιώνετε επαγγελματικά τη σεζόν αυτή στη θεατρική σκηνή.
Ειδικά φέτος, δεν μου λείπει τίποτα διότι είμαι σε ένα υπέροχο «Όριεντ Εξπρές» και ταξιδεύω με ταλαντούχους και αγαπημένους ηθοποιούς. Η Κάτια Δανδουλάκη, ο Δάνης Κατρανίδης, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Τάσος Χαλκιάς, η Τάνια Τρύπη, η ΤαμίλαΚουλίεβα, ο Τάκης Παπαματθαίου και τρεις νέοι υπέροχοι ηθοποιοί.
Μία παράσταση με μεγάλη προσέλευση και επιτυχία που με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη. Είναι μία συνεργασία με υπέροχα παρασκήνια που τη διέπει πολλή αγάπη και τεράστια φιλία μεταξύ ημών των συμμετεχόντων. Μάλιστα θα έχει και συνέχεια στη Θεσσαλονίκη.
Μέσω του ταξιδιού στην υποκριτική φθάσατε στην «Ιθάκη» σας;
Όχι, δεν θα ήθελα να φτάσω στην Ιθάκη μου. Θέλω να υπάρχει πάντα το όνειρο της «Ιθάκης»… μέχρι τελευταία στιγμή. Σκεφτείτε να φτάσει κάποιος... Μετά; Τι έχει μετά; Ελπίζω να φτάσει στην όποια «Ιθάκη» εννοεί ο καθένας για τον εαυτό του…
Παραδοσιακή γυναίκα ή φεμινίστρια;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο νομίζω. Είμαι λιγάκι ροκ! Είμαι πιο μοντέρνα για την ηλικία μου και την εποχή μου. Από πολύ νωρίς έχω απαλλαγεί από τα ταμπού και τις προλήψεις.
Γνωρίζω ότι διατελέσατε για 2 χρόνια Πρόεδρος του κέντρου βρεφών «Η Μητέρα». Τι αποκομίσατε από αυτό σας το πόστο;
Υπέροχη εποχή και εμπειρία. Μια γλυκιά θλίψη αρχικά, που έγινε ενέργεια σε μένα και βοήθεια τεράστια προς το «Μητέρα». Είμαι περήφανη, γιατί σαν Πρόεδρος του «Μητέρα» κατάφερα πράγματα απίστευτα, που δεν είχαν γίνει πριν και ούτε γίνονται στη συνέχεια. Έμεινα 19 μήνες εκεί και προσέφερα στο κέντρο «Μητέρα» υπηρεσίες που εκκρεμούσαν χρόνια ατελείωτα.
Μία εκσυγχρονισμένη θέρμανση για όλο το συγκρότημα, ένα ασανσέρ που δεν υπήρχε και ανεβαίνανε τα φαγητά με καρότσια, ένα καινούργιο πούλμαν, όλα τα βρεφικά είδη, τρόφιμα ατελείωτα και πολλά - πολλά άλλα… τι να πρωτοθυμηθώ; Δούλεψα πάρα πολύ σκληρά στο «Μητέρα» και νομίζω επιτυχώς. Γίνεται μία καλή προσπάθεια και για τον ψυχολογικό τομέα των παιδιών.
Η δουλειά του Ιδρύματος είναι να παραδώσει κάθε παιδί όσο γίνεται υγιέστερο ψυχικά και σωματικά από ό,τι να βρισκόταν σε μία οικογένεια που δεν το θέλει. Είχα δεθεί αρκετά με τα παιδιά. Βεβαίως, είχα κάνει τις επιλογές μου χωρίς να το θέλω. Μερικά παιδιά σε κερδίζουν από μόνα τους. Έχω επισκεφθεί από τότε άλλες μία – δύο φορές το Ίδρυμα.
Ποια η γνώμη σας για τις προσφυγικές ροές που καταφθάνουν στην Ελλάδα και για τα μικρά παιδιά που αν καταφέρουν να φθάσουν στη χώρα μας διαβιούν κάτω από δύσκολες συνθήκες;
Τα παιδιά αυτά είναι μία τεράστια πληγή στο μυαλό μου και την ψυχή μου, η οποία πονάει πολύ… Δεν ξέρω πώς θα διευθετηθεί αυτό το θέμα. Είμαι φοβερά ανήσυχη και λυπάμαι… Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα αυτό που έχει αναλάβει η μικρή και φτωχή μας χώρα. Προσπαθούμε να δείξουμε ανθρωπισμό. Νομίζω ότι τώρα γίνονται κινήσεις να μπει μία τάξη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ελπίζω να πραγματοποιηθεί.
Τι δεν αλλάξατε ποτέ στη ζωή σας μέχρι σήμερα (είτε συνήθεια είτε συμπεριφορά);
Την κολόνιά μου δεν έχω αλλάξει! Η συμπεριφορά μου και η αγωγή που έχω πάρει από το σπίτι μου είναι ίδια. Είμαι πολύ ειλικρινής, αυτό δεν έχει αλλάξει. Ο Χορν μου έλεγε ότι έχω μανιέρα την ειλικρίνεια και όταν μου το πρωτοείπε δεν ήξερα ακριβώς την έννοια της λέξης «μανιέρα». Γενικά, νομίζω ότι είναι προσόν να είσαι ειλικρινής. Η ειλικρίνεια είναι βοήθεια τελικά… όποιος τη δέχεται έχει κέρδος και όποιος την αρνείται κάνει κακό στον εαυτό του.
Σε ποια σημεία έχετε συμφιλιωθεί απόλυτα με τον χαρακτήρα σας και ποια λέτε ότι ενδεχομένως αυτό θα μπορούσα να το έχω αλλάξει αλλά τελικά το αποδέχτηκα;
Τη σπατάλη μου. Δεν εκτιμώ το χρήμα, δεν έχω λεφτά. Αυτό το κουσούρι με ακολουθεί από μικρή. Τα «πετάω» τα λεφτά… μου αρέσει να κάνω δώρα και να βοηθάω. Είμαι πάντα απένταρη, ελάττωμα μεγάλο αυτό.
Έρχονται κάποιες στιγμές δύσκολες και λες «τι έκανα τώρα;»! Επίσης, δεν έχω φωτογραφίες εγώ… Ένα από τα ελαττώματά μου είναι και αυτό. Δεν φυλάω φωτογραφίες, δεν φυλάω κριτικές, δεν έχω αναμνηστικά… δεν έχω καμία φωτογραφία μέσα στο σπίτι μου. Αυτό το έχω από νέα μέχρι σήμερα… Είμαι περαστική…
Μία ευχή, προτροπή ή συμβουλή για το νέο έτος;
Ευχή… Ελευθερία πνεύματος, ψυχής και αισθημάτων… ελευθερία!
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «Καρφί» του Σαββατοκύριακου