Το ποίημα της Κυριακής: Αναστάσιμη Αυγή

Στης Ανάστασης τη χάρη, ρόδινη αυγή σιμώνει,
κι απ’ τα στήθη της γης βαθιά, ευωδιά ελπίδας ζώνει.
Λάμπει το φως στ’ αγιοκέρια, σιωπές γεμάτες νόημα,
και στ’ άστρα ψιθυρίζεται το «Χριστός Ανέστη» αιώνια.

Στους κάμπους αντηχούν ψαλμοί, στα πέτρινα τα σπίτια,
κι η Άνοιξη, νύμφη θριαμβευτής, πλέκει στεφάνια στα βήματα.
Το αρνί σιγογυρίζει πλάι σε χορταριές ευλογημένες,
κι η σούβλα στήνει κύκλους αρχαίους, μυστικούς, ευφρόσυνες σκηνές.

Το κόκκινο αυγό ραγίζει, σαν σύμβολο που σπάζει,
κι απ’ τη ρωγμή ξεπηδά ζωή, που τον θάνατο τρομάζει.
Τα παιδιά γελούν με μάγουλα σαν μήλα φλογισμένα,
κι οι γιαγιάδες σιγοκλαίνε με μάτια δακρυσμένα.

Χορεύουν νέοι στην αυλή με ζωνάρια, με μαντίλες,
και οι παππούδες τραγουδούν με φωνές απ’ άλλες ύλες.
Και μες στον χτύπο του νταουλιού και της ψυχής το ρίγος,
σμίγει η πατρίδα με τον Θεό  και γίνεται ένα σφρίγος.

Είναι η Κυριακή αυτή το ρόδο της παράδοσης,
η φλόγα που δεν έσβησε σε χρόνους λησμονιάς.
Είναι Ελλάδα ολόφωτη, με ήλιο στην ανάσταση,
μια μάνα που κρατά σφιχτά του κόσμου την καρδιά.

©Γιάννης Παρασκευόπουλος
 

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις