Στα άγρια βουνά, στις θάλασσες τις μαύρες,
βροντή αντήχησε βαριά, σπαθιά που σπάνε λάβρες
Σήκωσαν λόγχη οι σκλάβοι, φωτιά στην τυραννία,
κι η λευτεριά ανάστησε πατρίδας ιστορία.
Στον ιερό τον όρκο, στο αίμα, στη θυσία,
φλόγες ανάβει η πίστη και καίει την προδοσία.
Μέσα στις εκκλησιές, με ευχή και με λιβάνι,
ορίζονται να 'ναι λεύτεροι όποιος κι αν πεθάνει
Φλέγεται η γη στο Μοριά, στην Ήπειρο αγριεύει,
το Γένος παίρνει δύναμη, το σίδερο χορεύει.
«Εμπρός, αδέλφια!» κράζουνε, «του κόσμου οι σκλαβωμένοι,
ας δούμε φως και λευτεριά, ας γίνουμε ενωμένοι!»
Κι η μέρα η μεγάλη, Μάρτη μήνα ξημερώνει,
κι η Δόξα ρίχνει φως τρανό και την ψυχή πυρώνει.
Η Ελλάδα σπάει τα δεσμά, σκλαβιά δεν την τρομάζει
κι απ’ των προγόνων τις καρδιές, μια νέα αυγή χαράζει.
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος