Το ποίημα της Κυριακής: Του Απρίλη το Φως

Του Απρίλη το φως είναι χάδι βελούδινο,
στα φύλλα που τρέμουν, στα χείλη της γης.
Στους δρόμους περνά με αρώματα μύρινα,
κι ο χρόνος για λίγο σταματά να κυλά.

Ανθίζει η ελπίδα στου κήπου τα στόματα,
ψιθυρίζουν τα ρόδα μυστικά της αυγής.
Μια μέλισσα γράφει στους κάλυκες ποιήματα,
κι η αγάπη ξυπνά στα κορμιά της σιωπής.

Κι εμείς, σαν πουλιά μες στον ήλιο που σμίγουμε,
τραγουδάμε γλυκά μια παλιά προσευχή:
Να μείνει για πάντα αυτή η μέρα που ζήσαμε,
σαν δάκρυ που λάμπει στο φως τη ζωή.

Στου κάμπου τα βάθη τ’ αλέτρι χαράσσεται,
με χέρια τραχιά μα καρδιά που μιλά.
Σπορά κι όνειρο στην αυγή συνταράσσονται,
σαν ύμνος που πάει στον Θεό να κυλά.

Ο Απρίλης δεν λέει ποτέ του αντίο,
είναι κύμα που σκάει σ’ ακρογιάλι κρυφό.
Είναι φλόγα μικρή σε λαμπάδα ελπίδος,
είναι μάνα που σπέρνει το πρώτο “ευλογώ”.

Στου Πάσχα το βράδυ, οι καμπάνες υψώνονται,
και γίνονται οι πόθοι φτερά αναστάσιμα.
Στον κόσμο που πονά, τα φιλιά φανερώνονται—
του Απρίλη τα θαύματα είναι πάντοτε άσημα.

Κι όταν σβηστεί το φως κι η σιγή ξαναγύρει
κι η νύχτα χαράξει μελάνι βαθύ,
ο Απρίλης θα ζει σε μια μνήμη που σπείρει
ελπίδα, αγκαλιά, κι ένα αύριο ανοιχτό σαν φιλί.

Αν ποτέ νοσταλγήσεις το φως και τ’ αγέρι,
θυμήσου μια μέρα που όλα άνθισαν ξανά.
Ήταν τότε Απρίλης — κι ο κόσμος, ένα χέρι
που κράτησε σφιχτά την ψυχή σου απαλά

@ Γιάννης Παρασκευόπουλος 

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις