Το καλοκαίρι με τον παππού και τη γιαγιά – Αξία ανεκτίμητη

Πως διαμορφώνουν τον χαρακτήρα των εγγονών τους – Γιατί είναι ο ρόλος τους ιδιαίτερος στην οικογένεια. Αυτές τις ημέρες οι παππούδες και οι γιαγιάδες ζουν τα εγγόνια τους και αυτά αντίστοιχα εκείνους.  Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι μια  εποχή που οι γενιές έρχονται κοντά και περνάνε ωραίες στιγμές που θα μετατραπούν σε αναμνήσεις.

Μετά τους γονείς για τα παιδιά η πιο υγιής σχέση είναι αυτή με τους παππούδες και τις γιαγιάδες και αυτό συμβαίνει για πολλούς και ενδιαφέροντες λόγους τους οποίους αναλύουν οι ειδικοί μιλώντας στο Καρφί. 

Πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες διαμορφώνουν τους χαρακτήρες του μέλλοντος

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες επηρεάζουν πραγματικά τις ζωές των εγγονιών τους. Μελέτες δείχνουν ότι 9 στα 10 ενήλικα εγγόνια πιστεύουν ότι οι παππούδες τους επηρέασαν τις πεποιθήσεις και τις αξίες τους. Η οπτική ενός παιδιού για το τι συνιστά μια υγιή, φυσιολογική σχέση διαμορφώνεται από τη σχέση που έχει με τον  παππού και τη γιαγιά. Μέσω της τακτικής επαφής, της αίσθησης συναισθηματικής οικειότητας και της ακλόνητης υποστήριξης, τα παιδιά μπορούν να βιώσουν πώς πρέπει να μοιάζει μια αληθινή, υγιής σχέση. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μπορούν να μειώσουν σημαντικά το άγχος της οικογένειας.

Μια μελέτη του Boston College το 2014 διαπίστωσε ότι «μια συναισθηματικά στενή σχέση μεταξύ του παππού και της γιαγιάς και του εγγονιού συνδέεται με λιγότερα συμπτώματα κατάθλιψης και για τις δύο γενιές». Οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι από τους καλύτερους συνεργάτες των γονιών όταν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία για να ανακαλύψουν μαζί με τα παιδιά τα θαύματα της ζωής. Και με τη σειρά τους, οι περισσότεροι παππούδες και γιαγιάδες αγαπούν πραγματικά τον ρόλο τους. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ένωση Παππούδων και Γιαγιάδων, το 72% των παππούδων πιστεύουν ότι το να είναι παππούδες και γιαγιάδες είναι το πιο σημαντικό και ικανοποιητικό πράγμα στη ζωή τους.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι ιδανικοί για να φροντίζουν τα εγγόνια τους όταν οι γονείς δουλεύουν.

Καθώς και οι δύο γονείς σε πολλές οικογένειες εργάζονται εκτός σπιτιού, είναι συχνά οι παππούδες και οι γιαγιάδες που παίζουν ζωτικό ρόλο στην ανατροφή των  παιδιών. Σύμφωνα με «Wilmington Parent», περίπου 2,7 εκατομμύρια παππούδες και γιαγιάδες στην Αμερική φροντίζουν καθημερινά το εγγόνι τους. Οι γονείς νιώθουν μεγαλύτερη άνεση και οικονομική ελάφρυνση όταν οι γονείς τους φροντίζουν τα παιδιά, δημιουργώντας μια γενικότερη αίσθηση ασφάλειας στην οικογένεια.

Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος: O ρόλος της γιαγιάς και του παππού στη ζωή μας.

Κάποιες από τις πιο έντονες παιδικές αναμνήσεις όλων μας είναι αυτές που χτίσαμε με τη γιαγιά και το παππού μας . Ο ρόλος τους θεωρείται και είναι πολύ ιδιαίτερος. Η αγάπη που προσφέρουν στα εγγόνια τους είναι απλόχερη, ανιδιοτελής και αστείρευτη και βοηθά τα παιδιά να νιώθουν αποδεκτά και ασφαλή . Με τη συμπεριφορά τους συντελούν στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης και της ψυχικής ανθεκτικότητας των εγγονιών τους . Έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που έχουν μία δυνατή σχέση με τη γιαγιά και το παππού τους είναι σε καλύτερη επαφή με τα συναισθήματά τους και μαθαίνουν να τα διαχειρίζονται πιο αποτελεσματικά. Η γιαγιά και ο παππούς μας συνδέουν με τις ρίζες μας και μας δίνουν μία «ταυτότητα», ότι είμαστε η συνέχεια της οικογένειάς μας και ότι ανήκουμε κάπου. Μπορεί επίσης να βοηθήσουν τα εγγόνια τους να αποκτήσουν υγιή στάση απέναντι στο πέρασμα του χρόνου και να κατανοούν τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας και άλλων στερεοτύπων.

Επιπλέον, εμπνέουν τα εγγόνια τους σε νέα ενδιαφέροντα δείχνοντάς τους τα πράγματα που αγαπούν οι ίδιοι. Ένα χαρακτηριστικό τους όμως που τους κάνει ακόμα πιο ξεχωριστούς στη ζωή των εγγονιών τους είναι τα πράγματα που τα μαθαίνουν μέσα από τις ιστορίες που τους διηγούνται . Όταν αφηγούνται ιστορίες από τη δική τους ζωή γίνονται οι ήρωές των εγγονιών τους .. Λειτουργούν ως πρότυπα για τα εγγόνια τους και τους εμφυσούν αξίες όπως δικαιοσύνη, καλοσύνη, σεβασμός κ.λπ.Τα παραμύθια των γιαγιάδων και παππούδων μπορούν να διδάξουν στα εγγόνια τους πώς να ξεπερνούν εμπόδια που σίγουρα θα βρεθούν στον δρόμο τους, τι στάση να κρατούν απέναντι σε ηθικά διλήμματα και τι συνέπειες μπορεί να έχει η επιλογή τους, πώς να συμπεριφέρονται στους γύρω και πώς να διεκδικούν αυτό που αξίζουν».

Κώστας Πούλος, συγγραφέας:  Γράμμα στον παππού

Αγαπημένε μου παππού Γιάννη ή μπαρμπα-Γιάννη, όπως σε έλεγαν οι άλλοι. Σου γράφω γράμμα. Μάθε εδώ όλα καλά και το ίδιο επιθυμώ και για σένα. Τέλος πάντων. Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά. Σήμερα είναι Κυριακή και απόγευμα, που πάει να πει κανονικό θα ήταν να μας συνεχίσεις το παραμύθι του Σεβάχ. Πόσες Κυριακές, πόσα χρόνια γεμάτα με Κυριακές βαστούσε αυτό το παραμύθι και γιατί δεν έφτανε ποτέ σε ένα τέλος; Τόσο πολύ ατέλειωτο ήταν; Ρωτάω. Αλλά σιγά μην απαντήσεις. Εδώ δεν απαντούσες τότε, θα απαντήσεις τώρα; Αυτό θέλω να το ξέρεις: ούτε εγώ ούτε κανένα από τα άλλα δεκαέξι εγγόνια σου (σύνολο δεκαεφτά) δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν τέλειωνε το παραμύθι του Σεβάχ. «Λοιπόν πού είχαμε μείνει;» Έπιανες ξανά το νήμα της προηγούμενης Κυριακής και οδηγούσες τον Σεβάχ σε νέες περιπέτειες, με κάτι δράκους και κάτι άλλα τέρατα ψεύτικα που έλεγες ότι τα είχες δει με τα μάτια σου επειδή είχες ταξιδέψει, λέει, σε όλα τα μέρη της γης και η ζωή σου έμοιαζε με παραμύθι και παραμύθι χωρίς τέρας δύσκολα βρίσκεις.

Μετά ξαφνικά, παφ, έφυγες. Την Κυριακή μετά που έφυγες η Κλειώ (όλοι ξέραμε ότι ήταν η αγαπημένη σου εγγονή) βρήκε ένα βιβλίο που λεγόταν «Οι περιπέτειες του Σεβάχ». Κάθισε στην καρέκλα σου -στη δική σου καρέκλα- και άρχισε να μας το διαβάζει. Στην αρχή εγώ δεν ήθελα και της είπα να κατεβεί αμέσως από την καρέκλα και ότι δεν ήθελα να μας διαβάσει κανένα βιβλίο. Πραγματικά εκείνη κατέβηκε μεν από την καρέκλα, άρχισε όμως να μας διαβάζει το βιβλίο όρθια. Υπάρχει, λοιπόν, βιβλίο για τον Σεβάχ. Το ήξερες; «Παλιοψεύτη παππού» σκέφτηκα στην αρχή, αλλά σε λίγο μετάνιωσα που το σκέφτηκα, αφού το βιβλίο έλεγε άλλα. Και το κυριότερο: είχε ένα τέλος! Τ’ ακούς; Υπήρχε τέλος στο βιβλίο. Βέβαια το τέλος ήταν χάλια και μου άφηνε ένα κενό, σαν κάτι να έλειπε. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Φαντάσου ότι κοντεύω τώρα να γίνω κι εγώ παππούς σαν κι εσένα (πάντα ήθελα να σου μοιάσω). Διάβασα πολλά βιβλία μεγάλα. Όλα είχαν τέλος, κι όλα μου άφηναν αυτό το κενό μετά. Να ήσουνα εδώ, σκέφτομαι καμιά φορά, να μου έλεγες πώς το έκανες αυτό, που μας έκανες να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τέλος, κι ότι όλα συνδέονται με μια μικρή, αόρατη κλωστή και συνεχίζονται επ’ άπειρον. Να ήσουνα, λέω, εδώ. Αλλά δεν είσαι…».

ΌΤΑΝ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΙΜΟΥΣΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ

Σε προηγούμενες εποχές  όπου η κοινωνία είχε πιο  ισχυρούς δεσμούς και η εκπαίδευση στα σχολεία ήταν πολύ διαφορετική στα παλιά αναγνωστικά του δημοτικού φαινόταν πόσο σημαντική ήταν η θέση της γιαγιάς και του παππού στην οικογένεια. Εδώ στο καθημερινό οικογενειακό τραπέζι η θέση της ήταν δίπλα στα παιδιά.

Τέτοιες εικόνες δεν συναντά κανείς εύκολα στα βιβλία των παιδιών πια.

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις