Κυριακή των Βαΐων
Σήμερα, ο ήλιος περνά απ’ τις πύλες και οι δρόμοι γεμίζουν κλαδιά ελιάς και φοινικιών. Δεν είναι γιορτή του θριάμβου μα του θριάμβου που προλογίζει...
Το ποίημα της Κυριακής: Του Απρίλη το Φως
Του Απρίλη το φως είναι χάδι βελούδινο, στα φύλλα που τρέμουν, στα χείλη της γης. Στους δρόμους περνά με αρώματα μύρινα, κι ο χρόνος για λίγο σταμα...
Το ποίημα της Κυριακής: Στους δρόμους της σιωπής
Σε βρήκα εκεί που η νύχτα αγκαλιάζει το πρώτο φως, εκεί που οι σκιές δεν φοβούνται να ψιθυρίσουν. Τα χέρια σου μιλούσαν μια γλώσσα που δεν είχα...
Το ποίημα της Κυριακής: Μάρτης
Ο άνεμος σηκώνει σκόνη, γδέρνει τα γυμνά κλαδιά, μια φωνή στα χαλάσματα λέει πως η άνοιξη αργεί ακόμα. Στις πλατείες, τα πρώτα τραπέζια έξω, οι...
Το ποίημα της Κυριακής: Άνοιξη σε όνειρο λησμονημένο
Οι ρίζες ψιθυρίζουν μυστικά στ’ αστέρια, και το φεγγάρι φυτρώνει σε ελιάς κλαδί Τα σύννεφα στάζουν γέλιο στις μαργαρίτες, κι ο άνεμος χορεύ...
Το ποίημα της Κυριακής: Σκιές στις Ράγες
Στις ράγες σβήνουν οι φωνές, στ’ ατσάλι και στο χώμα, αίμα και δάκρυα μαζί , κραυγάζουνε ακόμα. Στην άκρη εκεί του σκοταδιού, μια σπίθα ανασαίνει, ...
Το ποίημα της Κυριακής: Αγάπη απλή αληθινή
Στα μάτια σου βυθίζομαι, σαν κύμα που σπάει σε βράχο, δίχως φόβο, δίχως σκέψη, μόνο με το βάρος της στιγμής. Τα χέρια σου αγγίζουν τον αέρα, κι...
To ποίημα της Κυριακής: Σιωπηλές Φλόγες
Τα δάχτυλά σου, χαράγματα φωτός στο δέρμα μου που διψάει. Ανάμεσα σε ανάσες που σβήνουν και βλέμματα που δεν χρειάζονται λέξεις, υφαίνεται η στιγμ...
Το ποίημα της Κυριακής: Η αγάπη είναι ένα ρολόι που στάζει
Η αγάπη είναι ένα ρολόι που στάζει, οι δείκτες του λιώνουν σε υγρά φεγγάρια. Κάθε χτύπος του χάνεται σε έναν καθρέφτη, κι εγώ περπατώ σε μια λίμνη ...
Το ποίημα της Κυριακής: Λάρισα
Λάρισα, πόλη του κάμπου πλατιά, με του Πηνειού τα νερά να κυλάνε γλυκά. Γη τόσο εύφορη, γεμάτη με ζωή, στα σπλάχνα σου κρύβεις κάθε εποχή. Το φρ...
Το ποίημα της Κυριακής: Αναζητώ τους λογικούς
Που' να ναι άραγε οι σώφρονες Σε τούτη την κοινωνία; Μέσα σε νωπά στιβαρά κάγκελα; 'Η στους δρόμους της σαθρής καθημερινής ζωής Της άδειας...
Το ποίημα της Κυριακής: Αγάπη μου
Στη σιωπή του δειλινού, σου μιλώ χωρίς λέξεις, αγγίζοντας τα σύνορα του χρόνου. Είσαι το φως που διαπερνά τα σύννεφα, η ανάσα που ξυπνά τις ν...