To ποίημα της Κυριακής: Σιωπηλές Φλόγες

Τα δάχτυλά σου, χαράγματα φωτός
στο δέρμα μου που διψάει.
Ανάμεσα σε ανάσες που σβήνουν
και βλέμματα που δεν χρειάζονται λέξεις,
υφαίνεται η στιγμή.

Το στόμα σου, αργή καταιγίδα,
ταξιδεύει πάνω μου
σαν να ανακαλύπτει μια άγνωστη ήπειρο,
σαν να γράφει ποίηση
χωρίς να χρειάζεται χαρτί.

Δεν υπάρχει χρόνος εδώ,
μόνο θερμότητα που πάλλεται
στην άκρη των κορμιών μας,
στο βάθος των χεριών που ψάχνουν
να μάθουν ξανά
την αλήθεια της αφής.

@ Γιάννης Παρασκευόπουλος
 

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις